Down Town Κύπρου φιλοξένησε την Τόνια Σωτηροπούλου που μίλησε για τα επαγγελματικά της, τον Αλέξη Γεωργούλη αλλά και… τα ψυχολογικά της!
Για την επαγγελματική της βάση στο εξωτερικό
Το να κάνω επαφές με το εξωτερικό και να έχω ορισμένες διασυνδέσεις δεν ήταν και τόσο δύσκολο, αφού ζούσα πολλά χρόνια, επτά περίπου, στο Λονδίνο. Εκεί ήταν η βάση μου. Ταξιδεύω, άλλωστε, πολύ συχνά και στην Αμερική, έχω τον ατζέντη μου και δεν θεωρώ ότι έκανα κάποια… υπεράνθρωπη κατάκτηση. Όπου κοιτάζεις, πηγαίνεις! Κι επειδή εγώ “κοιτάζω” αρκετά στο εξωτερικό, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στο σινεμά, χτυπάω πόρτες, πάω σε οντισιόν και διεκδικώ μία θέση σε ένα ευρύτερο φάσμα, εκτός Ελλάδας. Αυτή την περίοδο μόλις ολοκλήρωσα το “Saison Morte” – ένα αστυνομικό θρίλερ του Θανάση Τότσικα. Και, τη δεδομένη στιγμή, κάνω το “Success Story”, μία ταινία του Νίκου Περράκη. Τον Ιούλιο, ωστόσο, έχω να κάνω μία ταινία, αμερικάνικης παραγωγής, της οποίας τα γυρίσματα θα πραγματοποιηθούν στο Chicago. Θα είναι κι αυτό θρίλερ! Επίσης, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, θα συμμετάσχω σε ακόμα μία αμερικάνικη ταινία, που θα έχει τίτλο “Perfidious” και θα γυριστεί στην Πράγα. Ναι, είμαι ευτυχής για όλα αυτά που μου συμβαίνουν!
Για την κυπριακή καταγωγή
Είναι άρρηκτη και πολύ στενή η σχέση μου με την Κύπρο – σχέση εξ’ αίματος, αφού η μητέρα μου είναι Κύπρια, με καταγωγή από την Πάφο. Θα σου πω μόνο ότι, σχεδόν όλα μου τα παιδικά καλοκαίρια, τα πέρασα εκεί. Έχω πολύ καλές σχέσεις και αναμνήσεις απ’ το νησί – ακόμα και φίλους από εκείνα τα χρόνια έχω κρατήσει στη ζωή μου. Α! Και ο λογιστής μου, που με έχει σώσει πολλές φορές, Κύπριος είναι! (γελάει). Γενικότερα, η Κύπρος είναι η μισή μου πατρίδα και με συνδέουν πολλά. Γιατί η Κύπρος μού θυμίζει πάντα τον ήρεμο τρόπο ζωής που είχα κάποτε, εκείνα τα καλοκαίρια, στο χωριό: όταν έπαιζα με τους φίλους μου και τρέχαμε από ‘δω κι από ‘κει, όταν κάναμε μπάνιο, όταν παίρναμε τα φρούτα από τα δέντρα και τα λαχανικά από το μποστάνι μας. Ναι, αυτή ήταν μία πολύ ήρεμη περίοδος της ζωής μου.
Για τις μελαγχολίες της
Δεν έκανα ποτέ κάποια σπουδαία “επανάσταση”. Μάλλον, περιορίστηκα στα παιχνίδια της γειτονιάς μου, στη Γλυφάδα όπου ζούσα. Τότε θυμάμαι, μαζί με τους φίλους μου, πηγαίναμε ή Γ’ ή Δ’ δημοτικού, όταν μας είχε πιάσει ένας παροξυσμός με τους “Power Rangers” και είχαμε χωριστεί σε ομάδες. Ο κακός χαμός γινόταν. Μέχρι που με έβαλαν σε έναν κάδο σκουπιδιών! Το θυμάμαι και γελάω τώρα, όμως, τότε αυτά δεν τα μάθαιναν οι γονείς μας. Τολμούσαμε να τα πούμε; (γελάει). Ποτέ δεν με περιόρισαν οι δικοί μου. Μου έδιναν απόλυτη ελευθερία και υπήρχε συνεννόηση κι εμπιστοσύνη. Ρωτούσα: “Να πάω εκεί απόψε;”. “Να πας!”, μου έλεγαν, “αλλά 12 το βράδυ θα είσαι πίσω”. Εγώ ήμουν σπίτι δώδεκα παρά πέντε. Ήμουν υπεύθυνη κι έτσι οι γονείς μου ήταν χαλαροί μαζί μου. Ούτε έπινα, ούτε κάπνιζα. Την όποια “επανάστασή” μου την έκανα στην εφηβεία, μέσω της μουσικής. Άκουγα punk και rock μουσική. Ψυχολογικά πέρναγα δύσκολα τότε. Οι ορμόνες, η ηλικία, ποιος ξέρει; Όλα αυτά με έκαναν να έχω μία ροπή προς τη μελαγχολία. Αισθανόμουν “εγκλωβισμένη” στην ηλικία μου. Ήθελα να βγω μπροστά, να τρέξω και να κάνω πράγματα. Πάντως ποτέ δεν σκέφτηκα “θα γυρίσω το χρόνο πίσω στα σχολικά χρόνια”. Μου αρέσει όσο μεγαλώνω. Σήμερα είμαι 30. Όχι, δεν θα ήθελα να ήμουν ξανά 20. Με τίποτα!
Για τον James Bond
Αν μου το ρωτούσες πέρσι θα σου έλεγα ότι κουράστηκα κι ότι βαρέθηκα πια να μιλάω γι’ αυτό το θέμα. Δεν ξέρω, τώρα τελευταία, το είδα λίγο διαφορετικά. Ok, είναι μία εμπειρία που θα λέω αύριο μεθαύριο στα παιδιά μου. Χαίρομαι που έκανα το “Skyfall”. Θεωρώ πάντως ότι για σας είναι κάτι πιο μεγάλο αυτό, απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Πάντα, ωστόσο, θα είμαι ευγνώμων γι’ αυτή την εμπειρία, η οποία μου άνοιξε πολλές πόρτες κι έπειτα ακολούθησαν πέντε χρόνια στα οποία γύρισα επτά ταινίες και υπήρξα σε ωραίους ρόλους.
Για τους άντρες
Πάντοτε είχα πολύ καλή σχέση με τους άντρες! Θεωρώ πως -και στις φιλικές και στις ερωτικές μου σχέσεις- έχω υπάρξει τυχερή. Μου αρέσει η οπτική των ανδρών. Βλέπουν τα πράγματα πιο ξεκάθαρα, πιο straight. Οι γυναίκες είμαστε πολύπλοκα όντα. Κι είμαι τυχερή γιατί έχω δύο αδέρφια άντρες – ο Στέφανος είναι 49 και ο Γιάννης 47. Είναι μία συναισθηματική θωράκιση για εμένα. Απ’ την άλλη, έχω και κολλητούς φίλους άνδρες. Τους αγαπώ πολύ.
Για τα ψυχολογικά της
Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος που θα σου πει ότι δεν έχει θέματα ψυχολογικά κι ότι τα έχει βρει 100% με τον εαυτό του. Εγώ το παλεύω. Έχω άλυτα ψυχολογικά θέματα. Κάνω ψυχοθεραπεία κάποια χρόνια κι έχω εξελιχθεί. Με αγαπάω πολύ κι έχω δουλέψει αρκετά γι’ αυτό. Η ψυχανάλυση βοήθησε. Όπως και ο νευρογλωσσικός προγραμματισμός, αλλά και ο διαλογισμός. Η ζωή μου, όπως και η ψυχολογία μου, είναι σταθερές. Πλέον, έχω ροπή στην ευτυχία, η οποία πηγάζει από την ευγνωμοσύνη που νιώθω. Τα έχω όλα, είμαι υγιής, έχω τη δουλειά μου, την προσωπική μου ζωή, τους φίλους και την οικογένειά μου. Είμαι πάρα πολύ καλά, άρα φροντίζω να είμαι και χαρούμενη. Δίνω περιθώριο στον εαυτό μου να νιώσει τη χαρά. Δεν λέω “Οκ, τα έχω αυτά! Όμως Θα μπορούσα να χτυπήσω τον τάδε ρόλο, να παίξω στο Hollywood, να έχω τον τάδε γκόμενο, να βγάλω πιο πολλά λεφτά…”. Δεν πιέζω τον εαυτό μου να τρέξει αμέσως στο επόμενο βήμα, χωρίς πρώτα να γευτεί τη χαρά των όσων έχω καταφέρει. Άλλο το να κάνουμε όνειρα, κι άλλο το να έχουμε μόνιμα παράπονα από τον εαυτό μας για όλα όσα δεν έχουμε. Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε στη μαύρη κατάθλιψη! Έχω περισσότερους λόγους ώστε να είμαι χαρούμενη!
