Είμαι εγώ που με κρίνεις επειδή έβαλα τον γκόμενο στο σπίτι με το παιδί μου.
Κι είσαι κι εσύ που είναι σαν να μην έχεις σπίτι και τα βράδια κάνεις πως έχεις δουλειά στην εταιρία γιατί δεν θέλεις να γυρίσεις ποτέ ξανά σε αυτό.
Είμαι εγώ που με κρίνεις επειδή έκανα αναφορά στο σχολείο όταν προσπάθησαν να «θάψουν» το bullying που έτρωγε το παιδί μου.
Κι είσαι κι εσύ που το παιδί σου τρώει ξύλο απ’ τους συμμαθητές του και το βουλώνεις γιατί με τους γονείς τους είστε «φίλοι» και οι δημόσιες σχέσεις σου, ήταν πάντα πάνω απ’ όλα.
Είμαι εγώ που με κρίνεις επειδή αδιαφορώ λες για τα κοινά, τις δράσεις, τις γιορτές.
Κι είσαι κι εσύ που κάνεις τη συνεισφορά μου πάτημα να με «θάψεις» στις υπόλοιπες για όσα δήθεν δεν έκανα σωστά.
Είμαι εγώ που πάω το παιδί σχολείο και φεύγω βιαστικά.
Κι είσαι κι εσύ που λες ότι είμαι σνομπ γιατί δεν χαιρετώ κανέναν από όλους όσοι στέκεστε απ’ έξω σκάβοντας τον έναν λάκκο μετά τον άλλον.
Κι αν μου πείτε το κλασσικό «Ναι αλλάααα και εσύυυυ τις κρίνειιιιις» θα σας πω πως πρέπει να μάθουμε επιτέλους να ξεχωρίζουμε την άμυνα απ’ την επίθεση.
Την αντανάκλαση από τον καθρέφτη.
Όταν με ενοχλούν χωρίς να ενοχλήσω, και καθρεφτίζομαι και αμύνομαι.
Και κυρίως κλείνομαι.
Στο παλτό μου, καθώς φιλώ το παιδί μου πίσω από τα κάγκελα.
Μόνη αλλά χαρούμενη.
Και φεύγω…
Της Κυριακής Χαριτάκη
