Γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω; Αλλά δεν είναι αυτό το ερώτημα΄ υπάρχει κάτι άλλο πίσω από αυτό. Μοιάζει γελοίο….
Όχι, μην το κρίνεις. Αν το λες γελοίο, το έχεις ήδη κατακρίνει και ίσως αυτό να αποτελεί μέρος του προβλήματος. Δεν είναι αυτός ο τρόπος να φύγεις από ένα πρόβλημα. Μην δίνεις άσχημο όνομα στα πράγματα΄ προσπάθησε να τα καταλάβεις.
Αν τρώει πιο πολύ ένας άνθρωπος, αποτελεί σύμπτωμα αυτό κάποιου υπόγειου ρεύματος.
Το φαγητό αποτελεί πάντοτε ένα υποκατάστατο της αγάπης. Οι άνθρωποι που δεν αγαπούν, που κατά κάποιο τρόπο χάνουν τη ζωή της αγάπης, αρχίζουν να τρώνε περισσότερο΄ πρόκειται για υποκατάστατο της αγάπης.
Όταν γεννιέται το παιδί, η πρώτη του αγάπη και η πρώτη του τροφή είναι το ίδιο πράγμα: η μητέρα. Υπάρχει λοιπόν ένας βαθύς συσχετισμός μεταξύ τροφής και αγάπης για την ακρίβεια, το φαγητό έρχεται πρώτο και μετά ακολουθεί η αγάπη.
Πρώτα τρώει το παιδί τη μητέρα κι έπειτα σιγά-σιγά συνειδητοποιεί ότι η μητέρα δεν είναι μόνο φαγητό ότι το αγαπάει κιόλας. Για να συμβεί όμως αυτό είναι φυσικά απαραίτητη κάποια ανάπτυξη. Την πρώτη μέρα το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει την αγάπη.
Καταλαβαίνει τη γλώσσα της τροφής, τη φυσική πρωτόγονη γλώσσα όλων των ζώων. Το παιδί γεννιέται πεινασμένο, χρειάζεται αμέσως η τροφή. Την αγάπη δεν θα την χρειαστεί μέχρι αρκετά αργότερα δεν είναι τόσο επείγουσα η ανάγκη. Μπορεί να ζήσει κανείς όλη του τη ζωή χωρίς αγάπη, αλλά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τροφή αυτό είναι το πρόβλημα.
Έτσι λοιπόν το παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη σχέση μεταξύ φαγητού και αγάπης. Σιγά-σιγά, αισθάνεται επίσης ότι όποτε δείχνει μεγάλη αγάπη η μητέρα, του δίνει το στήθος της με διαφορετικό τρόπο. Όταν δεν έχει μεγάλη αγάπη, αλλά είναι θυμωμένη, λυπημένη, δίνει το στήθος της πολύ απρόθυμα ή δεν το δίνει καθόλου.
Έτσι αντιλαμβάνεται το παιδί ότι όποτε δείχνει αγάπη η μητέρα, όποτε είναι διαθέσιμο το φαγητό, είναι διαθέσιμη και η αγάπη. Όποτε δεν είναι διαθέσιμο το φαγητό, το παιδί αισθάνεται ότι δεν είναι διαθέσιμη η αγάπη και το αντίστροφο. Βρίσκεται στο ασυνείδητο αυτό.
Κάπου σου λείπει η ζωή με αγάπη κι έτσι τρως περισσότερο πρόκειται για υποκατάστατο. Γεμίζεις συνεχώς τον εαυτό σου με φαγητό και δεν αφήνεις καθόλου χώρο μέσα σου. Δεν υπάρχει λοιπόν θέμα αγάπης, γιατί δεν απομένει καθόλου χώρος. Και με το φαγητό τα πράγματα είναι απλά, γιατί το φαγητό είναι νεκρό. Μπορείς να συνεχίσεις να τρως όσο θέλεις το φαγητό δεν μπορεί να πει όχι. Αν σταματήσεις να τρως, το φαγητό δεν μπορεί να πει ότι το προσβάλεις. Παραμένει ο αφέντης κανείς με το φαγητό.
Στην αγάπη όμως δεν είσαι πια ο αφέντης. Μπαίνει στη ζωή σου και μια άλλη ύπαρξη, μπαίνει στη ζωή σου μια εξάρτηση. Δεν είσαι πια ανεξάρτητος και εκεί βρίσκεται ο φόβος.
Το εγώ θέλει να είναι ανεξάρτητο και το εγώ δεν θα σου επιτρέψει να αγαπάς θα σου επιτρέπει μόνο να τρως πιο πολύ. Αν θέλεις να αγαπάς, τότε πρέπει να αφήσεις το εγώ.
Δεν είναι θέμα φαγητού το φαγητό αποτελεί απλώς το σύμπτωμα. Δεν θα πω λοιπόν τίποτε για το φαγητό, για δίαιτες ή για κάτι που πρέπει να κάνεις. Γιατί αυτό δεν θα σε βοηθήσει, δεν θα επιτύχεις. Μπορείς να δοκιμάσεις χίλιους τρόπους δεν θα σε βοηθήσει αυτό. Αντίθετα, θα σου πω να ξεχάσεις το φαγητό, να συνεχίσεις να τρως όσο θέλεις.
Ξεκίνα μια ζωή με αγάπη, ερωτεύσου, βρες κάποιον που να μπορείς να τον αγαπήσεις και θα δεις αμέσως ότι δεν τρως τόσο πολύ.
Το έχεις παρατηρήσει; Αν είσαι ευχαριστημένος, δεν τρως πάρα πολύ. Αν είσαι λυπημένος, τρως πάρα πολύ. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι, όταν είναι ευχαριστημένοι, τρώνε πάρα πολύ, αλλά αυτό είναι σκέτη ανοησία. Ο ευχαριστημένος άνθρωπος αισθάνεται τόσο ικανοποιημένος που δεν αισθάνεται να έχει χώρο μέσα του. Ο δυστυχισμένος άνθρωπος ρίχνει συνεχώς μέσα του φαγητό.
Δεν θα ασχοληθώ λοιπόν καθόλου με το φαγητό… Κι εσύ συνέχισε έτσι όπως είσαι, βρες όμως κάποιον αγαπημένο.
