Στην εφημερίδα Espresso έδωσε συνέντευξη η Ρίκα Διαλυνά και μίλησε για την περιπέτεια που είχε με την υγεία της και συγκεκριμένα με τη όρασή της.
Όπως εξομολογήθηκε η αγαπημένη ηθοποιός «ύστερα από έναν χρόνο, όπου έμεινα κλεισμένη σε καραντίνα στην Κρήτη, προστατευόμενη από τον κορονoio, έφτασα επιτέλους στο Πόρτο Ύδρα. Στο υπέροχο σπίτι μου που λατρεύω. Φανατική οπαδός της καθαριότητας και της τάξης, και με δυνάμεις που υπερβαίνουν τις νεότερες μου, άρχισα να μετακινώ πολύ βαριά αντικείμενα από το εσωτερικό του σπιτιού προς τη βεράντα. Αναστάτωσα όλο το σπίτι. Έφερα τα πάνω κάτω. Για καθαριότητα και φρεσκάδα. Μανιώδης της τακτοποίησης του σπιτιού, ξεκίνησα το μεσημέρι και τελείωσα αργά το βράδυ. Τότε μόνο κάθισα να ξεκουραστώ, όταν διαπίστωσα ότι άρχισα να βλέπω «μυγάκια» στο μάτι μου. Δεν έδωσα σημασία. Κοιμήθηκα κατάκοπη».
Κρίσιμη η κατάσταση της Ρίκας Διαλυνά
Και συμπληρώνει η Ρίκα Διαλυνά «την επόμενη μέρα, όταν ξύπνησα, τα μαλλιά μου με εμπόδιζαν να δω. Προσπάθησα να τα τραβήξω στην άκρη. Και τότε, έντρομη, διαπίστωσα πως δεν υπήρχαν μαλλιά στο πρόσωπο μου. Απλώς δεν έβλεπα! Υπήρχε στο οπτικό μου πεδίο ένα σκούρο πέπλο που δεν με άφηνε να δω. Ειδοποίησα αμέσως, ουρλιάζοντας, μια στενή μου φίλη και γειτόνισσα και κατευθύνθηκα κατεπειγόντως για την οφθαλμίατρο, η οποία βρισκόταν 120 χιλιόμετρα μακριά από το Πόρτο Ύδρα, στο Λυγουριό. Με εξέτασε και χωρίς δεύτερη σκέψη μου ζήτησε να μεταβώ αμέσως στο νοσοκομείο για άμεση επέμβαση. Η κατάσταση μου ήταν κρίσιμη».
Η Ρίκα Διαλυνά ήταν τυφλή
Όπως περιγράφει «δεν έβλεπα τίποτα από το αριστερό μου μάτι, ενώ με το δεξί λόγω μυωπίας δεν μπορούσα να διακρίνω ούτε τα απαραίτητα. Ο γιατρός με εξέτασε αμέσως και ζήτησε κατεπειγόντως την εισαγωγή μου στο χειρουργείο. Γνώρισα τον απόλυτο τρόμο. Τη φρίκη. Ήμουν τυφλή, δεν έβλεπα τίποτα. Την επόμενη ημέρα, στις 7 το πρωί, μπήκα στο χειρουργείο… Εκεί έζησα την απόλυτη φρίκη. Τοποθέτησαν το κεφάλι μου και το σώμα μου ανάμεσα σε σφιχτά σίδερα και σε κλωβό για να μην μπορώ να κινηθώ, έτσι ώστε ο γιατρός να μπορεί να εκτελέσει πολύ λεπτές κινήσεις της χειρουργικής θεραπείας. Επιπλέον, το πιο φρικιαστικό ήταν ότι δεν επιτρεπόταν η νάρκωση, διότι έπρεπε να ανταποκρινόμουν στις υποδείξεις του γιατρού κινώντας το μάτι μου κατά τη φορά των εντολών του. Άρχισα να ουρλιάζω. Πάσχω από κλειστοφοβία και αισθανόμουν ότι σταματούσε η αναπνοή μου. Μου χορήγησαν ισχυρό ηρεμιστικό. Δεν ξέρω πως ανταποκρίθηκα. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι πέρασαν δύο ατελείωτες, βασανιστικές ώρες που οδηγήθηκα στην κόλαση του μαρτυρίου. Ήθελα να ουρλιάξω αλλά δεν μπορούσα. Δεν έβλεπα τίποτα και δεν ήξερα αν θα ξαναδώ. Θεέ μου, ούρλιαξα, είμαι τυφλή».
Για την περίοδο της αποκατάστασης, η Ρίκα Διαλυνά υπογράμμισε πως «μετά το χειρουργείο ξεκίνησε η θεραπεία με 40 σταγόνες από 10 διαφορετικά μπουκαλάκια καθημερινά. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον απόλυτο εφιάλτη. Προσευχόμουν συνεχώς. Η δύναμη του Θεού, η βαθιά εσωτερική μου πίστη αλλά και η γνώση και η άριστη εξειδίκευση του γιατρού που με χειρούργησε, έκαναν το θαύμα τους. Ξαναείδα. Ύστερα από τέσσερις μήνες άρχισα να βλέπω ασαφώς και σιγά σιγά επανήλθε πλήρως η όραση μου».
