Στον Κώστα Τσουρό παραχώρησε συνέντευξη η Κωνσταντίνα μιλώντας για τη ζωή της και άγνωστες πτυχές της που δεν γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Στα προσωπικά της δηλώνει ελεύθερη αυτό το διάστημα αν και θα ήθελε να έχει στον πλευρό της έναν άνθρωπο που να της εξασφαλίσει τη συντροφικότητα που επιθυμεί.
«Είμαι μόνη μου, είμαι με το κοριτσάκι μου με τα σκυλάκια μου. Μ΄αρέσει που είμαι μόνη αλλά θα προτιμούσα να έχω έναν σύντροφο αν έβρισκα κάποιον που να επικοινωνούμε και να στηρίζεται ο ένας πάνω στον άλλον».
Η αγαπημένη τραγουδίστρια άνοιξε στη συνέχεια ένα κεφάλαιο που την πονά πολύ. Ο πατέρας της ανήκει στους αγνοούμενους που χάθηκαν κατά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και μέχρι σήμερα τα ίχνη του παραμένουν άφαντα.
Όπως είπε, είναι μία πληγή που δεν έχει κλείσει για εκείνη και το μόνο που επιθυμεί είναι κάποια στιγμή να βρεθεί και να ταφεί όπως του αρμόζει.
«Χάσαμε τον πατέρα μου στον πόλεμο του ’74. Ο πατέρας μου είναι αγνοούμενος, είναι μία ανοιχτή πληγή. Πρέπει η κυβέρνηση της Κύπρου να κοιτάξει το θέμα των αγνοούμενων. Ένας αγνοούμενος δεν μπορεί να είναι άφαντος και μας αναγκάζουν για να πάμε παραπέρα να τον κηρύξουμε άφαντο. Ευελπιστούμε να βρεθεί, τουλάχιστον να θάψουμε τα οστά του. Ξέρουμε ότι τον συνέλαβαν, σε ποιες συνθήκες. Είμαστε παιδιά του πολέμου. Η μητέρα μου πέθανε με αυτόν τον καημό», δήλωσε.
Ακόμη, ενθυμούμενη ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, όπως το «Σημάδι» και τις «Θάλασσες» που ταυτίστηκαν στη συνέχεια με τις φωνές του Γιάννη Πάριου και του Δημήτρη Μητροπάνου αντίστοιχα, εμφανίστηκε ενοχλημένη με τους ανθρώπους του χώρου που δεν της πιστώνουν τα κομμάτια αν και γνωρίζουν πολύ καλά ότι εκείνη τα τραγούδησε για πρώτη φορά.
«Μερικές φορές με ενοχλεί. Ξέρεις πότε; Όταν είναι άνθρωποι της δουλειάς μας, όταν είναι ο κόσμος δεν με ενοχλεί. Όταν είσαι της δουλειάς πρέπει να ξέρεις όσο νέος και να είσαι όσο και να πέρασαν τα χρόνια», εξήγησε.
