Κάθε νέα χρονιά είναι μια ευκαιρία για όλους μας να κάνουμε επανεκκίνηση. Σε όλα. Στους στόχους, στις λάθος διαδρομές, στη σταδιοδρομία, στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, στο πώς αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Λίγες ώρες πριν μας αφήσει το 2018 μπαίνουμε στη διαδικασία του απολογισμού, βάζουμε κάποιες σκέψεις σε μια αράδα, κάνουμε εκκαθάριση μυαλού και συναισθημάτων, ή το προσπαθούμε τουλάχιστον, και περιμένουμε με ανυπομονησία αυτήν τη νέα χρονιά.
Μεγάλες προσδοκίες έχουμε κι η αλήθεια είναι ότι ο τελευταίος χρόνος μας προσγείωσε λίγο απότομα. Την ίδια αίσθηση έχω για όλους μας. Πάντα συμβαίνει κάτι, που μας υπενθυμίζει, πόσο μικροί είμαστε και πόση ανάγκη έχουμε να ζούμε το τώρα με ανθρώπους που μας αγαπούν.
Πάντα, λοιπόν, περιμένουμε τη νέα χρονιά φορτωμένοι με όνειρα και με πίστη. Ποιος είπε ότι δεν πιστεύουμε ακόμη στα θαύματα; Πιστεύουμε! Όσες φορές κι αν έχουμε φάει τα μούτρα μας, σηκωνόμαστε και πάλι απ’ την αρχή. Ίσως όλη αυτή η διαδρομή, κάθε φορά, μας μαθαίνει κάτι καινούργιο, κάτι που την προηγούμενη δε δώσαμε την πρέπουσα προσοχή.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να είναι αισιόδοξος και να πιστεύει στις καλύτερες μέρες. Επίσης, πιστεύω ακράδαντα στην ενέργεια των ανθρώπων και στην αύρα που εκπέμπουμε. Όταν εμείς είμαστε καλά με τον εαυτό μας, πατάμε γερά στα πόδια μας, δεν εξαρτόμαστε απ’ τη γνώμη κανενός και θέτουμε νέους στόχους, είναι αδύνατο να μην επιτευχθούν κάποιοι, αν όχι όλοι, απ’ αυτούς. Η πίστη μας στην αλλαγή είναι ικανή να κινήσει ακόμη και βουνά.
Θα σας πω ένα μυστικό όμως. Όσο λιγότερα ζητάμε, τόσο περισσότερα μας έρχονται. Και δε λέω, να μη διευρύνουμε τους ορίζοντές μας, να μην ανοιχτούμε σε νέες γνωριμίες, να μην ψαχτούμε επαγγελματικά, να μην τολμήσουμε να μπούμε σε μια νέα σχέση. Λέω απλώς να συμβιβαστούμε με κάποια δεδομένα που έχουμε στη ζωή μας και δε θα έπρεπε να τα θεωρούμε δεδομένα. Ν’ αρχίσουμε να εκτιμάμε περισσότερο την αξία της υγείας μας και των δικών μας, της οικογένειας και της συντροφιάς.
Ξέρετε, η ζωή κυλά τόσο γρήγορα, που μόνο όταν είμαστε μόνοι και θλιμμένοι μας μοιάζει αργοκίνητη. Κι όμως ο χρόνος τρέχει και μαζί κι εμείς μεγαλώνουμε κι αλλάζουμε. Μαθαίνουμε και γινόμαστε καλύτεροι, εύχομαι.
Αυτή τη χρονιά, λοιπόν, μέσα από αποτυχίες και δύσκολες στιγμές ανακάλυψα πιο πολύ από ποτέ ότι ορισμένα πράγματα δεν είναι στο χέρι μας. Ούτε όλοι οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε βλέπουν καθαρά αυτό που είμαστε. Κι η αλήθεια είναι ότι δε χρειάζεται να παλεύουμε για τα αυτονόητα και να εξηγούμαστε, όταν ο άλλος εμμένει στα δικά του πιστεύω, χωρίς να δημιουργεί χώρο στη ζωή του για μας, και δε μας αποδέχεται όπως ακριβώς είμαστε. Δε γεννηθήκαμε για να μας βάζουν όρια οι άλλοι, αλλά για να οριοθετούμε οι ίδιοι τη ζωή και τη συμπεριφορά μας.
Το 2019, λοιπόν, εύχομαι να είναι μια χρονιά υγείας. Μια χρονιά που δε θα μας απασχολήσει τίποτα άσχημο και σοβαρό, δε θα διακινδυνεύσει κανένας δικός μας, ούτε οι ίδιοι φυσικά, και θ’ απολαύσουμε όλοι το πολυτιμότερο αγαθό, που δεν είναι άλλο απ’ την υγεία.
Στη συνέχεια θα ευχηθώ κατανόηση. Δεν εμπίπτει εδώ μόνο η βαθμίδα της επικοινωνίας, αλλά πρέπει να υπάρχει ένα βαθύτερο επίπεδο σύνδεσης με τον άλλο. Κατανοώ σημαίνει ακούω, καταλαβαίνω, συμπάσχω, συμπονώ. Αν εμείς δεν μπούμε για λίγο στη θέση του άλλου, μην περιμένουμε να δημιουργήσουμε σοβαρές σχέσεις, σχέσεις ουσίας χωρίς να απεκδυθούμε τον εγωισμό μας. Και μη νομίζετε, η επικοινωνία τη χρονιά που μας πέρασε δεν ήταν εύκολη. Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι σκεφτόμαστε ατομικιστικά, δεν ξεπερνάμε τα στεγανά μας για τους ανθρώπους που «αγαπάμε» κι έρχονται οι πράξεις να διαψεύσουν τα λεγόμενά μας περί αγάπης και δεσίματος. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και για να χτίσεις μια ουσιαστική επικοινωνία πρέπει ν’ αποδεχτείς και να νιώσεις.
Και τέλος, θα ευχηθώ τόλμη. Δεν είναι κοινότυπη ευχή, ούτε την περιμένατε φαντάζομαι. Κι όμως μέσα σ’ αυτήν την έννοια βρίσκεται όλο το νόημα της ζωής.
Εύχομαι το 2019 να τολμήσουμε να πούμε μια συγγνώμη στον μπαμπά μας που τον πληγώσαμε πάνω σ’ έναν καβγά. Εύχομαι να βρούμε την τόλμη να πάρουμε τη μαμά μας απ’ το χέρι και να της δείξουμε ότι η βόλτα μας στον κόσμο, χωρίς εκείνη, δε θα είχε την ίδια ομορφιά. Εύχομαι να τολμήσουμε να πάρουμε τον παππού και τη γιαγιά μας μια δυνατή αγκαλιά και να τους πούμε ότι είναι οι πιο ξεχωριστοί άνθρωποι που υπάρχουν, γιατί χωρίς εκείνους η ζωή μας δε θα ήταν ίδια.
Εύχομαι το 2019 να βρούμε την τόλμη να βάλουμε την οικογένεια πάνω από άλλες συνεστιάσεις, γιατί ο χρόνος είναι αμείλικτος. Να ρισκάρουμε να πάρουμε τον άνθρωπο που του φερθήκαμε σκάρτα και να του ευχηθούμε από καρδιάς «Καλή χρονιά!». Και να μην το πολυσκεφτούμε σαν κάτι ψιλολόγους, που δεν αντιλαμβάνονται ότι η αγάπη κρύβεται στον αυθορμητισμό και στις απλές εκδηλώσεις της, και απαιτούν να κάνουμε αγώνα για να μας μιλήσουν.-Βρε άντε από ‘δω!
«Εύχομαι 2019 να μη μου πάρεις τίποτα απ’ ό,τι έχω. Εύχομαι ν’ αφήσεις στη θέση του όποιον αγαπώ και υπάρχει στη ζωή μου. Εύχομαι να μου χαρίσεις για άλλη μια χρονιά αυτά τα αυτονόητα, που δε λογαριάζουμε και δεν εκτιμάμε, παρά μόνο όταν τα χάσουμε. Μην πειράξεις τίποτα λοιπόν! Κι αν θέλεις, φέρε αγάπη. Αγνή, αληθινή, χωρίς εμπόδια». Αυτή η ρουφιάνα λείπει.
Έναν έρωτα της προκοπής. Αυτή είναι η ευχή μου, αυτή που έλεγα πιο πάνω, η γεμάτη προσδοκίες. Αλλά και να μην έρθει, συνηθισμένοι είμαστε μωρέ, δεν πειράζει. Ας είμαστε καλά, γεροί και δημιουργικοί κι ας τολμάμε πιο συχνά ν’ αλλάζουμε τη ζωή μας προς το καλύτερο.
Καλή χρονιά με υγεία και όμορφες στιγμές!
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου – pillowfights
