Φόβος. Ένα συναίσθημα που γεννάται χωρίς να μπορείς να βρεις την αιτία. Όλοι μας φοβόμαστε από κάτι. Ακόμα και το παιδάκι σου. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι, παρά το γεγονός ότι είναι απολύτως λογικό ένα παιδάκι να έχει φοβίες, οι γονείς αδυνατούν να το καταλάβουν και να το (απο)δεχτούν. Και αυτό, γιατί συνήθως φοβούνται πράγματα, τα οποία δεν υπάρχουν. Ένα φάντασμα, την κακιά μάγισσα του παραμυθιού, ένα πνεύμα.
Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι οι πρώτες φοβίες εμφανίζονται στα παιδιά στην ηλικία των 2 ετών. Τότε, αρχίζουν να φοβούνται, πράγματα, με τα οποία ήταν εξοικειωμένα στο παρελθόν. Το σκύλο του γείτονα, τον ήχο της ηλεκτρικής σκούπας (συνέβη και σε μένα), την κόρνα του αυτοκινήτου. Οτιδήποτε διαταράζει την ηρεμία του. Ανάλογα με την ηλικία, οι φοβίες του αλλάζουν. Αν το παιδάκι σου πηγαίνει στο Δημοτικό, τότε είναι πολύ πιθανόν να φοβάται τις αράχνες, τις αστραπές, τους κεραυνούς. Ανεξάρτητα, όμως, από το αντικείμενο φόβου, υπάρχουν συγκεκριμένες φοβίες που θα ταράξουν το νήπιο σου.
– Ο φόβος του αποχωρισμού. Όταν το νήπιο σου στεναχωρηθεί πολύ, επειδή θα σε αποχωριστεί για λίγες ώρες, σημαίνει ότι πια έχει μεγαλώσει. Ο συγκεκριμένος φόβος αποτελεί ένδειξη ανάπτυξης. Λίγο πριν τον παιδικό σταθμό, φοβάται ότι θα σε χάσει, αφού δε θα είναι πάνω σου 24ωρες το 24ωρο. Μέχρι να φτάσει στην εφηβεία, ο φόβος αυτός θα μένει στο προσκήνιο. Αρκετά χρόνια μετά, αφού έχει ωριμάσει, θα του λείπεις όταν μετακομίσει σε άλλο σπίτι ή όταν πάει για σπουδές στο εξωτερικό. Και ας μην το λέει.
– Ο φόβος για δυνατούς θορύβους. Όσο πιο μικρό, τόσο μεγαλύτερος ο φόβος. Ακόμα και ένας ήχος (που σε σένα περνάει απαρατήρητος), μπορεί να τρομάξει και να φοβίσει το νήπιο σου. Λύση; Να το προετοιμάσεις για αυτό που θα ακούσει ή να βάλεις το μπαμπά να του αποσπάσει την προσοχή από το θόρυβο, κάνοντας κάτι που αγαπά.
– Ο φόβος για το σκύλο του γείτονα. Και για τα ζώα γενικά. Αλλά, το γάβγισμα του σκύλου κάτι του κάνει, κάπως το αποδιοργανώνει. Ειδικά, αν το κατοικίδιο είναι επιθετικό, μπορείς να καταλάβεις ότι το νήπιο σου δε θα περάσει πολύ καλά. Δίδαξε του έμπρακτα ότι τα ζώα είναι φίλοι μας. Ότι είναι η καλύτερη μας συντροφιά.
– Ο φόβος για το σκοτάδι. Μη σβήσεις το φως απόψε, μαμά. Η ατάκα που έχεις ακούσει, ήδη, πολλές φορές. Το θέμα είναι ότι το απόψε μεταφράζεται ως κάθε βράδυ. Λίγο τα φαντάσματα, λίγο ο μπαμπούλας (ομώνυμη ταινία, μας κατέστρεψες) που θα βγει από την μισάνοιχτη ντουλάπα. Λίγο ότι στο σκοτάδι δεν μπορείς να δεις τι γίνεται μέσα στο σπίτι. Εδώ, τρομάζει η γιαγιά του που είναι 72, το παιδάκι που είναι 2, δε θα φοβηθεί; Ένα μικρό φωτάκι με σχεδιάκια θα το κάνει να κοιμηθεί σαν πουλάκι.
– Ο φόβος της μπανιέρας. Φοβάται ότι θα το παρασύρει το νερό και θα το ρουφήξει η μπανιέρα; Απολύτως λογικό. Για το μικρό σου, είναι ένα νέο περιβάλλον. Χρειάζεται χρόνο και συμβουλές από κάποιον που εμπιστεύεται (εσένα εννοώ). Να αισθανθεί οικεία. Ότι μπορεί να περπατήσει στο νερό (και ας μην μπορεί).
