Μπορεί να ακούγεται τραβηγμένο αλλά σκεφτείτε πόσες φορές έχετε ακούσει από τα δικά σας παιδιά φράσεις όπως οι παρακάτω: «Μαμά, φέρε μου νερό…, μαμά πεινάω…, μαμά που είναι η ζακέτα μου, φέρε μου το τάμπλετ, δεν μου αρέσει το φαγητό σου, κάνε μου άλλο…»
Σας φαίνονται γνώριμες από τα δικά σας παιδιά; Έχετε ποτέ παραπονεθεί πως «είμαι εδώ για να υπηρετώ σε αυτή την οικογένεια;», ζητάτε την «άδεια» από τα παιδιά σας για να επιλέξετε το μέρος που θα πάτε διακοπές, με ποιους, κλπ. Αν ναι, προφανώς έχετε μπλέξει τους ρόλους και ενδεχομένως το παιδί σας είναι ο αρχηγός στην οικογένεια και όχι εσείς! Αυτό σημαίνει πως το παιδί σας έχει υπερβεί το όριο ή πως εσείς δεν οριοθετήσατε ποτέ καταστάσεις.
Προφανώς και θα εξυπηρετήσετε το παιδί σας σε αρκετά πράγματα και δεν μιλάμε για αυτή την εξυπηρέτηση που γίνεται από αγάπη. Μιλάμε για καταστάσεις όπου το παιδί ενώ μπορεί να κάνει πράγματα μόνο του τα ζητάει από το γονιό, είτε γιατί βαριέται, είτε γιατί έτσι το έμαθα! Μπορεί για παράδειγμα να μου ζητήσει να του φέρω ένα ποτήρι νερό ενώ είναι στη κουζίνα και παίζει στο τάμπλετ. Και αν γίνει μία φορά, δεν είναι και τόσο κακό.
Αν όμως κάθε φορά μου ζητάει κάτι που ενώ θα μπορούσε μόνο του να το πάρει ή να το κάνει, κάτι δεν πάει καλά! Και βέβαια, για να το πετύχει αυτό, χρειάζεται και τη συμμετοχή του γονιού, όπου «τρέχει» να πραγματοποιήσει την επιθυμία του αφέντη του… συγγνώμη, του παιδιού του ήθελα να πω!
Καταλαβαίνουμε λοιπόν πότε ξεπερνάμε και οι δύο το όριο και πως χρειάζεται να οριοθετηθεί η κατάσταση. Και αν σκεφτείτε: «δεν πειράζει, άλλωστε δεν κουράζομαι… ή μέχρι πότε θα μένει εδώ… τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα…» σκεφτείτε πως θα νιώσει όταν βγει στον έξω κόσμο και συνεχίσει αυτή τη συμπεριφορά, όπου θα συναντήσει παιδιά που δεν θα του κάνουν τα χατίρια… Πόσο μόνο του θα αισθανθεί, την ματαίωση που θα πάρει αλλά και τον θυμό απέναντί σας που δεν του μάθατε …πως λειτουργεί ο κόσμος μέσα από την υπερπροστασία σας!
Το να είστε υπερβολικά δοτικοί στο παιδί σας, υπερπροστατευτικοί ή να τρέχετε να καλύψετε τις ανάγκες του μόλις αυτό ζητήσει κάτι, μπορεί να μεγαλώσει τεμπέλικα παιδιά που τα περιμένουν όλα έτοιμα. Πώς λοιπόν ως αυριανοί ενήλικες θα διεκδικήσουν στη ζωή αυτό που τους αξίζει;
Σκεφτείτε λοιπόν καλά την επόμενη φορά που θα σας ζητήσει να του φέρετε νερό, τα ρούχα του, να του φτιάξετε άλλο φαγητό, κλπ. Ο κανόνας για την οριοθέτηση είναι πως δεν μπερδεύω την αγάπη με την υπερπροσφορά που καταντάει «δουλεία» και το αφήνω να κάνει μόνο του αυτά που μπορεί, να πάρει το νερό που θέλει, τα ρούχα του, να φάει το φαγητό που έχουμε στο σπίτι, κλπ.
Μαρίνα Μόσχα, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγωγής Ψυχικής και Σ∈ξουαλικής Υγείας
