Σαν σήμερα πριν από 19 χρόνια…θυμάμαι. Eίχα αγοράσει ένα ζευγαράκι πανέμορφα, κίτρινα παπουτσάκια και ένα σετ σεντόνια και μαξιλαροθήκη για την κούνια του μωρού μου, που θα ερχόταν σε τέσσερις περίπου μήνες. Eίχα φροντίσει για όλα. Ήθελα το δωμάτιο του να είναι φωτεινό, βαμμένο σε απαλές κίτρινες αποχρώσεις. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο από το να ανυπομονώ μέχρι να γεννηθεί και να ελπίζω ότι αυτή τη φορά θα πάνε όλα καλά.
Την ημέρα που απέβαλλα και γύρισα σπίτι από το νοσοκομείο, όλα όσα στην αρχή μου έδιναν χαρά, τώρα με εκνεύριζαν. Πόσο ανόητη ήμουν. Ασχολούμουν με χρώματα και μωρουδιακά, ενώ ήξερα ότι τα πράγματα ήταν επίφοβα λόγω προηγούμενης αποβολής. Ήμουν θυμωμένη που άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί και να κάνει όνειρα. Ήθελα να πεθάνω.
Από τότε έχουν περάσει 19 χρόνια, όσες και οι εβδομάδες που κράτησε η εγκυμοσύνη μου. Όσες και οι ώρες που πέρασαν μέχρι οι γιατροί να μου ανακοινώσουν ότι το μωρό μου είχε πεθάνει μέσα μου.
19. Τόσο θα ήταν η κόρη μου σήμερα. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για κάτι τέτοιο. Κανένας συγγενής, κανένα βιβλίο. Ειδικά στα βιβλία είναι όλα ωραιοποιημένα. Και όμως ήξερες ότι μία στις τέσσερις εγκυμοσύνες αποτυγχάνει και αυτό οφείλεται συνήθως σε χρωμοσωμικές ανωμαλίες για τις οποίες οι γυναίκες δεν γνωρίζουν παρά μόνο όταν προκύψει μία εγκυμοσύνη; Έπρεπε να αποβάλω για να μάθω τι μου συμβαίνει. Δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Έψαχνα μέρα και νύχτα. Ίσως προσπαθούσα να δικαιολογήσω γιατί μου συνέβη. Τι είχα κάνει λάθος, πού είχα αποτύχει; Έπρεπε να βρω τι έφταιγε για να μη μου συμβεί ποτέ ξανά. Κι όμως όλη αυτή η γνώση που έλαβα ψάχνοντας δεν με βοήθησε. Έχασα συνολικά πέντε μωρά.
Σπάνια μιλώ για τις αποβολές μου. Ελάχιστοι απ’ όσους με γνωρίζουν ξέρουν την αλήθεια. Η πρώτη μου εγκυμοσύνη τελείωσε στην αρχή του δευτέρου τριμήνου εντελώς ξαφνικά, ενώ η πέμπτη νωρίς, μόλις στις 6 εβδομάδες. Η δεύτερη αποβολή μου ήταν και η πιο οδυνηρή και συνέβη πριν από 19 χρόνια. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Με πονάει ακόμα να το σκέφτομαι και να το συζητάω.
Δεν μου έμεινε τίποτα παρά ένα υπερηχογράφημα που έκανα στις 14 εβδομάδες στο δεύτερο μωρό μου. Είναι το μόνο που έμεινε για να μου θυμίζει την ανείπωτη τραγωδία, ένα σκοτάδι τόσο βαθύ που μπορεί να καλύψει οποιοδήποτε φως.
Εάν έχεις βιώσει κι εσύ μια τέτοια απώλεια είτε ήταν πριν από ένα μήνα, είτε πριν από 30 χρόνια να ξέρεις ότι σε καταλαβαίνω και λυπάμαι πολύ. Δεν θα σου πω τίποτα παραπάνω γιατί οι λέξεις δεν βοηθούν. Είναι μία κανονική απώλεια που σε καταβάλει και σε κάνει να βλέπεις το μέλλον απαισιόδοξα. Νιώθεις αδικημένη και ανίκανη να τα καταφέρεις.
Δεν σου τα είπα όλα αυτά για να με λυπηθείς. Θέλει δύναμη και κουράγιο, αλλά και επιμονή. Μην τα παρατήσεις. Δεν ξέρεις το μέλλον τι σου επιφυλάσσει. Να έχεις πίστη και ελπίδα και πού ξέρεις. Κάποτε μπορεί να τα καταφέρεις.
