“Δεν υπάρχει τρόπαιο αγάπη μου”. Όσο παράξενο κι αν σας ακούγεται αυτές οι 5 λέξεις που μου ειπε ο σύζυγός μου την ώρα που γεννούσα είναι ίσως ό,τι πιο λυτρωτικό και πιο απενοχοποιητικό μπορούσα να ακούσω ποτέ στη ζωή μου για το ρόλο μου ως μαμά.
Είμαστε στην αίθουσα τοκετού και εγώ κατακλύζομαι από μια σειρά αμφίσημων συναισθημάτων.
Εν αναμονή του ερχομού του μωρού μας ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα και προσπαθούσα να διατηρήσω όσο μπορούσα την ψυχραιμία μου για να ανταποκριθώ με όλες μου στην γέννα.
Να κάνω ή όχι επισκληρίδιο; Θα αντέξω να γεννήσω φυσιολογικά; Ή να προχωρήσουμε σε καισαρική; Πώς να πάρω μόνη μου μια τέμαμάτοια απόφαση; Άραγε θα διάλεγα το σωστό ή θα υπερεκτιμούσα τις δυνάμεις μου;
Όλα ήταν πιεστικά μέσα στο μυαλό μου, είχα άγχος, αγωνία και ταυτόχρονα πόναγα. Όμως είχα το νου μου να κάνω και τις απαραίτητες εξωθήσεις και όλα όσα μου έλεγαν οι μαίες.
Περίμενα να σφίξω στην αγκαλιά τον γιο μου, που ήταν μέσα στην κοιλιά μου. Όμως από το άγχος μου τα πάντα γίνονταν μηχανικά. Τα δάκρυα κυλούσαν αβίαστα, γιατί έτσι ένιωθα και ήθελα να πιαστώ από κάπου για να ξαναβρώ τον εαυτό μου και να ανταπεξέλθω στις ανάγκες του τοκετού.
Τα λόγια του συντρόφου μου “Δεν υπάρχει τρόπαιο αγάπη μου” ήταν αυτό ακριβώς που με ταρακούνησε και μου έδειξε την πραγματική εικόνα της κατάστασης που βρισκόμουν.
‘Ηταν μια ανακούφιση για μένα γιατί μου έδειξε ότι δεν πρέπει να ταράζομαι τόσο πολύ. Με το δικό μου ρυθμό θα κυλούσαν τα πράγματα και δεν υπήρχε πίεση.
Τα ίδια ακριβώς λόγια ήταν αυτά που με “‘εσωσαν” όταν πελάγωνα με τον θηλασμό και ένιωθα ανεπαρκής.
Είχα δεύτερες σκέψεις ότι δεν καταφέρνω να θηλάσω όπως πρέπει το μωρό μας όμως εκείνος ήταν δίπλα μου για να μου δώσει το χέρι του και να μου δείξει την απόλυτη στήριξή του.
Με αυτές τις 5 λεξούλες κατάφερε να μου δείξει ότι όλο αυτό που ζω δεν είναι αγώνας δρόμου που προσπαθώ να κερδίσω με νύχια και με δόντια. Δεν υπάρχει έπαθλο. Σημασία έχει η διαδρομή και η προσπάθεια.
Κανείς δεν θα με κατηγορήσει για όσα έκανα ή για τις παραλείψεις μου. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για το μωρό μου δεδομένων των συνθηκών.
Μαμάδες που διαβάζετε τούτες τις γραμμές, νομίζω έχετε καταλάβει τι θέλω να σας πω. Ζούμε σε μια εποχή που νιώθουμε ότι πρέπει διαρκώς να αποδεικνύουμε με όλες μας τις δυνατότητες ότι είμαστε καλές μαμάδες.
Για κάποιο λόγο στις μέρες μας η μητρότητα είναι απόλυτα συνυφασμένη με ενοχές. Νιώθουμε ότι όλα τα μάτια είναι στραμμένα πάνω μας και καραδωκούν να μας κριτικάρουν για οτιδήποτε κάνουμε και δεν είναι αρεστό.
Δεν κατάφερα να θηλάσω όσο θα ήθελα και άρχισα να δίνω γάλα φόρμουλα στο μωρό μου. Κι ένιωθα ενοχές. Πολλές μητέρες έχουν μοιραστεί το ίδιο συναίσθημα μαζί μου.
Αισθάνονται σαν να είναι φρικτές μαμάδες. Αλλά δεν είμαστε. Αυτό που είναι καλύτερο για το μωρό μας είναι μια ευτυχισμένη μαμά. Μια ευτυχισμένη μαμά που απολαμβάνει το μωρό της.
Ποτέ δεν άφησα το μωρό μου να κλαίει στην κούνια του. Απλώς δεν μπορούσα να το κάνω. Αντ ‘αυτού, κοιμήθηκε μαζί μου στο κρεβάτι. Κι ένιωσα ένοχη που δεν κατάφερα να το μάθω να κοιμάται μόνο του εξαρχής.
Να το ξέρετε, οι μητέρες αισθάνονται ένοχες όλη την ώρα ακόμα και τη νύχτα!
Η φροντίδα των παιδιών μου, το πλύσιμο ρούχων, το μαγείρεμα και η ρουτίνα με τα παιδιά είναι κάτι παραπάνω από αρκετά για μένα. Κι όμως νιώθω ενοχές για κάτι που έκανα ή δεν έκανα.
Και ο σύζυγός μου είναι εκεί να μου πει για πολλοστή φορά “Δεν υπάρχει τρόπαιο αγάπη μου” και να με προσγειώσει στην πραγματικότητα, υπενθυμίζοντας μου πόσα πολλά πράγματα κάνω μέσα στη μέρα.
Έχω μια όμορφη οικογένεια και είναι το σημαντικότερο απόκτημα της ζωής μου. Πρέπει να απολαμβάνω την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή, γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα.
infokids.gr
