Της Σοφίας Παπαηλιάδου
Τα μπερδέψαμε τα πράγματα κοpίτσια.
Μπλέξαμε τα μπούτια μας χάσαμε τις έννοιες “άντρας”, “αντράκι” και “αρσενικό”.
Τον αληθινό άντρα, δεν τον ορίζει λίγη μυική μάζα παραπάνω και κανένας μυς δεν θα εξομοιώσει αυτούς τους τύπους μεταξύ τους.
Άλλες σας βόλεψε μιας και αποφασίσατε να πλαστικοποιήσετε την όψη σας εξαλείφοντας κομμάτια του εγκεφάλου σας κι άλλες φάγατε το παραμύθι.
Ο άντρας δεν υπήρξε ποτέ βολικός ή βολεμένος.
Δεν θα τον δεις να παρακαλά για να πάρει αυτό που του αναλογεί.
Θα τον δεις όμως να λέει ντόμπρα τις συγγνώμες του και να παίρνει την ευθύνη όσων λέει κι όσων κάνει.
Δεν τυλίγεται και δεν μπορείς να τον παίξεις.
Θα σε αφήσει να το νομίζεις τόσο όσο θέλει και θα σε διεκδικήσει μέχρι να σε κάνει δική του.
Ακόμα κι αυτό όμως, θα το κάνει με σεβασμό στο πρόσωπό σου.
Όταν ο άντρας αγαπάει, δίνεται.
Δεν έχει μάτια γι’άλλη. Δεν θα σε αφήσει στο περίμενε. Δεν θα σε βάλει στην διαδικασία να ζηλέψεις για να τονώσει τον εγωισμό του.
Ο άντρας γεννήθηκε με κάκκαλα και δεν τα αποκτά ούτε με αλκόολ, ούτε με το μέγεθος του πορτοφολιού του, ούτε με το αυτοκίνητό του.
Δεν μπορείς να τον εντυπωσιάσεις με την πλαστικούρα που θα βάλεις πάνω σου από βλεφαρίδα μέχρι νύχια.
Δεν σε θέλει στολισμένη σαν λατέρνα γιατί δεν σε περιφέρει για να σε δείχνει.
Θέλει να αρέσεις σε εκείνον. Να σε γουστάρει εκείνος.
Κι αν προσπαθήσεις να τον παίξεις με ορδές θαυμαστών να σου γράφουν WOW στις ξέkολες φωτογραφίες σου στα κοινωνικά δίκτυα, μην περιμένεις ούτε δεύτερο βλέμμα του.
Δεν θα συρθεί πίσω σου, δεν θα σε σύρει πίσω του.
Θα περπατάτε πλάι πλάι.
Θα κρατάει ο ένας τον άλλο ακόμα κι αν μεταξύ σας υπάρχουν χιλιόμετρα απόσταση.
Σε θέλει γυναίκα του, κοpιτσάκι του αλλά ποτέ κακομαθημένο κwλοπαιδάκι.
Για εκείνον τον άντρα, θα είσαι ο κόσμος του.
Θα είσαι η γυναίκα του, η κολλητή του, σχέση του, παρέα του.
Σε θέλει σε όλους τους ρόλους και σε θέλει γήινη και αληθινή.
Να γελάς χωρίς να σκέφτεσαι αν κουνήθηκε η μπούκλα, να του ηρεμείς τις φουρτούνες του και να γίνεσαι άνεμος στα πανιά του όταν βαλτώνει.
Κι όταν έρθουν τα δύσκολα, είναι εκείνη που θα του πει “μαζί εμείς” κι είναι εκείνος που θα της πει “μην φοβάσαι”.
Κι εκείνος θα ξέρει πως δεν θα τον αφήσει ότι κι αν γίνει κι εκείνη θα ξέρει πως δίπλα του δεν έχει τίποτα να φοβάται.
Ο άντρας εκείνη την γυναίκα, δεν θα την κάνει ποτέ καβάτζα, δεν θα την βάλει ποτέ δεύτερη σε τίποτα.
Ξέρει να την αγαπάει, ξέρει τον τρόπο να την κάνει να είναι ασφαλής και δεν ρισκάρει να την χάσει.
Την εμπιστεύεται και την πιστεύει.
Τον εμπιστεύεται και τον πιστεύει.
Δεν την θεωρεί αναλώσιμη ή αντικαταστάσιμη.
Μην βιάζεσαι.
Μην βιάζεσαι καλή μου να ορίσεις το είδος “προς εξαφάνιση”.
Κι αν εκείνοι έμπλεξαν τους άντρες με τα αντράκια, βοήθησες κι εσύ στο μέγιστο.
Έμπλεξες την γυναίκα με την γυναικούλα.
Έχασες τον εαυτό σου νομίζοντας πως παίρνοντάς του το ρόλο του, μπορείς να γίνεις ο άντρας της ζωής σου.
Δεν μπορείς κοpίτσι μου.
Μπορείς να είσαι μια υπέροχη γυναίκα που θα διεκδικήσει έναν αληθινό άντρα.
Αν ψάχνεις τον πρίγκιπα πάνω στ’ άλογο, βγάλε εισιτήριο για Εμιράτα.
Φτιάξε και χτίσε το μέσα σου τόσο γερό που να αντέχει να γίνεσαι στόχος.
Ναι, στόχος.
Κι αν είσαι γυναίκα, με κάθε χτύπημα θα δυναμώνεις κι άλλο.
Αν φοβάσαι και την σκιά σου μην τυχόν και μείνεις μόνη, θα μάθεις να ελίσσεσαι αλλά θα μάθεις να έρπεις.
Κι ο άντρας που διεκδικείς, δεν τα πάει καλά με το έρπειν.
Σε θέλει να περπατάς. Να τον κοιτάς στα μάτια και να ξέρεις πως μαζί του θα μπορείς να περάσεις κάθε μπόρα.
Κι ακόμα κι αν βραχείτε μέχρι το κόκκαλο, θα συνεχίσετε να περπατάτε μαζί.
Γι’αυτόν τον άντρα, θα ξέρεις πως μπορείς να κάνεις τα πάντα και ποτέ δεν θα τα δεις ούτε σαν θυσία, ούτε σαν παραχώρηση.
Θα τα αξίζει όλα κι ακόμα παραπάνω.
Όσο για τις λοιπές κατηγορίες, συγγνώμη, δεν νομίζω πως σας αξίζει καμία αράδα.
Κοpιτσάκια, αγοpάκια, ανθρωπάκια, υποκοριστικά σε όλα και με λεξούλες δεν παίζουμε σε ετούτο εδώ το μέρος.
Δεν χωράτε στις ζωές αληθινών αντρών, δεν χωράτε στις ψυχές αληθινών γυναικών.
Δεν χωράτε πουθενά.
Της Σοφίας Παπαηλιάδου
Πηγή: wp.loveletters.gr
