Σε λίγο καιρό, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης θα μας συστήσει θεατρικά τον Τσάρλι Τσάπλιν στο θέατρο Ακροπόλ. Αν είχε τη δυνατότητα να συναντήσει τον Τσάρλι Τσάπλιν, τι θα του έλεγε; «Πρώτα από όλα, επειδή με ενδιαφέρουν οι σκέψεις του για την ερμηνεία μου, θα ήθελα να μάθω πώς του γεννήθηκε η ιδέα για το περπάτημά του, τις κινήσεις με το μπαστούνι και το καπέλο. Έπειτα θα προσπαθούσα να καταλάβω το χαρακτήρα του. Διάβασα ότι ήταν κυκλοθυμικός, τη μια χαρούμενος, την άλλη δεν μιλούσε σε κανέναν. Ήταν εργασιομανής, κάτι που του στοίχισε στη ζωή του. Δεν βρήκε την ευτυχία του γιατί μονίμως κυνηγούσε τη δουλειά του. Ζούσε μέσα από το ρόλο του. Μόνο μέσα στο κοστούμι του Σαρλό ένιωθε χαρούμενος. Χωρίς αυτό αισθανόταν άβολα και αμήχανα», απαντά στο People.
Σε αρκετούς καλλιτέχνες δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο; «Είναι αλήθεια. Και εγώ νιώθω τόσο παθιασμένος με τη δουλειά μου και με απορροφάει σε τέτοιο βαθμό που χάνω στιγμές από την προσωπική μου ζωή, με φίλους και δικούς μου ανθρώπους. Φτάνω σε σημείο να νιώθω πιο άνετα πάνω στη σκηνή παρά μακριά της. Επίσης, στην παρέα δεν μου αρέσει να κάνω τον κωμικό. Να περιμένουν να λέω αστεία. Και τελικά όσο εκτίθεμαι στη δουλειά μου, τόσο μαζεύομαι στη ζωή μου».
Παρ’ όλα αυτά, είναι σταθερός στο δεσμό του με την Αγοραστή Αρβανίτη, με την οποία μετρούν εννιά χρόνια σχέσης. «Είμαστε τόσο δεμένοι γιατί και οι δύο κοιτάμε την ουσία. Το δέσιμό μας έχει γερά θεμέλια και βάσεις». Όταν γνωρίστηκαν πάντως σε παρέα με κοινούς φίλους, λένε ότι ήταν η μόνη που δεν τον πλησίασε να του μιλήσει. «Έτσι είναι. Ήμουν ήδη κάπως γνωστός και είχα συνηθίσει να με πλησιάζουν, να μου μιλάνε και να βγαίνουμε φωτογραφίες. Ήταν και είναι πολύ όμορφη και αναρωτιόμουν γιατί δεν ήρθε να μου μιλήσει. Σκύλιασα μέχρι να τη ρίξω». Στη συνέχεια όχι μόνο τα φτιάξανε αλλά την «παρέσυρε» να γίνει και εκείνη ηθοποιός. «Από την πρώτη στιγμή είδα πως είχε κλίση στην υποκριτική. Την παρακίνησα αλλά δεν ήταν δύσκολο να το αποφασίσει. Στην πορεία τα κοινά ενδιαφέροντα μας ένωσαν ακόμα περισσότερο».
Ανταγωνισμός υπάρχει μεταξύ τους; «Ούτε ίχνος. Ο ένας βοηθάει τον άλλο και τον στηρίζει ψυχολογικά. Και είναι τέτοια η αγάπη που της έχω που όσο καλύτερα πηγαίνει στη δουλειά της τόσο το απολαμβάνω και εγώ». Ο γάμος είναι στα σχέδιά τους; «Μας αρέσει και μπορεί κάποια στιγμή να γίνει. Όλα τα σκεφτόμαστε. Και τα παιδιά. Θέλουμε, όμως, να τα φέρει η στιγμή. Δεν μας αρέσει να μας κυνηγάνε τα “πρέπει”».
Υποκριτική – Εμπιστευτικό
Το 2013 παίχτηκε στους κινηματογράφους η ταινία του Πέμπτη και 12, στην οποία πρωταγωνιστούσε, υπέγραφε τη σκηνοθεσία, το σενάριο, αλλά και την παραγωγή. «Το φόβο δεν τον… φοβάμαι. Το ρίσκο μού αρέσει, αρκεί η κατάσταση να είναι ελεγχόμενη. Για την ταινία μου δεν σκέφτηκα τα χρήματα. Ό,τι είχα μαζέψει μέχρι τότε το έβαλα και ευτυχώς μου βγήκε το στοίχημα. Έκοψε πολλά εισιτήρια και παίχτηκε και στην τηλεόραση. Από την άλλη, δεν θεωρώ ότι είμαι ριψοκίνδυνος. Προτιμώ να χτίζω τις πιθανότητές μου». Θα μπορούσε να πει ότι για κάποια χρόνια θα έχει οικονομική ευχέρεια; «Μπορώ να πω ότι ζω άνετα, αλλά μέχρι εκεί. Σήμερα η επιτυχία δεν σου εξασφαλίζει τίποτα. Απλώς σου ανοίγει νέους ορίζοντες».
Κι αυτό δεν είναι λίγο για το νεαρό με το δύσκολο επίθετο που ξεκίνησε επαγγελματικά από τη Μελωδία της Ευτυχίας, τις χιουμοριστικές εκπομπές στο West Channel στην Κοζάνη και τα διαφημιστικά της ΤΙΜ και της WIND και πραγματοποιεί τα όνειρά του χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, συμπαρασύροντάς μας στο γέλιο και στην ξεχωριστή ευτυχία των ηρώων που υποδύεται.
