Η Τζώρτζια Κεφαλά αποκαλύπτει την ιστορία των Μπλε.
«Τα παιδιά ήρθαν και με βρήκαν. Τραγουδούσα στα “Αστέρια” με την Αννα Βίσση. Ηρθαν και με είδαν, νομίζω, όταν ανεβήκαμε στην “Πύλη Αξιού”. Ελεγα το “Φοβάμαι”. Με άκουσαν και με έβαλαν αμέσως στο στούντιο, το 1998. Θεατράλε; Αγαπώ τον χορό και γι’ αυτό δεν θα μπορούσα να είμαι στατική πάνω στη σκηνή. Δημιουργώ μια μουσική παράσταση και φυσικά βάζω τον δικό μου χαρακτήρα. Ίσως τους φάνηκε περίεργο στην αρχή γιατί οι Ελληνες τραγουδιστές κουνούν το σώμα από τον λαιμό και πάνω ή χορεύουν φορμαρισμένα πράγματα.
Αλλά και τα μαλλιά και το ντύσιμό μου δεν τα έκανα επιτηδευμένα. Δεν έκανα την υπερβολή για την υπερβολή. Δεν ήθελα να εντυπωσιάσω κάποιον. Εμένα αυτό που με ενδιέφερε είναι ποιον αφορά αυτό που κάνω πάνω στη σκηνή. Και όταν έβλεπα μεγάλους ανθρώπους κάτω να παρασύρονται ένιωθα χαρά. Ενιωθα ότι πέτυχα. Αυτό είναι επιτυχία. Πώς έμεινε μαζί το συγκρότημα είκοσι χρόνια; Η επιτυχία είναι το πιο δύσκολο πράγμα να διαχειριστείς, ειδικά στο συγκρότημα. Το κάθε μέλος πιστεύει ότι εκείνο είναι υπεύθυνο για την επιτυχία και δεν έχει διάθεση να μοιραστεί ούτε τα χρήματα ούτε να ακούσει τις απόψεις των άλλων. Με την αποτυχία αντιλαμβάνεσαι ότι δεν τσουλάει η ρόδα. Εμείς σεβαστήκαμε ο ένας τον άλλον τόσα χρόνια και σεβαστήκαμε τον ρόλο του καθενός στο συγκρότημα. Εγώ, για παράδειγμα, είμαι το πρόσωπο των Μπλε. Είμαι η φωνή και υπεύθυνη για την εικόνα του συγκροτήματος στα Μέσα.
Δίνω τις συνεντεύξεις. Αλλος ασχολείται με τη μουσική, άλλος με τους στίχους. Φυσικά είχαμε καβγάδες. Πώς αλλιώς κρατιέται ζωντανή αυτή η σχέση αν δεν έχει τα πάνω και τα κάτω; Δεν είχαμε ποτέ έπαρση ως καλλιτέχνες. Πιστέψαμε στη μοναδικότητά μας χωρίς να αμφισβητήσουμε τη μοναδικότητα κάποιου άλλου εκεί έξω. Εγώ μπήκα στους Μπλε στα 28.
Είχα φάει τα στραπάτσα μου, ήξερα ότι οι συνεργάτες είναι πολύτιμοι. Αν έχουμε ζήσει κωμικές καταστάσεις; Σε μια συναυλία στον Αρδα, με λαοθάλασσα κόσμο επειδή παίζαμε μαζί με Active Member και Ξύλινα Σπαθιά, η ενέργεια είχε απογειωθεί. Ο Γιώργος Παπαποστόλου έσπασε το πόδι του κατά τη διάρκεια της συναυλίας και συνέχιζε να παίζει. Κυνηγούσαμε κόσμο που ανέβαινε πάνω στη σκηνή να τους πιάσουμε μη χτυπήσουμε όλοι. Ηταν ωραίο και επικίνδυνο να το παρακολουθείς. Ξέρεις πόσα τέτοια μπορώ να θυμηθώ;» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
