Ποιος είπε πως ο γονιός έχει ατσάλινα νεύρα και «πρέπει» να μπορεί να διαχειριστεί «πάντα» τα παιδικά ξεσπάσματα; Ξέρετε, αυτά που το παιδί αρχίζει και …τσιρίζει και εκείνη την ώρα νιώθεις πως δεν θα ήταν και άσχημη ιδέα να περνούσε από την γειτονιά ο …Ηρώδης!
Τώρα μάλιστα με την καραντίνα νούμερο 2, που ναι μεν έχει διαφορά από την πρώτη σε πολλά (δεν θα αναφερθούμε τώρα σε αυτό) και με την ένταση, το άγχος, την οικονομική ανασφάλεια, τον εκνευρισμό να ανεβαίνουν αρκετά, καταλαβαίνουμε πως η κατάσταση εύκολα μπορεί να ξεπεράσει κάποια όρια.
Ας δούμε λοιπόν κάποιους τρόπους που μπορούν να βοηθήσουν κάπως ώστε να μην υπάρχει και από τον γονιό το δικό του ξέσπασμα:
- Προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, αν αρχίσω να φωνάζω και εγώ, το μόνο σίγουρο πως η κατάσταση θα …εκτροχιαστεί
- Παίρνω …απόσταση: αν νιώθω πως δεν μπορώ να παραμείνω ψύχραιμη/ος, φεύγω από το συγκεκριμένο δωμάτιο (εννοείται πως δεν θα κινδυνέψει το παιδί αν μείνει μόνο του)
- Οριοθέτηση: αν έχω ήδη θέσει όρια, ίσως είναι πιο εύκολο να διαχειριστώ την κατάσταση – και να θυμάμαι πως τα όρια στην ουσία τα βάζω στον εαυτό μου.
- Σταθερή συμπεριφορά: προσπαθώ μέσα από την οριοθέτηση να κρατήσω μία σταθερή συμπεριφορά. Αν για παράδειγμα το παιδί γνωρίζει πως τώρα του λέω όχι σε κάτι αλλά αν αρχίσει να κλαίει και να φωνάζει, τότε θα υποκύψω, καταλαβαίνουμε πόσο χειριστικό μπορεί να γίνει αλλά καταλαβαίνουμε επίσης και ποιανού «κατόρθωμα» είναι.
- Διαχείριση της έντασης εκείνη τη στιγμή: που σημαίνει πως μπορώ να πάρω βαθιές ανάσες, να μετρήσω μέχρι το 10 ή το 20 αν χρειάζεται, να κάνω κάτι άλλο που συνήθως με ηρεμεί (να βάλω λίγη μουσική, να κάνω ένα ντουζάκι, κλπ).
Σίγουρα, δεν είναι εύκολο να διαχειριστώ μία τέτοια είδους κατάσταση και να συγκρατήσω τα νεύρα μου, μπορώ όμως να προσπαθήσω και να βρω τους δικούς μου τρόπους που θα με «φρενάρουν» από το να γίνω και εγώ άλλον ένα μικρό και γκρινιάρικο …παιδί!
Μαρίνα Μόσχα, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγωγής Ψυχικής και Σ∈ξουαλικής Υγείας
