Πέντε χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο του αδερφού της Ζήνας Κουτσελίνη και η παρουσιάστρια έγραψε ένα συγκλονιστικό κείμενο για την απώλεια του μεγάλου της αδερφού.
«Πέρασαν πέντε χρόνια από το θάνατο του και κάθε φορά που ψάχνω να τον συναντήσω κοιτάζω στα δεξιά μου. Περίεργο αλλά πέρα για πέρα αληθινό, γιατί τον συναντώ. Είναι ο δικός μου Αλέξανδρος, ο κατά δώδεκα χρόνια μεγαλύτερος αδερφός μου που έφυγε από τη ζωή 13 Σεπτεμβρίου και σαν αύριο γιόρταζε. (Γεννηθήκαμε και οι δύο 21 Απριλίου). Πάντα γιορτάζαμε τη γιορτή του παρέα και το ξενυχτούσαμε μέχρι το πρωί στα μπουζούκια της Σκοπέλου. Εκείνος ενήλικας κι εγώ στην εφηβεία.
Χόρευε ζειμπέκικο και σηκωνόταν όρθιο όλο το μαγαζί. Χόρευε και ενώ σερνόταν στη γη, σηκωνόταν ψηλά σαν τον αετό, όπως έκανε και στη ζωή του όταν την έφτανε στα όρια. Ο Αλέξανδρος ήταν άγγελος και στη ζωή. Δεν έκανε κακό σε κανέναν, μόνο στον εαυτό του καταπίνοντας τα δικά του «φαρμάκια» και όταν δεν μπόρεσε να τα διαχειριστεί τα αντικατέστησε με αλκοόλ.
Έφυγε πολύ νέος, και ήταν ο τελευταίος από την οικογένεια που με εγκατέλειψε και αυτός νωρίς. Μπαμπάς πρώτα, μαμά μετά. Τότε ήταν που ένιωσα απέραντη μοναξιά. Είχα τη δική μου οικογένεια, αλλά δεν είχα τη ρίζα μου.
Λίγες μέρες αργότερα από το θάνατο του με απολύουν και από τη δουλειά και θυμάμαι το ζεϊμπέκικο του ασυναίσθητα, το πάνω και το κάτω της ζωής του. Ακόμη δεν ξέρω γιατί ήταν η πρώτη εικόνα της σκέψης μου…
Κλείνομαι στον εαυτό μου και του ζητώ να μου δείξει το δρόμο, όπως κάνω κάθε φορά από τότε. Μου τον έδειξε και τον ακολουθώ πιστά, πάντα από τα δεξιά μου σαν άγγελος.
Περάσαμε πολλές δυσκολίες, μαλώσαμε σαν παιδιά για τα κεράσια και ποιός θα έτρωγε τα τελευταία (συνήθως τα έτρωγα εγώ, εκείνος υποχωρούσε όπως έκανε πάντα σε όλα ) και νιώσαμε περηφάνεια για πολλά.
Φέτος στον επίλογο των πέντε χρόνων δεν ήμουν εκεί, γιατί ο άγγελος μου είναι στα δεξιά μου και όχι σ´ ένα μικρό κασελάκι.
Αλεκάκι μου, άγγελε μου
Υστερόγραφο».
