Εδώ και μιάμιση εβδομάδα η ζωή του άλλαξε για πάντα. 60% του τηλεοπτικού κοινού τον είδε να κερδίζει τον τίτλο του τρίτου Έλληνα MasterChef με εκείνον ακόμα να μην έχει συνειδητοποιήσει αυτό που του συμβαίνει.
Ο Τιμολέων Διαμαντής φωτογραφίζεται για πρώτη φορά μετά τη νίκη του στο reality μαγειρικής του STAR, στο περιοδικό YOU και ανοίγει την καρδιά του στον Γιώργο Κακογιάννη για πρώτη φορά μιλώντας για τον θάνατο του πατέρα του, που τον σημάδεψε.
Πιστεύεις στον Θεό;
Δεν λέω ότι είμαι ο καλύτερος χριστιανός, αλλά πιστεύω πάρα πολύ. Ο αδερφός της μητέρας μου είναι μοναχός, οπότε έχω μία διαφορετική σχέση με την εκκλησία και εξομολογούμαι όταν έχω χρόνο ή όταν θεωρώ ότι πρέπει. Μικρός πήγαινα κάθε Κυριακή στην εκκλησία, όπως κι όλη η οικογένειά μου, ήμουν και παπαδάκι.
Σκέφτηκες να μονάσεις;
Όχι, αλλά ήθελα πάντα να είμαι κοντά στον Θεό. Με βοήθησε σε όλες μου τις δυσκολίες, όταν είχα γυρίσει από κάποιες δουλειές και μου φαίνονταν όλα «βουνό» και όταν έφυγε ο πατέρας μου.
Θα αφιέρωνες τη νίκη στον πατέρα σου;
Την αφιερώνω σίγουρα στον πατέρα μου. Θα ήθελα να ήταν απ’ τον εξώστη να με βλέπει, γιατί δεν με είχε δει ποτέ να μαγειρεύω επαγγελματικά.
Όταν δοκιμαζόσουν τον σκεφτόσουν;
Πάντα. Όταν μου έπεφτε το ηθικό και δεν ήμουν ψυχολογικά καλά πάντα σκεφτόμουν τι τράβηξε και έλεγα «οκ, τράβηξε τα χειρότερα, έφυγε από τη ζωή, τα δικά μου δεν είναι τίποτα, προχωράμε».
Όταν έφυγε ο πατέρας σου ήσουν ψυχικά έτοιμος;
Ποτέ δεν είσαι έτοιμος όταν φεύγει ένας άνθρωπός σου. Βέβαια καταλαβαίναμε ότι θα πήγαινε προς τα εκεί, γιατί είχε γεμίσει ολόκληρος καρκίνο την τελευταία εβδομάδα και ο γιατρός μάς είχε πει ότι μέτραγε μέρες.
Στάθηκες σαν δεύτερος πατέρας για την αδερφή σου;
Ναι, σίγουρα. Η αδερφή μου το πέρασε διαφορετικά επειδή ήταν μικρή, αλλά δεθήκαμε όλοι πολύ, περισσότερο απ’ ό,τι πριν. Ο «σκληρός» της οικογένειας ήταν η μητέρα μου. Εγώ έβλεπα φωτογραφίες του πατέρα μου και έκλαιγα και μου έλεγε «πρέπει να το σταματήσεις αυτό».
Όταν πρωτομάθατε ότι είχε καρκίνο πώς αντιδράσατε;
Ήμουν μαζί του, είχα γυρίσει απ’ την πρακτική και είχε έναν όγκο στους λεμφαδένες στον λαιμό. Αποφασίσαμε να πάμε να το δούμε στη Θεσσαλονίκη κι εκεί το μάθαμε…
Πάλευε για δύο χρόνια;
Ναι, με χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες, πηγαινοερχόταν συνέχεια στη Θεσσαλονίκη και στον Βόλο. Πολλές φορές πηγαίναμε μαζί του όλα τα παιδιά. Ο καρκίνος είναι μία οικογενειακή αρρώστια, την περνούν και οι γύρω σου.
Τον έβλεπες να δυσκολεύεται;
Πάρα πολύ. Αυτό που τον στενοχωρούσε περισσότερο δεν ήταν ότι είχε καρκίνο, ήταν ότι δεν μπορούσε να κάνει πράγματα που έκανε πριν.
Όταν έφυγε απ’ τη ζωή πού ήσουν;
Ήμουν στη δουλειά. Με πήρε η μητέρα μου και μου είπε «Τίμο, ο μπαμπάς έφυγε», πήγα κατευθείαν σπίτι και τον βρήκα στο κρεβάτι.
Λύγισες τότε;
Όχι, ήμουν σκληρός. Έπρεπε να φανώ δυνατός γιατί είχα μικρά αδέρφια, ήταν πολύς κόσμος στο σπίτι και η μαμά δεν έπρεπε να στενοχωριέται και να μας βλέπει έτσι. Μέσα μου εννοείται πως η καρδιά μου είχε γίνει σμπαράλια, αλλά εξωτερικά έδειχνα μια χαρά. Οι πρώτες μέρες ήταν πολύ δύσκολες που γυρνούσες σπίτι, δεν τον έβλεπες, δεν άκουγες την ανάσα του… Αλλά με τη βοήθεια του Θεού δεθήκαμε και προχωρήσαμε.
