Της Χρύσας Τικοπούλου
Σε μία κοινωνία που η αδιαφορία αποτελεί πρωταρχικό χαρακτηριστικό της, οι καλοί άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά και που ξεχωρίζουν μες στο πλήθος. Αν είναι άγνωστοι θα βάλεις τα δυνατά σου για να μπουν στη ζωή σου με τον οποιονδήποτε τρόπο. Αν απ’ την άλλη, είναι δικοί σου θα κάνεις τα πάντα για να τους κρατήσεις ακριβώς στη θέση στην οποία βρίσκονται. Να μην κάνουν ρούπι μακριά σου.
Όχι, δεν είναι απ’ αυτούς που πασχίζουν να φανούν καλοί. Άλλωστε το «φαίνεσθαι» δεν ταιριάζει με τη φιλοσοφία της ζωής τους. Ως εκ τούτου, βασικό στοιχείο του χαρακτήρα τους είναι η αυθεντικότητα. Δεν ξέρουν τι θα πει δόλος ούτε τρέφονται απ’ το κράξιμο σε οτιδήποτε κινείται. Αντιθέτως, κάνουν πάντα focus στα θετικά στοιχεία των γύρω τους. Ακόμα κι όταν τα αρνητικά είναι, σχεδόν, εξώφθαλμα. Δεν υποβιβάζουν και δεν υποτιμούν κανέναν, κι αυτό όχι λόγω καλών τρόπων ούτε επειδή θέλουν να τα ‘χουν καλά με όλους. Η αιτία είναι πολύ πιο απλή: αυτό τους βγαίνει.
Συνήθως τους αναγνωρίζεις απ’ την πρώτη στιγμή που θα τους κοιτάξεις. Απ’ τη λάμψη στα μάτια τους και τη ζεστασιά στο χαμόγελό τους. Στο βλέμμα τους δεν υπάρχει κακία ή φθόνος, παρά μόνο ευγένεια. Οι κινήσεις τους δεν είναι σε καμία περίπτωση κατευθυνόμενες. Δρούν αυθόρμητα, χωρίς να κάνουν την παραμικρή, δεύτερη σκέψη. Είναι κάτι σαν τη χαραμάδα φωτός που διαλύει το σκοτάδι, κι αν μη τι άλλο δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Είναι εκεί για να σου υπενθυμίζουν πως έχεις δίκιο που πιστεύεις στην ύπαρξη αυτών των ατόμων. Ουσιαστικά αποτελούν την απτή απόδειξη αυτού του πιστεύω.
Σου κράτησαν το χέρι όταν το χρειάστηκες, κι ας σε είδαν πρώτη φορά πέντε λεπτά νωρίτερα. Δε γύρισαν το κεφάλι αδιάφορα, αλλά έτρεξαν να βοηθήσουν. Μ’ όποιον τρόπο μπορούσαν. Και δίνουν. Πολλά και παντού. Όχι μόνο σ’ εκείνους που αγαπάνε. Κι αν τύχει να πετύχεις κάποιον, δεν τον ξεχνάς ποτέ. Θυμάσαι, έστω μετά από χρόνια, και την παραμικρή λεπτομέρεια του προσώπου του. Απ’ την άλλη, δε θα μπορούσες να κάνεις κι αλλιώς, δε σε κοιτάνε κάθε μέρα άγνωστα μάτια γεμάτα ανησυχία.
Σε βοήθησαν να μεταφέρεις τις βαλίτσες σου όταν έβλεπαν πως κόντευες να πέσεις κάτω απ’ το βάρος ή έκαναν χώρο στην ομπρέλα τους την ημέρα που πετούσε καρέκλες κι εσύ είχες ξεχάσει τη δική σου. Ναι, είναι αυτά τα τόσο μικρά και παράλληλα σημαντικά πράγματα που σ’ αγγίζουν.
Η θετική τους ενέργεια μεταδίδεται, αυτομάτως, σ’ όποιον βρίσκεται κοντά τους. Είναι ικανοί να σε κάνουν ν’ αλλάξεις κοσμοθεωρία και νοοτροπία. Σου αλλάζουν τη διάθεση και σ’ απαλλάσσουν από κάθε είδους ματαιοδοξία και κυνικότητα. Χρωματίζουν κάθε γκρίζα πτυχή της ζωής σου απλά και μόνο μ’ ένα χαμόγελο -το οποίο ξέρεις πως σίγουρα είναι αληθινό- , ένα αστείο ή μία καλημέρα. Ταυτόχρονα, είναι κι ειλικρινείς, αλλά η διαφορά είναι πως η ειλικρίνειά τους δεν πληγώνει, μόνο εκτιμάται. Κι αυτό επειδή έχουν βρει τον τρόπο να δρουν, μονίμως, καλοπροαίρετα.
Όλα αυτά τους κάνουν ερωτεύσιμους. Γοητεύουν με το βάθος και την καθαρότητα της ψυχής τους, αφοπλίζουν με τις ματιές τους, ζεσταίνουν με τα λόγια τους. Η καλοσύνη τους είναι το δυνατό σημείο τους. Το πλεονέκτημά τους που κανένα άλλο δεν το ξεπερνάει. Αυτή η αύρα που κανείς δεν μπορεί να της αντισταθεί.
Οι καλοί άνθρωποι κάνουν την κάθε στιγμή πιο όμορφη, πιο γεμάτη. Βγάζουν απ’ τον καθένα τον καλύτερό του εαυτό. Κι όσο συνηθισμένο και ν’ ακουστεί, μπορούν κι αλλάζουν τον κόσμο. Και τον κάνουν καλύτερο. Μέρα με τη μέρα.
