Από την Κυριακή Χαριτάκη
Για το Singleparent.gr
Θυμάμαι όταν 7 μόλις χρονών ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι ήθελα να γίνω συγγραφέας και δημοσιογράφος. Κοιταχτήκαν μεταξύ τους, κάπου νομίζω κατέβασαν τα μούτρα και θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει “Βρε κοριτσάκι μου, εντάξει κάντο αλλά στον ελεύθερό σου χρόνο. Δεν μπορείς να κάνεις οικογένεια με αυτή τη δουλειά!”. 33 χρόνια από τότε, δεν μπορείς έτσι κι αλλιώς να κάνεις καν οικογένεια πια, έτσι όπως γίναν οι δουλειές. Αν είσαι και μονογονεϊκή, απλά την έκατσες…
Αυτή την ώρα που σας γράφω, δουλεύω. Είναι Κυριακή πρωί και εγώ δουλεύω. Έτσι είναι η ζωή μου τα τελευταία 6 χρόνια. Δεν έχω Κυριακές γιορτές και αργίες και όταν συμβαίνει ένα μεγάλο γεγονός , εγώ όπου και αν βρίσκομαι, πρέπει να γυρίσω πίσω. Έχω χρόνια να πιω καφέ το πρωί στον καναπέ, τα τελευταία 6 χρόνια, τον πίνω μπροστά στον υπολογιστή. Μπροστά στον υπολογιστή τρώω, μπροστά στον υπολογιστή μιλάω, μπροστά σε αυτόν κλαίω, γελάω, θυμώνω, χαίρομαι, με αυτόν παραμάσκαλα πάω εκδρομές και διακοπές. Και όμως ενώ θα έλεγε κανείς πως είμαι εγκλωβισμένη, εγώ λέω Δοξα Το Θεό, είμαι τόσο τυχερή! Είμαι τυχερή γιατί έχω δουλειά και μπορώ και μεγαλώνω το παιδί μου αξιοπρεπώς. Δεν απλώνω το χέρι σε κανέναν σύζυγο ή γκόμενο, δεν υπομένω συμπεριφορές για να μπορούμε να τρώμε, δεν κοιμάμαι με κάποιον που “ε μωρέ ντάξει δεν μ’ αρέσει τόσο, αλλά…” για να μπορώ να έχω αμάξι να κινούμαι. Όσο βαρύ κι αν ακουστεί, ειδικά μετά το διαζύγιο, φύτρωσαν από κάτω μου ένα ζευγάρι @@ και με αυτά πορεύομαι ως σήμερα…
Δυστυχώς όμως δεν είναι όλες οι γυναίκες του μόχθου. Υπάρχουν και πολλές που ζουν εις βάρος των άλλων. Που ξυπνάνε με το χέρι απλωμένο. Που πετάνε τα παιδιά τους στα σκουπίδια ή τα “παρκάρουν” εδώ κι εκεί. Που τις νοιάζει μόνο να είναι το μαλλί και το νύχι στη θέση του και σε ποιο μαγαζί θα βγουν το βράδυ. Που αν ο άντρας τους πεθάνει ή τις αφήσει, θα πεθάνουν και οι ίδιες απ’ την πείνα εκτός αν βρουν αμέσως τον επόμενο. Που εμποδίζουν την επικοινωνία του παιδιού με τον πατέρα ή τον ταίζουν κόλπα και ψέματα, για να μπορούν να τον αρμέγουν και να τον χειρίζονται εις τους αιώνας των αιώνων. Που θεωρούν ότι μια γυναίκα-θύμα βιασμού “τα ήθελε ο κώλος της”. Δεν θέλω να χαρακτηρίσω άσχημα αυτό το είδος όσο και αν δεν με αντιπροσωπεύει, γιατί στη τελική είναι επιλογή τους. Όπως είναι και επιλογή των χορηγών τους, να τους τα σπρώχνουν και επιλογή των φιλενάδων τους, να τις συναναστρέφονται και ποια είμαι εγώ που θα σώσω τον κόσμο; Όμως αυτές δεν είναι αληθινές γυναίκες. Και για’ μένα δεν γιορτάζουν σήμερα. Γιατί βγάζουν το όνομα σε εμάς τις υπόλοιπες, που πληρώνουμε τα σπασμένα τους…
Όσο λοιπόν υπάρχει αυτή η κατηγορία, θα υπάρχουν και οι εκπτώσεις στα ρούχα και στα καλλυντικά που πολλοί δικαίως είπαν ότι δεν έχουν σχέση με τη σημερινή γιορτή η οποία αφορά τα εργασιακά δικαιώματα των γυναικών και μόνο. Δικαιώματα που έχουν καταπατηθεί στο τέρμα. Παρ΄όλα αυτά, εμένα προσωπικά καθόλου δεν με πείραξαν, αν είναι η αγορά να κινείται έστω κι έτσι και κάποιοι έμποροι και πωλητές, να ζήσουν και εκείνοι αξιοπρεπώς τις οικογένειές τους. Τολμώ να πω ότι αγόρασα κι εγώ κάτι με έκπτωση που ήθελα εδώ και καιρό.
Η διαφορά όμως είναι ότι εγώ το πήρα με ΔΙΚΑ ΜΟΥ λεφτά.
Λεφτά κερδισμένα μόνο από εμένα.
Λεφτά που οφείλω σε εσάς που με διαβάζετε και με βοηθάτε να μεγαλώνω το παιδί μου σχεδόν μόνη.
Λεφτά που πολλές γυναίκες βγάζουν σαν εμένα, δουλεύοντας Κυριακές γιορτές, αργίες, βάρδιες, εφημερίες.
Λεφτά που πολλές γυναίκες έτσι όπως παίρνουν, δίνουν και δεν έχουν να πάρουν ούτε αυτό το ένα κραγιόν.
Για μένα αυτές είναι οι αληθινές γυναίκες και αυτές γιορτάζουν σήμερα.
Αυτές που δεν τις νοιάζει να έχουν ωραίο γκόμενο, παπούτσια και καλλυντικά.
Αυτές που πάνω απ’ όλα θέλουν να έχουν μια δουλειά για να ζουν αξιοπρεπώς τα παιδιά τους.
Χρόνια πολλά σε όλες εσάς που παλεύετε καθημερινά κι όμως είστε πάντα με το χαμόγελο.
Χρόνια πολλά αληθινές γυναίκες!
Από την Κυριακή Χαριτάκη
Για το Singleparent.gr
