Ο Χρήστος Πλαΐνης που τα τελευταία δύο χρόνια τον απολαμβάνουμε στις Άγριες Μέλισσες παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό «Hello» και μίλησε για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, αλλά και την απώλεια της αδελφής του.
Χρήστο, πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Έχω ένα μεγάλο κενό μνήμης όσον αφορά τα παιδικά μου χρόνια. Αρχίζω να θυμάμαι τον εαυτό μου ουσιαστικά από το γυμνάσιο, το οποίο ψυχαναλυτικά σίγουρα σημαίνει πολλά πράγματα.
Βίωσες κάποια τραυματική κατάσταση;
Στην ηλικία των 6, το καλοκαίρι πριν πάω πρώτη δημοτικού, οι γονείς μου αποφάσισαν να χωρίσουν. Έμεινα με τη μητέρα και τις δύο αδελφές μου. Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια, τόσο σε οικονομικό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο.
Έβλεπες τον πατέρα σου ή οι σχέσεις των δικών σου ήταν τεταμένες, άρα, κατά κάποιον τρόπο, εσείς ως παιδιά στερούσασταν την πατρική φιγούρα;
Δεν βλεπόμασταν πολύ συχνά, αλλά για να είμαι ειλικρινής, πλέον δεν ξέρω τι σημαίνει το «πολύ συχνά». Καμιά φορά ο χρόνος μάς παίζει περίεργα παιχνίδια. Δεν έχω καλή εικόνα των παιδικών μου χρόνων. Μάλλον προσπαθώ εναγωνίως να απωθήσω και να μη θυμάμαι ορισμένα πράγματα.
Φαντάζομαι ότι δεν θα ήθελες με τίποτα να βιώσουν τα παιδιά σου μια αντίστοιχη συνθήκη ανασφάλειας και απουσίας.
Ακριβώς! Βέβαια, αυτό λειτούργησε ασυνείδητα μέσα μου, αλλά σίγουρα συνδέεται με τις δικές μου εμπειρίες.
Έπειτα από πόσα χρόνια συγχώρησες τους δικούς σου για τις δυσκολίες που βιώσατε ως παιδιά με τις αδελφές σου;
Συγχώρησα τους δικούς μου όταν πέθανε η αδελφή μου. Όταν είδα τη μητέρα και τον πατέρα μου να θάβουν το παιδί τους, όταν μπήκα μέσα στον πόνο τους, αντιλήφθηκα πόση σημασία έχει να αφήνουμε, όσο είμαστε υγιείς, κάποια πράγματα πίσω μας. Ένιωσα ότι δεν μπορούσα να τους κρατήσω θυμό και πικρία για οποιοδήποτε λάθος τους έπειτα από αυτό το συνταρακτικό γεγονός που βιώσαμε ως οικογένεια.
Πόσο σε επηρέασε η απώλεια της αδελφής σου;
Πάρα πολύ. Ενώ ήταν αναμενόμενη, όταν έγινε ήταν πολύ σκληρή για όλους μας. Η αδελφή μου έπασχε από ένα αυτοάνοσο νόσημα και οι γιατροί τής έδιναν δέκα χρόνια ζωής. Ακριβώς σε αυτό το διάστημα έφυγε, σε ηλικία 36 ετών.
Το ήξερε;
Βέβαια, το γνώριζε. Ήταν πολύ οδυνηρό και για την ίδια.
Έκανες ψυχοθεραπεία μετά το θάνατό της;
Ναι. Ήμουν όμως τόσο άσχημα που δεν κατάλαβα τίποτα. Ένιωσα ότι ήταν μάταιη, σαν να μη λειτούργησε. Ίσως να μη βρήκα τον κατάλληλο άνθρωπο.
