Το να δημιουργείς οικογένεια είναι μια υπόθεση καθαρά -και αυστηρά- προσωπική: δεν είναι για όλους προτεραιότητα η δημιουργία της.
Υπάρχουν εκείνοι που επέλεξαν τον γάμο και την απόκτηση παιδιών στα 20 και στα 30 τους και εκείνοι που μετά τα 40 τους χρόνια, δεν έχουν καταλήξει ακόμα στο αν η δημιουργία οικογένειας είναι κάτι που πραγματικά ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία τους ή όχι.
Η σύγχρονη εποχή μπορεί να έχει αλλάξει τα στάνταρντ της κοινωνίας σε πολλά επίπεδα, ωστόσο, δεν παύει να υπάρχει μια μεγάλη μερίδα της που ακόμα εκπροσωπεί το παραδοσιακό μοντέλο της. Αυτό που θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την απόκτηση οικογένειας από νωρίς.
Έτσι, άτομα που δεν έχουν δημιουργήσει οικογένεια μετά τα 40 τους χρόνια πιέζονται σε πρώτο επίπεδο από το περιβάλλον τους, και σε δεύτερο επίπεδο, από τον χρόνο.
Τι πρέπει να πεις κάποιος σε ένα άτομο που δεν έχει δημιουργήσει οικογένεια μετά τα 40 και το γεγονός αυτό τον στρεσάρει;
Διαβάστε παρακάτω …
Ερρίκο γεια και χαρά. Είμαι 44 ετών και ζω στην Ξάνθη. Σχεδόν όλοι όσοι γνωρίζω έχουν παντρευτεί και έχουν κάνει οικογένεια. Εγώ πάλι δεν έχω σταθεί τυχερή. Έκανα κάποιες σχέσεις (η μία μακροχρόνια) αλλά εδώ και 2 χρόνια είμαι μόνη μου. Η αλήθεια είναι πως από τη μία δεν καίγομαι να κάνω παιδιά, αλλά από την άλλη βλέπω το χρόνο να φεύγει και όλους να έχουν οικογένειες και με πιάνει πανικός. Και όλοι μου λένε πόσο σημαντικό είναι να έχεις παιδιά και ότι είναι το μοναδικό πράγμα που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Και με κάνουν ακόμα χειρότερα. Τι πιστεύεις εσύ;
Ο ετεροπροσδιορισμός είναι αναπόφευκτος, αλλά και ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις. Ιδίως όταν πρόκειται για επιλογές ζωής, όπως ένας γάμος ή μια οικογένεια. Κατανοώ πως είναι δύσκολο το να μην υποκύπτεις στις έξωθεν πιέσεις, στο τι μπορεί να πει ο κόσμος, στο τι είθισται σε αυτή την ηλικία και ούτω καθεξής. Συνεπώς θα σου πρότεινα να ακούσεις το μέσα σου, αυτό που έχεις στο μυαλό και στην καρδιά σου και που στο κάτω κάτω της γραφής αναφέρεις και σε μένα.
Μου γράφεις χαρακτηριστικά “δεν καίγομαι να κάνω παιδιά” και συνεχίζεις αποδίδοντας τον πανικό σου στο τι βλέπεις να κάνουν οι άλλοι. Ε αυτό από μόνο του μου δηλώνει πως δεν είσαι και τόσο σίγουρη ΕΣΥ αν θες όντως παιδιά και οικογένεια. Αν ήθελες θα είχες προσπαθήσει περισσότερο για την επίτευξη αυτού του σκοπού, ενδεχομένως να είχες μια σχέση βιτρίνα, μια συμβατική συνθήκη απλά για να κάνεις ένα παιδί. Δεν έγινε και δεν είσαι άτυχη. Η ζωή σου είναι αυτό που είναι, με τα καλά και τα κακά της. Ξέρεις όταν διαλέγουμε ένα μονοπάτι, αναπόφευκτα χάνουμε μια άλλη διαδρομή και την θέα που έχει εκείνη να μας προσφέρει.
Για να μην σε κουράζω άλλο. Ναι τα παιδιά και η οικογένεια είναι πολύ σημαντικά, αλλά επουδενί λόγω τα μοναδικά πράγματα που αξίζουν τον κόπο σε αυτή τη ζωή. Θα μπορούσα να σκεφτώ 1000 ακόμα, από ένα ηλιοβασίλεμα ή μια ωραία καλοκαιρινή βραδιά με φίλους, μέχρι την επιτυχία και τον απόλυτο έρωτα. Είσαι μόλις 44. Έχεις πολλά χρόνια ακόμα να τα ζήσεις (ή να τα ξαναζήσεις) όλα αυτά. Κοίτα μέσα σου και πάψε να ασχολείσαι με τον θόρυβο των γύρω σου. Ελπίζω να βοήθησα.
Αγαπητε Ερρικο, καλησπερα και χρονια πολλα για τις ημερες! Παιρνω το θαρρος να σου γραψω το προβλημα μου. Μην μου πεις σε παρακαλω απλα ξεχνα τον και προχωρα! Ο,τι αλλο, δεκτον! Ειμαι η Δαναη και ειμαι 30χρονων. Τα τελευταια 4 χρονια ειμαι και δεν ειμαι σε σχεση εξ αποστασεως. Και τι εννοει ο ποιητης! Τα 2 πρωτα χρονια ημασταν κανονικα σε σχεση, εξ αποστασεως καθως το ετερον ημισυ δουλευει σε μια εταιρεια στην Πολωνια κι εγω στην ελληνικη επαρχια! Μιλουσαμε ομως καθημερινα και βρισκομασταν οσο το δυνατον συχνοτερα. Ως δασκαλα, πηγαινα εγω συχνοτερα, ειχα αδεια.
Ο Δημητρης, ετων 32 σημερα, παντα ξεκαθαριζε πως με βλεπει σοβαρα και δεν χαζευε μαζι μου. Τωρα, τι εκανε στην Πολωνια.. Ο θεος μονο ξερει! Δεν θα φλυαρησω πολυ ακομα! Στον 3ο χρονο τεθηκε ζητημα να γνωρισω τους δικους του. Οχι απο εμενα μονο. Εγινε πανω στην κουβεντα, με ηξεραν αλλωστε εξ οψεως, καθως εχουμε κοινη πολη καταγωγης. Οποτε του ειπα ξεκαθαρα πως εγω θα το ηθελα, ο Δ ηταν μια ετσι μια αλλιως, τελικα με χωρισε. Ελα μου ομως που δεν αντεξε μακρια μου για πανω απο 2 μηνες!
Τα ξαναβρηκαμε εν τελει στο 4μηνο (ε, να μην κανουμε λιγο τους δυσκολους? ηταν και η αποσταση, τοτε συγχρονιστηκαμε και βρεθηκαμε) Τοτε ομως βγηκε ενας αλλος εαυτος, επιθετικος απεναντι μου και κομπλεξικος. Σχολιαζε τα παντα, απο το παλτο μου μεχρι το σωμα μου, ολα με αρνητικο τροπο. Παντα παρατηρουσε τους γυρω του, αλλα μεχρι τοτε εμενα με αντιμετωπιζε με σεβασμο και θαυμασμο. Απο την μαγειρικη μου μεχρι το πως σιδερωνω! ( εσυ ηξερες πως υπαρχουν πολλοι τροποι να κρατησεις ενα σιδερο?! Εγω παντως οχι!) Η Οδυσσεια μου ομως δεν σταματα εδω!
Μετα απο 8μηνες σχεσης με χωρισε ξανα με συνοπτικες διαδικασιες. Την μια μερα δηλωνε ερωτευμενος, την αλλη πως με βαριεται στο σεξ και πως αυτο του φταιει. Τοσα χρονια, ποσες φορες να με πηδηξει πια! Ετσι μου ειπε. Ανταλλαξαμε βαριες κουβεντες, τον διαολοστειλα, του ειπα να μην με πλησιασει ξανα. Και ερχομαι στο προσφατο παρελθον. Εχουν περασει 6μηνες απο οταν χωρισαμε, 6μηνες πληρους εξαφανισης και των 2. Συναντηθηκαμε τυχαια και στο ασχετο (μικρος ο κοσμος τελικα!). Με ενημερωσε πως χανει τον μπαμπα του, απο τα συμφραζομενα καταλαβα πως αυτο ειναι κατι που ξερει πολλους μηνες και επαιξε ρολο στον χωρισμο μας.
(Εκτος αν ετσι θελω να πιστευω, το φοβαμαι κι αυτο! ) Κληρονομικο που γνωριζαν απο παντα πως υπαρχει και εξελιχθηκε ραγδαια και ξαφνικα, ισως και σε κεινον να συμβει η στα μελλοντικα παιδια του. Μπερδεμενα μου τα ειπε, αφενος πως δεν εχει αλλαξει γνωμη οσον αφορα τον χωρισμο μας, εχει πολυ σημαντικοτερα θεματα στη ζωη του για να ασχοληθει και με μενα η γενικα με μια γκομενα και καλυτερα να προχωρησω τη ζωη μου, 30αρισα αλλωστε πια! Αφετερου, πως δεν επαψε να με αγαπα αλλα δεν ξερει αν θελει να κανει παιδια εξαιτιας αυτης της ασθενειας η να με αφησει χηρα σε λιγα χρονια.
Ο θειος του εφυγε στα 55, ο μπαμπας του ειναι 61. Γενικα, ενα χαος οπως καταλαβαινεις. Κι εγω εκει που ειχα ηρεμήσει λιγο (δεν ειχα προχωρησει ομως), εγινα παλι ρακος και νιωθω πως ηρθε το τελος της ζωης μου κι εχασα τον ανθρωπο μου και δεν ξερω τι να κανω πια. Δεν με συμπεριλαμβανει στις αποφασεις, ενω εγω νιωθω πως επρεπε να ειναι κοινες αν με αγαπα οσο λεει. Απο την αλλη, μου ειπανε πως οντως με αγαπα τοσο βαθια και με αποδεσμευει. Οκ, συγχρονως δεν θελει αλλα προβληματα στο κεφαλι του, αλλα και το οτι με αγαπα τοσο βαθια. Τι με συμβουλευεις, πριν λαλησω απο τα δακρυα και ζητησω θεση στο Καστελοριζο?
Σε ευχαριστω πολυ!
Ξέχνα τον και προχώρα.. Αστειεύομαι φυσικά.. Θα ξεκινήσω από το γεγονός του ότι για να σου απαντήσω έπρεπε να κρατήσω σημειώσεις και χρονολόγιο της σχέσης σου με τον περι ου ο λόγος. Οφείλω επίσης να σου πω, πως διαβάζοντας τα και μόνο κουράστηκα. Δεν λέω στον έρωτα δεν είναι όλα απλά και γραμμικά, οι άνθρωποι είμαστε σύνθετοι, συνεπώς και τα συναισθήματά μας εξίσου. Αλλά και τόση δυσκολία, τόση δυσπραγία, τόσα πίσω – μπρος δεν είναι και το ιδανικό σενάριο. Τα πράγματα μερικές φορές οφείλουν να είναι απλούστερα.
Εαν η σχέση σου με αυτόν τον άνθρωπο είχε ένα σταθερό πλαίσιο, θα σου έλεγα ευθαρσώς να κάνεις τα πάντα. Να παλέψεις να την κρατήσεις, επιχειρώντας να επιλύσεις όποια δυσκολία ή διαφωνία με συζήτηση και επιμονή. Αλλά εδώ πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό, καταλαβαίνω από τα συμφραζόμενα. Ο θυμόσοφος λαός έχει και μια παροιμία για την περίπτωση του Δ. Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί πότε ο κώλος του πονεί.. ε άλλαξε το όνομα σε Δημήτρης και είσαι μέσα. Κατανοώ πως ο πρώην σου μπορεί να αντιμετωπίζει ουσιαστικές δυσκολίες, σοβαρά προβλήματα (υγείας κλπ) αλλά η γενικότερη του στάση από αυτά που μου γράφεις τουλάχιστον, μοιάζει το λιγότερο ασυνεπής.
Είναι πιθανότερο, πράγματι να μην είναι βέβαιος για τα συναισθήματά του ή τις προθέσεις του για σένα, παρά να μην θέλει να σε “αφήσει χήρα” σε λίγα χρόνια. Συγγνώμη που θα εκφραστώ σκληρά αλλά εγώ δεν το “μασάω” το παραμύθι. Εύχομαι να κάνω λάθος, αν είναι για καλό, και αν αυτό θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη. Εγώ ωστόσο, πιστεύω πως εκείνο που θα σε κάνει ευτυχισμένη είναι η απόσταση. Το να αφήσεις πίσω τον Δ και να κοιτάξεις μπροστά. Είσαι νέα και πίστεψέ με όταν βρεθεί ο κατάλληλος θα κάνει πέρα τα πάντα για να είναι μαζί σου.
7 θάλασσες να σας χωρίζουν θα βρει τον τρόπο. Τις δυσκολίες της ζωής του μαζί σου θα θέλει να τις μοιραστεί και να τις αντιμετωπίσει. Με σένα στο πλευρό του. Ο Δ δεν φαίνεται έτοιμος για κάτι τέτοιο και ειλικρινά νιώθω ή διαισθάνομαι αν προτιμάς πως προφασίζεται ό,τι εξυπηρετεί την εκάστοτε συνθήκη, επειδή απλά είναι αναποφάσιστος. Επιπρόσθετα μου γράφεις ότι είναι και συμπλεγματικός, σχολιάζει τα πάντα γύρω από σένα αρνητικά, σε υποτιμά… τώρα που το ξανασκέφτομαι. Ξέχνα τον και προχώρα. Σοβαρά αυτή τη φορά, όσο κι αν σε στενοχωρώ..
