Αληθινή παραβολή αυτισμού
Όταν κατάλαβα ότι ο γιος μου έχει αυτισμό
(όταν κατάλαβα γράφω, όχι όταν αποδέχτηκα…
αυτό ήρθε αργότερα…),έπρεπε να περάσω όλα τα ψυχικά στάδια κατανόησης,
αιτιότητας και προσαρμογής στη συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Αντίδραση πρώτη: «Ο γιος μου δεν έχει αυτισμό. Οι γιατροί είναι μ@λ@κες!
Ο γιος μου θα μιλήσει, θα τρέξει, θα πιάσει «κανονικά» και «φυσιολογικά». Απλώς, θέλει τον χρόνο του!».
Αντίδραση δεύτερη: «Μήπως φταίω εγώ; Μήπως φταίει το γεγονός ότι, λίγες μέρες πριν μείνει έγκυος η σύζυγός μου, είχα βγει με συναδέλφους στα μπουζούκια και είχα πιει πολύ;»
Αντίδραση τρίτη: «Μήπως με τιμωρεί ο Θεός για παλιές μου αμαρτίες;».
Αντίδραση τέταρτη: «Τυχεροί αυτοί. Έχουν «κανονικά» παιδιά. Εύκολη ζωή!».
Μετά από λίγο καιρό, βέβαια, «βγήκαμε» και στην κοινωνία. Τα παιδάκια δεν μας έπαιζαν, πολλές φορές οι γονείς δεν άφηναν τα παιδάκια τους να μας παίξουν ενώ εκείνα ήθελαν… Οι μεγάλοι μας κοιτούσαν παράξενα. Οι ακόμη μεγαλύτεροι μας »παρηγορούσαν» με τα εξής λόγια:
«Τι έχει το παιδάκι;».
«Τι σας βρήκε κι εσάς; Τόσο ταιριαστό ζευγάρι…».
«Θα γίνει καλά, όμως. Έτσι δεν είναι;».
«Να φροντίσετε να πάρετε τα αναπηρικά επιδόματα».
«Ιδρύματα δεν υπάρχουν γι’αυτή την «αρρώστια»;».
Η έλλειψη αποδοχής κι ο κοινωνικός αποκλεισμός ημών και του παιδιού μας
με έκανε, ασυναίσθητα, να αντιδρώ ενοχικά.
Όταν ο μικρός επαναλάμβανε στερεοτυπικούς ήχους ή στερεοτυπικές κινήσεις, όταν γύριζε γύρω από τον εαυτό του χαρούμενος, όταν κουνούσε εμπρός – πίσω τον κορμό του σώματός του, όταν έκλεινε τα αυτιά του ή τα μάτια του με τα χέρια του, όταν φώναζε ή έτρεχε μόνος του χωρίς εμφανή λόγο… προσπαθούσα να τον σταματήσω! Δεν άντεχα τα παγωμένα επικριτικά βλέμματα! Ώσπου… μου ήρθε επιφοίτηση και είδα καθαρά!
Ένα μεσημέρι, σε μια μεγάλη ταβέρνα, γεμάτη κόσμο, ο Κωστής ακουμπούσε το κουτάλι του στο πιάτο του επαναλαμβανόμενα. Ένας τριανταπεντάρης, «μάγκας παλιακός», γυρίζει προς το μέρος μας και βγάζει μια πολύ δυνατή κραυγή αποδοκιμασίας: «Εεεεεεε!».
Τον ενοχλούσε ο θόρυβος του κουταλιού πάνω στο πιάτο! Δεν τον ενοχλούσε ένα μαγαζί με εκατό ανθρώπους που μιλούσαν δυνατά. Ούτε τα παιδιά τους που έπαιζαν και γελούσαν χαρούμενα. Τον ενοχλούσε μόνο ο Κωστής μου…Λάθος του. Του το εξήγησα όταν σηκώθηκα από το τραπέζι μου. Του το εξήγησα με τρόπο που θα καταλάβαινε. Με το δικό του τρόπο. Δεν πρέπει να ξαναφώναξε από τότε!
Μετά από λίγους μήνες, στην τράπεζα, ο Κωστής μου επαναλάμβανε: «Αεροπλάνο, αεροπλάνο, αεροπλάνο, αεροπλάνο…» Γυρίζει μια εξηντάρα κυρία και μου λέει:
Κυρία: «Τι θα γίνει;».
Εγώ: «Δεν θα βρέξει. Δεν έχει σύννεφα έξω».
Κυρία: «Όχι… με το παιδί σας τι θα γίνει;».
Εγώ: «Θα μεγαλώσει φαντάζομαι και θα πάρει το δρόμο του».
Κυρία: «Τι έχετε ;».
Εγώ: «Εμείς έχουμε αυτισμό. Εσείς τι έχετε ;».
Κυρία: «Τίποτα, τίποτα…» (σκύβοντας το κεφάλι).
Εγώ: «Τίποτα; Μην το λέτε αυτό. Όλοι έχουμε τα προτερήματά μας».
Αντίδραση πρώτη: Οι γιατροί δεν είναι μαλάκες. Ο γιος μου έχει αυτισμό. Δεν το ψιθυρίζω, δεν το ψελλίζω, το λέω με κανονική, σταθερή φωνή.
Ο γιος μου ακόμη δεν μιλάει, δεν τρέχει, δεν πιάνει «κανονικά» και «φυσιολογικά». Έχει πρόβλημα; Ούτε εγώ, όμως, μπορώ να μιλήσω, να τρέξω, να πιάσω όπως εκείνος. Κι αν έχω πρόβλημα εγώ;
Αντίδραση δεύτερη: Δεν φταίω που ο γιος μου έχει αυτισμό. Φταίω που άργησα (λίγο) να προσαρμοστώ στην καινούργια κατάσταση!
Αντίδραση τρίτη: Ο Θεός δεν με τιμωρεί για τίποτε. Ο Θεός δεν μου χάρισε ένα «λειψό» παιδί. Το αντίθετο. Πάντα έχω ανασφάλεια μήπως ο Θεός χάρισε στον Κωστή μου έναν μέτριο πατέρα.
Αντίδραση τέταρτη: Τυχεροί όλοι μας. Να είναι καλά τα παιδάκια μας. Όμορφη ζωή.
Ο Κωστής κι ο μπαμπάς του είναι δυο υπολογιστές από την ίδια εταιρεία κατασκευής.
Απλώς, έχουν λειτουργικά συστήματα που δεν είναι 100% συμβατά και δυσκολεύονται λίγο να ανταλλάξουν δεδομένα.
Θα βρεθεί η άκρη, όμως.
Καλή διάθεση να υπάρχει.
Έχουμε μια ζωή μπροστά μας.
Κρατήστε τους «υπολογιστές» σας καθαρούς από «ιούς προκατάληψης» και τα «λειτουργικά» σας «συστήματα» ανοικτά σε «ενημερώσεις».
Ο μπαμπάς του θαρραλέου μαχητή της ζωής Κωστή.
Δημήτριος Κ. Σταμούλης
