Λόγια μεγάλα αγάπης κι έpωτα, όλοι έχουμε πει, λέμε ή θα ξαναπούμε. Κάτι «σ’ αγαπάω», «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα», «σε σκέφτομαι όλη μέρα», «δε θέλω κανέναν άλλο στη ζωή μου». Ξέρεις ποιος τα αξίζει όλα αυτά να λέγονται για πάρτη του; Εκείνο το άτομο που ποτέ δε μας έκανε να αμφισβητήσουμε το ενδιαφέρον του και να αναρωτηθούμε «με θέλει-δε με θέλει». Εκείνο που δε ζήτησε χρόνο να σκεφτεί τι θέλει απ’ τη σχέση μας και δε μας έκανε να κλάψουμε επειδή αδιαφόρησε ή μας πλήγωσε.
Αν τον έχουμε βρει τον άνθρωπό μας, καλώς. Σε κάθε άλλη περίπτωση που ισχύει κάτι απ’ τα παραπάνω, μήπως να το ξανασκεφτούμε; Δε γίνεται να λέμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς εκείνον που άνετα ζει και βασιλεύει χωρίς εμάς. Μήπως να πάρουμε τα πάνω μας, να αξιώσουμε πιο πολλά για τον εαυτό μας, να μην μας υποτιμάμε πρώτα απ’ όλα εμείς οι ίδιοι, ώστε να το περάσουμε αυτό και στους συντρόφους μας; Αξίζουμε να λάβουμε έpωτα, αγάπη, ενδιαφέρον κι όλο το πακέτο. Και μόνο αυτός που θα μας το προσφέρει αξίζει όλα τα μεγάλα λόγια κι αυτόν πρέπει να περιμένουμε να συναντήσουμε για να τα πούμε.
Αυτός που περιμένουμε δε θα ‘ρθει απ’ τα αστέρια, ούτε καλπάζοντας πάνω σε άλογο. Θα ‘ναι ένας κοινός θνητός με τα ελαττώματα και τις παραξενιές του, θα ‘ναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, αλλά για μας θα είναι ή θα γίνει κάτι το εξαιρετικό.
Θα είμαστε η προτεραιότητά του, θα μας το λέει, θα το δείχνει, θα είναι ξεκάθαρο. Θα μας κοιτάζει έντονα στα μάτια και δε θα μπορούμε να πάρουμε το βλέμμα μας από κει, θα σβήσει όλα τα προηγούμενα ερωτικά ενδιαφέροντα και κάθε διάθεσή μας για επόμενα. Θα είναι ο σταθμός μας και θα ‘χουμε φτάσει στον προορισμό μας.Θα αράξουμε, θα χαλαρώσουμε, θα χαμογελάμε κι όλα θα οφείλονται σε εκείνον που ήρθε και έβαλε χρώμα στη ζωή μας.
Αυτός ο άνθρωπος θα έχει την ικανότητα να μας κάνει να γελάμε όταν έχουμε τις μαύρες μας, θα μας αποφορτίζει όταν μας πιέζουν στη δουλειά, θα μας δίνει δύναμη απ’ τη δύναμή του στις αναποδιές της ζωής. Θα μας φτιάχνει το κέφι όταν δε θα θέλουμε να μιλήσουμε σε άνθρωπο κι όταν απ’ τα νεύρα μας θα θέλουμε να αφιερώσουμε σε όλους το Fuck you των Archive, εκείνος θα ξέρει ακριβώς πιο χρώμα καλωδιάκι να κόψει για να απασφαλίσει τη βόμβα μας.
Θα εντυπωσιαστούμε για τη θετική επιρροή που έχει πάνω μας και θα μας κάνει να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να βελτιωθούμε, να εξελιχτούμε. Η παρουσία του στη ζωή μας θα ενισχύει την αυτοπεποίθησή μας ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, θα μας δώσει φτερά να πετάξουμε προς άγνωστους προορισμούς, να πάρουμε ρίσκα. Άλλωστε, εκείνο το άτομο θα ‘ναι δίπλα μας να μας βοηθήσει να πετύχουμε τον στόχο μας κι αν παρ’ ελπίδα δεν τα καταφέρουμε, να μας εμψυχώσει να ξαναπροσπαθήσουμε!
Θα ετοιμάζει εκπλήξεις στο άσχετο, χωρίς κάποια αφορμή ή πρόφαση, απλά για να μας δει να χοροπηδάμε από χαρά κι ενθουσιασμό, θα βρίσκουμε post it στο ψυγείο, στον καθρέφτη του μπάνιου, πάνω στον υπολογιστή και θα μας φτιάχνει τη μέρα.
Θα ξέρει πότε να κάνει πίσω σε μια διαφωνία, όχι από αδυναμία ή επειδή κώλωσε, αλλά γιατί ξέρει να παραδέχεται πότε έχει λάθος ή πότε θα ‘ναι ένα καλύτερο timing να το ξανασυζητήσουμε. Θα μας σέβεται και θα μας εκτιμάει και δε θα προσπερνάει τις ανάγκες μας.
Αυτό το άτομο που θα μας κερδίσει με την αξία του λοιπόν, κερδίζει με την αξία του και το «σ’αγαπώ» μας και το «δε θέλω να ζήσω χωρίς εσένα». Ας μην τα χαρίζουμε άλλο στους μονόπλευρους έpωτες που μας έχουν στο περίμενε, μας κάνουν να κλαίμε, να σκάμε, να βρίζουμε, να μη βλέπουμε τις ομορφιές της ζωής.
Δεν είναι έpωτας αυτός που μας κάνει να στενοχωριόμαστε. Ο έpωτας είναι όμορφος, μας κάνει να βλέπουμε χρώματα και το ποτήρι πάντα γεμάτο, όχι άδειο, άσπρο πάτο, να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Έχουν βέβαια κι αυτοί τη χρησιμότητά τους. Θα αναγνωρίσουμε εύκολα αυτό που αξίζει και δε θα προσπεράσουμε όπως ίσως θα κάναμε, αν δεν είχαμε πάθει, δε θα είχαμε μάθει.
Κι ένα τελευταίο, οι όμορφοι άνθρωποι, αυτοί που ξέρουν να αγαπάνε και δεν ντρέπονται ούτε φοβούνται να το δείξουν, είναι οι πιο ερωτεύσιμοι. Να τους αγαπάμε, όχι μόνο γι’ αυτό που είναι, αλλά και γι’ αυτό που είμαστε εμείς όταν είμαστε μαζί τους, που είχε πει κι ο Αμερικανός ποιητής Roy Croft.
Συντάκτης: Έφη Φωτεινού
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή: pillowfights.gr
