Στο Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη, παραχώρησε συνέντευξη ο Δημήτρης Ουγγαρέζος, ο οποίος για πρώτη φορά μίλησε για την απώλεια του πατέρα του, αλλά και για τον μεγαλύτερο φόβο του.
Νιώθεις αδικημένος, όμως, επειδή ανήκεις στη γενιά των παρουσιαστών, που δεν αμείβονται όπως άλλοι παρουσιαστές;
Όχι, καθόλου. Ισχύει ότι δεν έχουμε γνωρίσει τα χρυσά συμβόλαια, αλλά δεν με νοιάζει αυτό. Η τηλεόραση έχει ανάγκη από νέα πρόσωπα και τα νέα παιδιά μπορούν να μπουν στον χώρο, αν το θέλουν. Όμως, χρειάζεται πολύ γερό στομάχι και υπομονή. Η δουλειά αυτή είναι μια χαρά. Μπορεί να μην υπάρχουν πια οι 30 ή οι 60 χιλιάδες, ως μισθοί, που υπήρχαν κάποτε. Ήταν υπερβολή κιόλας.
Δεν το σηκώνει και η εποχή μας αυτό το ποσό πια. Όμως, όταν αμείβεσαι από δύο έως τέσσερις χιλιάδες ευρώ τον μήνα -και για να προλάβω τους καλοθελητές δεν μιλάω για μένα, αλλά για τον μέσο όρο- όταν κάνεις ένα post στο Instagram και παίρνεις τα έξτρα σου, τις παρουσιάσεις διαφόρων events, συγγνώμη, αλλά είναι μία χαρά χρήματα. Οι παρουσιαστές δεν ζουν απλά αξιοπρεπώς, ζουν καλύτερα από άλλους ανθρώπους. Είμαστε πιο ευνοημένοι.
Κι όλα αυτά, σε μία χώρα που η σύνταξη είναι 400 ευρώ. Δεν δικαιούμαστε να έχουμε παράπονα, ενώ υπάρχουν στον χώρο μας αυτοί οι μισθοί. Να επισημάνω εδώ, ότι αυτά δεν είναι ποσά που θα τα παίρνουμε για πάντα. Αν αύριο δεν πάει η εκπομπή καλά -γιατί εξαρτόμαστε από τα νούμερα- θα κοπεί και αυτόματα κάποιος μπορεί να βρεθεί εκτός χώρου. Αυτή είναι η άσχημη πλευρά του νομίσματος. Αλλά αυτό είναι και το ρίσκο της ματαιοδοξίας.
Είσαι ματαιόδοξος;
Κάποιος που ασχολείται με αυτή τη δουλειά, δεν μπορεί να μην είναι ματαιόδοξος. Να μην είναι «ψώνιο», για να το πω κι ανοιχτά – αυτό μας τροφοδοτεί. Το θέμα, όμως, είναι το πώς θα το τιθασεύσεις. Αλλά δεν γίνεται να κάνεις αυτή τη δουλειά, αν δεν αρέσκεσαι να ακούς τον εαυτό σου και να βλέπεις την εικόνα σου. Άρα, σε ενδιαφέρει και η άποψη των άλλων. Ας πούμε αλήθειες, επιτέλους. Αυτό έχει και τα αρνητικά του, όμως, έτσι; Έχεις χάσει κάποιον δικό σου; Έχεις χωρίσει; Πενθείς; Πρέπει να είσαι εκεί για τον κόσμο, να τους κάνεις να γελάσουν, να περάσουν καλά, να ψυχαγωγηθούν! Δηλαδή, να κάνεις αυτά για τα οποία πληρώνεσαι.
Εσύ, φέτος, βρέθηκες αντιμέτωπος με την απώλεια του πατέρα σου. Πόσο εύκολο ήταν για σένα να επιστρέψεις, μετά από μερικές ημέρες, στο «Πρωινό»;
Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα, δεν το ‘χω κάνει, όμως θα κάνω μία εξαίρεση, επειδή γνωριζόμαστε χρόνια κι επειδή ο πατέρας μου είχε ρίζες από την Κύπρο. Εγώ δεν θρήνησα τον πατέρα μου, Αλέξανδρε. Τρόμαξα! Τις ημέρες που ήμουν σπίτι και είδα λίγο μέσα μου, είδα μόνο μία μαυρίλα και δεν ήξερα να το διαχειριστώ. Φοβήθηκα να κάνω μία ενδοσκόπηση της κατάστασης, δεν ήξερα πώς να το πάω. Οπότε, προτίμησα να απορροφηθώ από τη δουλειά, να κάνω αυτό που κάνω κάθε μέρα και να ξεχαστώ. Αυτό επέλεξα να κάνω για να προστατευθώ.
Τι φοβήθηκες;
Μη χαθώ. Ήταν ένα μαύρο πράγμα και σκέφτηκα ότι, αν έμπαινα μέσα, δεν ήξερα τον τρόπο να βγω. Είμαι μοναχοπαίδι, μοναχογιός κι αυτή ήταν η πρώτη απώλεια που αντιμετώπισα στη ζωή μου. Δεν έχω βιώσει άλλη και δεν ήξερα πώς είναι. Όλο αυτό με «μαύρισε». Με το πέρας του χρόνου, όταν θα ηρεμήσω, θα κάτσω και θα το αναλύσω, θα το αφήσω να με οδηγήσει μόνο του. Τότε, θα μπορώ να μιλήσω πιο άνετα γι’ αυτό το θέμα.
Δεν «κρατήθηκες» από τις φωτεινές στιγμές που είχες με τον πατέρα σου; Από τις όμορφες αναμνήσεις;
Μα, ο πατέρας μου ζει μέσα μου. Ο πατέρας μου είμαι εγώ. Είναι ένα δικό μου κομμάτι και πάντα θα είναι. Ας μην πούμε κάτι άλλο γι’ αυτό, σε παρακαλώ…
Επιστρέφοντας στην εκπομπή, πιστεύεις ότι ήταν «τηλεοπτικά σωστό» που πέταξες πριν από μερικές βδομάδες την υγρή σοκολάτα στο κεφάλι της Φαίης Σκορδά;
Η αλήθεια είναι ότι με τη Φαίη έχουμε αυτή τη σχέση. Την παραδέχτηκα εκείνη την ημέρα. Της έβγαλα το καπέλο και της το είπα μετά. Είναι μία μαμά, μία κυρία, μία ωραία γυναίκα και, ανάλογα με το πού βρίσκεται, προσαρμόζεται. Κάνει τον χαβαλέ και φτάνει την πλάκα στα άκρα. Έτσι έγινε κι εκείνη την ημέρα. Κάναμε μια πλάκα κι όλο αυτό βγήκε στο live. Δεν παρεξηγήθηκε καθόλου, πρέπει να σου πω. Αν και μετά είχα ενδοιασμούς γι’ αυτό που έγινε και της έστελνα συνέχεια μηνύματα «Είσαι καλά; Σίγουρα;» κλπ, αλλά ήταν απόλυτα cool. Αν με ρωτάς, αν θα το επαναλάμβανα, θα σου απαντούσα αρνητικά. Μετά θα ήταν επιτηδευμένο και γραφικό.
Ποιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο, θεωρείς ότι είναι απόλυτα υπερτιμημένο;
Θα ήταν κακό να το πω, αλλά εννοείται ότι έχω άποψη. Πρόσεχε, όμως, πόσο χαζό θα ήταν να απαντήσω ανοιχτά, να σου δώσω το όνομα που πιστεύω τώρα, κι αύριο αυτό το άτομο να κάνει μία φοβερή επιτυχία και να ξεφτιλιστώ; Ας πούμε, για τον Νίκο Μουτσινά, εγώ είχα πει, αλλά και γράψει κάποτε: «Μα καλά, θα τα κάνει όλα μόνος του στο “Για την Παρέα”;».
Κι όμως, φέτος είναι σε ένα κανάλι που έχει μέσο όρο από 7-10% κι εκείνος κάνει 20%. Κάνει την επιτυχία της χρονιάς! Και μέχρι πέρσι, για να πάει κάποιος καλεσμένος, στο show που έκανε με τη Ζέτα Μακρυπούλια, έπρεπε να μιλήσει η εκπομπή με δέκα μάνατζερ. Φέτος, όμως, παρακαλούν όλοι να πάνε. Τότε, επίσης, είχα πει ότι «στο τέλος ο Μουτσινάς, θα παίρνει συνέντευξη κι από τον εαυτό του!» και ξεφτιλίστηκα. Ξεκάθαρα έγινα ρεζίλι. Ο άνθρωπος σκίζει φέτος. Και του αξίζει αυτό που ζει.
