Πρόσφατα και χωρίς καν να πηγαίνει το μυαλό μας παραλίγο να γίνουμε πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και πρώτη είδηση στα κανάλια, αλλά ευτυχώς την τελευταία στιγμή γλιτώσαμε τα χειρότερα. Πριν από δύο μήνες η μητέρα μου πήγε να κάνει εξετάσεις γιατί είχε κάποιες έντονες ενοχλήσεις στο στομάχι και ο γαστρεντερολόγος της αποφάσισε να της κάνει μία σειρά εξετάσεων ξεκινώντας με αίματος και ούρων για να εντοπίσει την αιτία. Τα αποτελέσματα έδειξαν κάτι που ο ανθρώπινος νους δεν χωράει: κάποιος τη δηλητηρίαζε κρυφά (μέσω του νερού ή του φαγητού της – δεν υπήρχε άλλος τρόπος) και ευτυχώς που ο γιατρός της, την έστειλε να κάνει αυτές τις εξετάσεις αλλιώς αν συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση δεν της έμεναν παρά ελάχιστες μέρες ζωής.
Οι γιατροί ήταν κάθετοι στο ότι έπρεπε να ειδοποιηθεί αμέσως η αστυνομία αλλά η μητέρα μου δεν ήθελε, δεν είχε αποδείξεις εξάλλου, μόνο ενδείξεις. Ήξερε όπως και όλοι μας ότι αυτός που τη δηλητηρίαζε ήταν ο πατέρας μου. Η σχέση τους ήταν πάντα πολύ άσχημη και πάντα προσπαθούσε να την ξεφορτωθεί με κάθε τρόπο αλλά η μητέρα μου ίσως και πεισματικά δεν του έδινε διαζύγιο οπότε βρήκε αυτό τον τρόπο για να την ξεφορτωθεί μία και καλή. Εξάλλου η μητέρα μου δεν εργαζόταν ούτε είχε κοινωνική ζωή. Ο μόνος που θα μπορούσε να τη δηλητηριάζει ήταν ο πατέρας μου γιατί ήταν ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο ερχόταν καθημερινά σε επαφή και μπορούσε χωρίς η μητέρα μου να βλέπει να της ρίχνει οποιαδήποτε ουσία στο φαγητό ή το νερό της.
Προφανώς τώρα προσπαθεί όπως και εμείς να συνειδητοποιήσει αυτό που έγινε και να σώσει τον εαυτό της. Όταν μου είπε τι συνέβαινε παράτησα τα πάντα και γύρισα στο πατρικό μου. Τη βοήθησα να ξεφορτωθεί όλα τα τρόφιμα που υπήρχαν στο σπίτι, να απολυμάνει πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπίρουνα, να βρει ένα καλό δικηγόρο να ξεκινήσει το διαζύγιο και να μαζέψει τα πράγματα του πατέρα μου. Στο σπίτι αυτό δεν επρόκειτο να μείνει άλλο. Όλο αυτό ήταν μία εξαιρετικά τραυματική διαδικασία και προσπαθούσα όσο μπορούσα να είμαι υποστηρικτική απέναντί της γιατί την έβλεπα ότι ήταν στα όρια της κατάρρευσης.
Μάλιστα όταν η μητέρα μου, του το είπε ευθέως, ο πατέρας μου δεν το αρνήθηκε αλλά δεν το παραδέχθηκε κιόλας. Γέλασε ειρωνικά και της είπε “με το ποντικοφάρμακο τί σχέση εχεις;”. Ο άνθρωπος αυτός είναι επικίνδυνος και κανονικά η μάνα μου έπρεπε να τον καταγγείλει και να μπει στη φυλακή αλλά για τους δικούς της λόγους προτίμησε να μην το κάνει.
Στη φάση που είμαστε παρακολουθούμε ψυχολόγο όλοι μαζί – εγώ, η μητέρα μου και οι δύο αδερφές μου – κατόπιν αιτήματος της μητέρας μου. Έχουμε κάνει τρεις ομαδικές συνεδρίες μαζί μέχρι στιγμής αλλά θέλω να σταματήσω. Όσο απαραίτητο και αν είναι τη δεδομένη στιγμή να μας βοηθήσει ένας ψυχολόγος προτιμώ να το επεξεργαστώ μόνη μου και να μη συζητάω τα οικογενειακά μας με ένα ξένο. Όσο πιο πολύ το συζητάω και όσο περισσότερο βλέπω την παθητική στάση της μητέρας μου θυμώνω και απογοητεύομαι μαζί της και είναι το τελευταίο άτομο με το οποίο θέλω να θυμώσω τώρα. Μου έχουν πέσει πολλά μαζεμένα και προσπαθώ να τα χωνέψω αλλά δεν μπορώ.
Τι να κάνω πια;
Ρέα
από Singleparent.gr
