Κακά τα ψέματα, από τη στιγμή που γινόμαστε γονείς, οι διακοπές δεν είναι αυτές που ξέραμε: τέρμα η χαλαρότητα, η ανεμελιά, η παντελής έλλειψη προγράμματος. Αν κοιτάξουμε τον εαυτό μας από μακριά, θα δούμε ανθρώπους αγχωμένους, που τρέχουν πίσω από παιδιά κι έχουν τα μάτια καρφωμένα στο ρολόι. Κι όμως, στις παιδικές μας αναμνήσεις, τουλάχιστον, οι δικοί μας γονείς μοιάζουν πολύ πιο ξέγνοιαστοι και τους θυμόμαστε ν’ απολαμβάνουν στ’ αλήθεια τις διακοπές τους, ακόμη και με μας στα πόδια τους να τους ζαλίζουμε ολημερίς.
Είχαν λιγότερους κανόνες να ακολουθήσουν
Αν δεν μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί το παιδί μας γκρινιάζει μετά από λίγη ώρα στο κάθισμα του αυτοκινήτου, είναι επειδή εμείς δεν ταξιδέψαμε ποτέ δεμένοι σε κάθισμα. Οι γονείς μας δεν ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν τους ίδιους κανόνες ασφαλείας με εμάς. Αντί για καθισματάκια, μας έβαζαν στο πίσω κάθισμα και μας άφηναν να πλακωνόμαστε μεταξύ μας σε όλο το ταξίδι υπό τους ήχους μιας κασέτας με τα καλύτερα του Στράτου.
Δεν ανησυχούσαν τόσο για τα παιδιά
Παράλληλα, βέβαια, η έλλειψη προειδοποιήσεων και προληπτικών «συναγερμών» – σκεφτείτε τους κανόνες ασφαλείας που είναι πλέον αναρτημένοι σε κάθε παραλία – δεν άφηνε και τον νου τους να πάει στο κακό. Μας ξαμολούσαν πιο εύκολα στην αμμουδιά και στη θάλασσα, ρίχνοντας ένα βλέμμα από μακριά και μια αγριοφωνάρα όποτε ξεφεύγαμε απ’ τα όρια. Και η αλήθεια είναι ότι η φωνή έπιανε – ήταν πιο τρομακτική απ’ ότι η δική μας για τα παιδιά μας.
Ταξίδευαν σαν τσιγγάνοι
Θυμόμαστε όλοι τους μπαμπάδες μας να φωνάζουν στις μαμάδες μας που έπαιρναν τόσα ρούχα για τόσο λίγες μέρες, αλλά αν το καλοσκεφτούμε, τα περισσότερα δεν τα φορούσαμε ποτέ. Αν δεν λερωνόμασταν κιόλας εμείς τα παιδιά, θα βγάζαμε τις διακοπές με μία μπλούζα κι ένα σορτσάκι ή φουστανάκι – ή με το μαγιό μας, αφού πολύ συχνά δεν το βγάζαμε μέχρι το βράδυ. Εμείς σήμερα, είμαστε υπερπαραγωγή μπροστά τους – ό,τι χωράει το παίρνουμε.
Οι διακοπές δεν ήταν ολόκληρη επιστήμη
Η οργάνωση των διακοπών δεν ήταν πάντα τόσο δύσκολη όσο μοιάζει σήμερα. Οι διακοπές των γονιών μας ξεκινούσαν την πρώτη μέρα της άδειάς τους και δεν έπρεπε να κλείσουν εισιτήρια και διαμονή από δύο μήνες πριν. Μπαίναμε στο αυτοκίνητο και ξεκινούσαμε για το μέρος που μας έκανε κέφι. Βρίσκαμε που θα μείνουμε επί τόπου, πηγαίναμε σε διαφορετική παραλία κάθε μέρα και δεν ψάχναμε τις αξιολογήσεις για να διαλέξουμε ταβέρνα – όλες τα ίδια είχαν.
Είχαν πάντα παρέα (ή έβρισκαν εκεί)
Πλέον, το να συντονιστείς με μια άλλη οικογένεια για να πάτε μαζί διακοπές είναι όλόκληρη σπαζοκεφαλιά. Οι γονείς μας, πάλι, όσο εύκολο τους ήταν να μπούμε στο αμάξι κι όπου μας βγάλει, τόσο εύκολο τους ήταν να το κάνουν μαζί με άλλους. Γι’ αυτό είχαμε πάντα παρές στις διακοπές. Κι αν δεν είχαμε, όμως, οι παλιοί είχαν έναν χαλαρό και ανεπιτήδευτο τρόπο να κάνουν φίλους όπου κι αν βρίσκονταν.
Δεν είχαν κινητά
Όχι, πείτε μου την αλήθεια, πόσες φορές δνε έχει κλείσει το κινητό σας από μπαταρία και νιώσατε ξαφνικά μια πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας – σαν κάτι που είχατε να νιώσετε καιρό. Ε, λοιπόν, να ένα τεράστιο πλεονέκτημα των γονιών μας. Δεν είχαν κινητά τηλέφωνα επάνω τους κι έτσι δεν ένιωθαν καμία ανάγκη να «τσεκάρουν» οτιδήποτε από ειδήσεις, μηνύματα, κλήσεις, ενημερώσεις, email κ.ο.κ.
Απολάμβαναν τα απλά πράγματα
Ας το παραδεχτούμε, οι νεότεροι έχουμε κάνει τη ζωή μας λίγο πιο πολύπλοκη και δεν μπορούμε πια να χαρούμε με τα πιο απλά πράγματα, στις διακοπές μας έστω. Το μόνο που χρειάζονταν οι μπαμπάδες ήταν μια πτυσσόμενη καρέκλα κάτω από ένα πεύκο και μια φέτα καρπούζι με λίγη φέτα. Οι μαμάδες μας, πάλι, έμοιαζαν ευτυχισμένες και μόνο που μας έβλεπαν να τρέχουμε πέρα δώθε. Και τα καλοκαίρια μας ήταν απλά κι όμως αξέχαστα.
Από mama365.gr
