Η Δώρα Χρυσικού μίλησε στον Άρη Καβατζίκη και το «Πάμε Δανάη» όχι μόνο για τον ρόλο της Αρετής Καπερνάρου στη «Γη της ελιάς» αλλά κυρίως για τη μεγάλη μάχη που δίνει με τον καρκίνο, παραδίδοντας παράλληλα μαθήματα θάρρους και δύναμης σε ανθρώπους που ανεβαίνουν τον ίδιο Γολγοθά.
«Κάνω χημειοθεραπείες. Τον Μάιο διαγνώστηκα με καρκίνο των ωοθηκών και έκανα δύο πολύ δύσκολες επεμβάσεις. Η μία ήταν πολύ δύσκολη, 9 ωρών και μου αφαίρεσαν ό,τι είχα και δεν είχα, λέγεται ολική υστερεκτομη, και κάτι παραπάνω, ένα μέρος από το περιτόναιο και προληπτικά τη χολή.
Είναι σοκαριστικό για έναν άνθρωπο τόσο συνεπή στις εξετάσεις του να μαθαίνει στα 44 του ότι έχει καρκίνο.Η λέξη και μόνο δημιουργεί μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση. Είναι σαν να περνάς από ηλεκτροφόρα καλώδια.
Βλέπεις το σώμα σου να αλλάζει, βλέπεις αυτό που είσαι να αλλάζει. Έχω έρθει εδώ με το μαντήλι μου γιατί το φάρμακο με έκανε να χάσω τα μαλλιά μου, έχασα τις βλεφαρίδες μου, έχω κάνει τατού στο φρύδι και όλα αυτά εν μέσω γυρισμάτων που έπρεπε να έχω την εικόνα που έχω και πριν. Έπρεπε να φτιάξω μία περούκα με τα μαλλιά που είχα στον πιλότο.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο καρκίνος παίρνει ό,τι τον αφήνεις να πάρει. Εάν καταρρεύσεις έχεις χάσει το παιχνίδι.
Στην αρχή νιώθεις ότι ο χρόνος σου τελειώνει αλλά δεν είναι έτσι. Από την αρχή είχα πολύ μεγάλο πείσμα και δύναμη που δεν ήξερα ότι έχω.
Η μάνα μου κάποια στιγμή μου είπε ότι “πρέπει να παλέψεις σαν Μπουμπουλίνα” . Νιώθω ότι έχω ψηλώσει 20 πόντους.
Η αρρώστια δεν θα μου πάρει τίποτα άλλο εκτός από μερικές τρίχες. Δεν θα μου πάρει αυτό που είμαι» είπε.
«Το ανακάλυψα τυχαία. Ήμουν σε διαδικασία εξωσωματικής. Κάποια στιγμή ο γιατρός μου είδε κάτι που δεν του άρεσε. Ο καρκίνος των ωοθηκών είναι δύσκολος καρκίνος γιατί δεν δίνει κανένα δείγμα στον οργανισμό. Τον βρήκα μόνο με καρκινικούς δείκτες. Ουσιαστικά ένα αγέννητο παιδί μου έσωσε τη ζωή. Είναι φοβερό γιατί αυτή τη στιγμή μην έχοντας μήτρα δεν μπορώ να γεννήσω αλλά θεωρώ ότι η διαδικασία να φέρω έναν άλλον άνθρωπο στον κόσμο έσωσε τη δική μου ζωή. Συμβολικά μιλώντας είναι συγκλονιστικό» είπε.
«Η πρώτη μου αντίδραση μετά την επίσκεψη σε έναν ογκολόγο δημόσιου νοσοκομείου είναι να πάω να κάνω διαθήκη γιατί θεώρησα ότι θα πεθάνω» είπε ακόμα.
Η ηθοποιός λύγισε όταν μίλησε για τη μητέρα της και τη στήριξη που της προσφέρει σε όλη αυτή τη μάχη που δίνει, περιγράφοντας τη στιγμή που της ξύρισαν το κεφάλι.
«Είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος που ξέρω. Της χρωστάω τα πάντα, ότι είμαι εδώ αυτή τη στιγμή. Αυτή βρήκε τα πάντα. Επειδή έχω χάσει τον μπαμπά μου, είναι η ασπίδα και το τόξο μου.
Όταν πήγαμε να φτιάξω την περούκα είπα ότι δεν θέλω να κοιτάω στον καθρέφτη γιατί δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να αντιμετωπίσω αυτή την εικόνα. Τη ρώτησαν αν ήθελε να βγει έξω. Είδε τη μηχανή να μου παίρνουν τα μαλλιά και δεν βλεφάρισε καν. Το μόνο που βρήκε να μου πει είναι “μα τι ωραίο κεφάλι που έχεις κοριτσάκι μου”».
«Μέσα από αυτή την ιστορία συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα ένα παιδί και είχα πέσει σε μια παγίδα να μπω στη διαδικασία να κάνω παιδί επειδή ήμουν άνω τα 40 και αισθανόμουν την υποχρέωση της ατεκνίας και είχα το κοινωνικό στίγμα» είπε.
