Ο Ρίκι Μάρτιν μιλώντας για τα τέλη της δεκαετίας του ‘90, αποκάλυψε: «Ο κόσμος μου έδινε πίσω τις ώρες που είχα βάλει στη μουσική, τις ώρες που είχα βάλει σε αυτήν την καριέρα. Ήμουν ο βασιλιάς του κόσμου. Η μουσική μου ακούστηκε σε όλο τον κόσμο, ανεξάρτητα από τη γλώσσα. Θα μπορούσα να φτάσω πέντε Θεούς, αλλά δεν ζούσα ολοκληρωμένα. Ήμουν λυπημένος. Είχα κατάθλιψη».
Ο ίδιος εξήγησε ότι οι εμφανίσεις εκείνης της περιόδου ήταν ένας τρόπος να «ξεφύγει από αυτή τη βαριά θλίψη» που ένιωθε και από την αίσθηση ότι ήταν «παγιδευμένος στη ντουλάπα».
Μάλιστα όπως είπε, κατά τη διάρκεια μιας παγκόσμιας περιοδείας του ήταν τόσο ψυχολογικά καταβεβλημένος που δεν μπορούσε να εμφανιστεί. «Ήμουν στην Αυστραλία και από την Αυστραλία, επρόκειτο να πάμε στη Νότια Αμερική. Και είπα, δεν μπορώ. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Πρέπει να πάω σπίτι. Χρειάζομαι ησυχία. Πρέπει να κλάψω. Πρέπει να θυμώσω. Πρέπει να συγχωρήσω τον εαυτό μου που του επέτρεψα να φτάσει σε αυτό το επίπεδο, να φτάσει εδώ που είναι».
Ο Ρίκι Μάρτιν δεν ήταν ακόμη έτοιμος να παραδεχτεί δημόσια ότι είναι ομοφυλόφιλος. Αν και όπως λέει, οι φίλοι και η οικογένειά του ήξεραν, δεν μπορούσε ακόμα να το πει στους θαυμαστές του. Όταν άρχισε να δουλεύει στα απομνημονεύματά του, τότε βρήκε το θάρρος να αποκαλύψει τη σeξουαλική του ταυτότητα και στους θαυμαστές του. «Έγραψα ότι είμαι ομοφυλόφιλος, πάτησα αποστολή και μετά έκλαψα σαν τρελός. Και έκτοτε είμαι πολύ χαρούμενος» δήλωσε.
