Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο Δρόμος της Πνευματικότητας» Εκδόσεις OPERA
Έχεις ανοίξει ποτέ σου πηγάδι να βρεις νερό; Παρόλο που σκάβεις στο σωστό μέρος, στην αρχή βρίσκεις μόνο χώμα, πέτρες και σκουπίδια.
Μετά από πολύ κόπο βρίσκεις τη λάσπη, κι αυτό δυσκολεύει την προσπάθεια και λερώνει τα πάντα. Πραγματικά, νιώθεις ότι θέλεις να τα παρατήσεις.
Σε λίγο μεγαλύτερο βάθος, φτάνεις στο νερό, παρόλο που κι αυτό σε απογοητεύει: στην αρχή, το πολυπόθητο υγρό είναι πολύ βρόμικο και ρυπαρό.
Αν επιμείνεις, αν συνεχίσεις το σκάψιμο, τότε μόνο θα φτάσεις στο καθαρό νερό που —επιτέλους— αναβλύζει από βαθιά όλο και πιο αγνό.
Αλλά και στη διαδρομή προς το ψηλότερο σημείο, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Υπάρχουν φάσεις όπου όλα μοιάζουν δύσκολα, απογοητευτικά, και το μόνο που βλέπεις γύρω σου είναι δυσάρεστο και δυσοίωνο.
Αν δε χάσεις το κουράγιο σου και δεν τρομάξεις, αν έχεις πίστη κι επιμείνεις, το σκηνικό αλλάζει, και μια πηγή δροσερού και καθαρού νερού σε αποζημιώνει για τη σκληρή προσπάθεια. Νερό που σβήνει τη δίψα μας, που μας δροσίζει και είναι εκεί, για να το μοιραστούμε και με άλλους.
