«Νομίζω, όταν βρέθηκα σε εκείνο το σταυροδρόμι, στα 34 μου, ήταν οριακή περίοδος. Πέρασα μήνες με κλάματα και δράματα, να συζητώ…»
Η Ναταλία Γερμανού έχει συνειδητοποιήσει πια, ότι δεν είναι όλες οι γυναίκες γεννημένες για να γίνουν μητέρες. Και μπορεί να σε πείσει γι΄ αυτό με πολλά επιχειρήματα τα οποία και αναλύει στη συνέντευξή της στο περιοδικό People και στην Πένυ Θωμοπούλου.
Βιώνεις αυτό που ονομάζεται «μελαγχολία των γιορτών», μιας και τα Χριστούγεννα θεωρούνται οικογενειακή γιορτή. Όχι, δεν έχω καμία μελαγχολία. Μου αρέσουν πολύ οι γιορτές, που οι δρόμοι και τα σπίτια είναι στολισμένα, που οι άλλοι άνθρωποι τις απολαμβάνουν. Δεν είμαι ζηλόφθονο πλάσμα – επειδή, ας πούμε, εγώ δεν έχω μια μεγάλη οικογένεια να μη χαίρομαι που οι περισσότεροι απολαμβάνουν τις γιορτές τους. Ξέρω ότι μπορώ να τις ευχαριστηθώ όπως επιλέξω: με τους φίλους μου ή μόνη μου στον καναπέ με τα σκυλιά μου βλέποντας Netflix. Η πολυτέλεια της επιλογής είναι μεγάλη χαρά.
Πολλές φορές αυτή η αυτονομία λειτουργεί κάπως αποτρεπτικά για τη δημιουργία οικογένειας. Για την ακρίβεια, βρίσκεται στην αντίπερα όχθη της οικογένειας. Είχες ποτέ εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα σε αυτά τα δύο; Δεν μετάνιωσα ποτέ για το γεγονός ότι παντρεύτηκα, αλλά κάπου εκεί, όταν άρχισα να συνειδητοποιώ τη μονιμότητα του γάμου –ήμουν και 30 ετών τότε–, η αλήθεια είναι ότι κάτι άρχισε να σφίγγει γύρω από το λαιμό μου. Ξέρεις, πώς σου σφίγγουν μια θηλιά, αλλά σιγά σιγά, δίχως να το καταλαβαίνεις, δεν σε πνίγουν απότομα.
Στη συνέχεια διαπίστωσα ότι πακέτο με το γάμο πηγαίνουν και τα παιδιά, γιατί ο πρώην σύζυγός μου (σ.σ. ο τραγουδιστής Πέτρος Ίμβριος) ήταν ένας φυσιολογικός άντρας που ήθελε να κάνει παιδιά. Εγώ όμως δεν ήθελα. Μείναμε πεντέμισι χρόνια παντρεμένοι, αλλά κάποια στιγμή φτάσαμε σε αδιέξοδο. Εκείνος αποφάσισε ότι δεν θέλει να περιμένει άλλο για να γίνει πατέρας κι εγώ ότι δεν μπορώ να του στερώ άλλο το δικαίωμα αυτό. Έτσι, πολύ αγαπημένα και τρυφερά, αποφασίσαμε να τελειώσουμε. Η μία διάλεξε την αυτονομία της και τη ζωή που πάντοτε ήθελε και ο άλλος διάλεξε –και το πέτυχε– να έχει δύο όμορφες κόρες.
Ωστόσο, ένιωσες ποτέ τη λαχτάρα να γίνεις μητέρα; Ποτέ! Στενοχωριέμαι που ακούω τον εαυτό μου να το λέει, ηχεί και σε εμένα περίεργα.
Γιατί; Δεν είναι ωραίο να λέει μια γυναίκα «δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να κάνω παιδί». Δεν είναι ωραίο γιατί έτσι μας έχουν μάθει οι κοινωνίες μας, «οι γυναίκες θα πρέπει να κάνουν παιδιά».
Αυτό είναι κατάλοιπο των προηγούμενων αιώνων, όταν προσπαθούσαν να κρατούν τις γυναίκες στο περιθώριο. Είναι πολύ σημαντικό για μια γυναίκα να γίνει μητέρα, αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι να νιώθει πρώτα ευτυχισμένος άνθρωπος. Και σκέψου πως αγαπάω τα παιδιά, είμαι τρυφερή με το βαφτιστήρι μου, τα παιδάκια των φίλων μου. Δεν κρύβω δηλαδή κάποιον Ηρώδη μέσα μου, αλλά δικό μου παιδί δεν ήθελα ποτέ, είναι ένα από τα μυστήρια της φύσης. Δεν ξέρω γιατί.
Αν σου έλεγα να επιλέξεις μια απόφαση που σε καθόρισε, που εν ολίγοις σε έφερε εδώ που είσαι σήμερα, ποια θα ήταν αυτή; Νομίζω, όταν βρέθηκα σε εκείνο το σταυροδρόμι, στα 34 μου, ήταν οριακή περίοδος. Πέρασα μήνες με κλάματα και δράματα, να συζητώ με τον άντρα μου, τους φίλους μου, τον εαυτό μου και να μη βρίσκω άκρη. Ήταν το δίλημμα «ή θα κάνω ένα παιδί, μπορεί και δύο, και δεν τρέχει τίποτε αν δεν κατακτήσω την καριέρα που ονειρεύομαι ή φεύγω».
Δηλαδή πιέστηκες; Σαφώς! Όταν αγαπάς πολύ έναν άνθρωπο, δεν κάθεσαι να σκεφτείς και να αποφασίσεις τι θα κάνεις μέσα σε δύο ημέρες. Μου πήρε μήνες, μπορεί και χρόνο. Ενδεχομένως να ήμουν ακόμη με αυτό τον άνθρωπο αν δεν είχαμε χωρίσει και είχαμε κάνει παιδιά. Ο άλλος δρόμος με οδηγούσε στην αυτονομία, στην ανεξαρτησία και στο να πετύχω επαγγελματικά όλα αυτά που ονειρευόμουν. Αλλά και στην πιθανή μοναχικότητα, ποτέ δεν ξέρεις…
