Νιώσε πρώτα εσύ καλά με τον εαυτό σου, ώστε ο άλλος να μην μπορεί να σε προσβάλει, διότι θα εμπνέεις
Μια γυναίκα παραπονιόταν ότι δεν της φέρεται καλά ο άντρας της. «Δεν μ’ αγαπάει, δεν με τιμάει». Και της λέω: «Για πες μου εσύ, πώς νιώθεις ως άνθρωπος για τον εαυτό σου; Τι εικόνα έχεις για σένα την ίδια;» «Πώς να νιώθω, πάτερ, μια άχρηστη και ταλαίπωρη είμαι». Της λέω: «Μα έτσι που μιλάς, ότι είσαι μια άχρηστη και ταλαίπωρη, πώς περιμένεις να σου βγάλει τιμή και σεβασμό ο άλλος και να σου πει μια καλή κουβέντα;» Ζήτα να σου φέρονται καλά, με τον τρόπο σου. Κι ο τρόπος είναι η προσωπική σου αξιοπρέπεια. Νιώσε πρώτα εσύ καλά με τον εαυτό σου, ώστε ο άλλος να μην μπορεί να σε προσβάλει ούτε να σε υποτιμήσει. Διότι θα εμπνέεις! Δεν αρκεί να πεις με τα χείλη «σε παρακαλώ, να μου μιλάς όμορφα», ενώ μέσα σου νιώθεις σκουπίδι κι αισθάνεσαι τα χειρότερα για σένα. Είναι ένα «πακέτο» πραγμάτων όλα αυτά, που το ένα προϋποθέτει το άλλο. Θα δείξεις με τον τρόπο σου ότι αξίζεις να σου μιλάει όμορφα.
Συμπέρασμα: Μπες στη ζωή της Εκκλησίας. Αγάπα τον Χριστό. Κάνε πνευματική ζωή, με τον τρόπο που είπαμε όμως. Οχι πνευματική ζωή που οδηγεί σε συζυγική απόσταση και σύγκρουση. Διάβασε βιβλία που σε βοηθούν να στηρίξεις και να σώσεις τον γάμο σου. Αγώνας για την ενότητά σας: η πιο μεγάλη άσκηση.
Μου λέει μια γυναίκα: «Δεν μπορώ με τίποτα αυτό που μου ζητάτε. Βάλτε μου καλύτερα να κάνω αυστηρή νηστεία». Της είχα ζητήσει να πάει στον άντρα της και να του πει γλυκά λόγια, «αγάπη μου» και τέτοια. «Δεν μπορώ, πάτερ. Θα νηστέψω πάρα πολύ αυστηρά τη Σαρακοστή. Μα δεν μπορώ να μιλάω έτσι». Της λέω: «Μα η αληθινή νηστεία για σένα είναι αυτό ακριβώς που σου λέω. Είναι πολύ ασκητική η συμβουλή που σου έδωσα, αν τη σκεφτείς καλά. Τι να το κάνω να μη φας κρέας και, όταν τον βλέπεις, να του λες ένα ψυχρό “α, ήρθες;”;» Μα και στο παιδί σου μίλα γλυκά. Για να σε σκέφτεται και να σε αγαπά, και να νιώθει για σένα τα καλύτερα.
Μια φορά εξομολογούσα κάποιον, ήταν περίπου 25 χρονών. Και χτυπούσε το κινητό του. Του λέω: «Σήκωσέ το, μήπως είναι κάτι επείγον». «Οχι, πάτερ», μου λέει, «τώρα εξομολογούμαι». Λέω: «Καλά». Επειτα από δύο λεπτά ξαναχτυπάει το κινητό, τίποτα. Οταν χτύπησε τρίτη φορά, του λέω: «Σήκωσέ το, μπορεί να είναι κάτι επείγον, μπορεί να είναι η μάνα σου». «Οχι», λέει, «αν ήταν η μάνα μου, θα το καταλάβαινα, διότι για τη μάνα μου έχω βάλει για ήχο τις σειρήνες της Αστυνομίας». Γιατί έβαλε τέτοιο ήχο; Γιατί η μάνα του θυμίζει Αστυνομία! Εσύ τι θυμίζεις στο παιδί σου; Μερικοί γονείς έπρεπε να είχατε σπουδάσει αστυνόμοι, ντετέκτιβ. Μου λέει ένας γονιός: «Τα ψάχνω όλα, τα ανακαλύπτω όλα, δεν μου ξεφεύγει τίποτε». Μπράβο σου, μεγάλη επιτυχία. Και τι πέτυχες; «Τον είδα, είδα τις τσέπες του, κατάλαβα τι κάνει. Είδα το κινητό, τον υπολογιστή, βρήκα τους κωδικούς». Βρε, αυτό είναι το ζητούμενο; Να κυνηγάς το παιδί σου και να το κατασκοπεύεις; Το θέμα είναι να σώσεις το παιδί. Κι όχι να ψάχνεις κινητά, μηνύματα και κωδικούς. Να με συγχωρείς αν σε ζάλισα, το κάνω επειδή εγώ είμαι μόνος και ζω αυτό που λέμε «ελεύθερος κι ωραίος». Γι’ αυτό ίσως τα λέω και ωραία.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα…» των εκδόσεων Αθως
