Η ζήλια είναι ένα αρνητικό συναίσθημα που προκύπτει όταν κάποιος νιώθει ότι δεν λαμβάνει αρκετή προσοχή και αγάπη από τους γύρω του.
Στην περίπτωση των παιδιών, η ζήλια συνήθως προκύπτει όταν το ένα παιδί νιώθει παραμελημένο ή σε μειονεκτική θέση συγκριτικά με το αδερφάκι του. Ως αποτέλεσμα το παιδί έχει παράπονο από τους γονείς του, ζηλεύει το αδερφάκι του και μπορεί να δημιουργούνται μεταξύ τους συγκρούσεις.
Πολλές φορές άθελά μας και χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε είμαστε εμείς οι γονείς που πυροδοτούμε τη ζήλια του παιδιού.
Ορίστε λοιπόν οι συμπεριφορές που μπορεί να ενισχύσουν τη ζήλια του παιδιού μας.
*Δεν αφιερώνουμε πλέον τον ίδιο χρόνο στο παιδί
Ενδεχομένως όταν το παιδί ήταν μικρότερο, αφιερώναμε όλον τον ελεύθερο χρόνο μας σε αυτό και δεν του χαλούσαμε χατίρι. Ωστόσο, τώρα που έχει αποκτήσει αδερφάκι, μπορεί να νιώθει ότι δεν λαμβάνει την ίδια προσοχή κι ότι οι επιθυμίες του δεν θεωρούνται το ίδιο σημαντικές. Αυτή η αλλαγή στις οικογενειακές ισορροπίες είναι πιθανό να κάνει το παιδί να νιώθει «στο περιθώριο» και να ζηλεύει το νέο μέλος της οικογένειας.
Τι μπορούμε να κάνουμε:
Ενώ είναι εξαιρετικά σημαντικό να περνάμε χρόνο όλοι μαζί ως οικογένεια ώστε να συσφίξουμε τις σχέσεις μας, πρέπει να περνάμε χρόνο και με το κάθε παιδί ξεχωριστά. Για παράδειγμα, όταν κοιμάται το μωρό μπορούμε να περάσουμε χρόνο με το μεγαλύτερο παιδί, διαβάζοντάς του ένα παραμύθι ή μαγειρεύοντας παρέα.
*Κάνουμε συγκρίσεις
Η σύγκριση είναι ο κλέφτης της χαράς αλλά και ο βασικός υπαίτιος για τη ζήλια. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγκρίνουμε το παιδί μας ούτε με τους φίλους του, ούτε με τους συμμαθητές του, ούτε με το αδερφάκι του. Ακόμη κι αν κάποια σύγκριση σε εμάς φαίνεται αστεία ή αθώα, για το παιδί μπορεί να είναι επίπονη.
Τι μπορούμε να κάνουμε:
Εστιάζουμε στα θετικά χαρακτηριστικά του παιδιού, το επαινούμε για αυτά και το βοηθάμε να τα εξελίξει. Αντί, για παράδειγμα, να του λέμε ότι το αδερφάκι του τα πηγαίνει καλύτερα στα μαθηματικά, το επαινούμε για το ταλέντο του στη ζωγραφική και αναζητούμε τρόπους να το βοηθήσουμε να εξελίξει την κλίση του.
*Έχουμε περισσότερες απαιτήσεις από το ένα παιδί
Ως γονείς, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η σειρά γέννησης των παιδιών μας επηρεάζει αναπόφευκτα την ανατροφή τους και να κάνουμε μερικές προσαρμογές. Για παράδειγμα, μπορεί να έχουμε υψηλότερες προσδοκίες για το μεγαλύτερο παιδί και να του δίνουμε περισσότερες ευθύνες, ενώ το μικρότερο μπορεί να μην έχει καμία ευθύνη. Με αυτόν τον τρόπο όμως καταλήγουμε να πιέζουμε περισσότερο το μεγαλύτερο παιδί και ταυτόχρονα να μην ενθαρρύνουμε το μικρότερο.
Τι μπορούμε να κάνουμε:
Σε αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σχετικά με τις διαφορές. Δεν θέλουμε το πρωτότοκο παιδί να πιστεύει ότι πρέπει να είναι τέλειο και δεν θέλουμε το μικρό μας να γίνει ανεύθυνο στο μέλλον. Φροντίζουμε λοιπόν να μοιράζουμε τις ευθύνες και στα δύο παιδιά, ανάλογα πάντα με την ηλικία τους.
