Δυσκολες ώρες για την Νατάσα Ράγιου καθώς έφυγε από την ζωή η μητέρα της. όπως ανακοίνωσε η ίδια στον προσωπικό της λογαριασμό στα social media.
Η δημοσιογράφος συγκινεί με τα τρυφερά λόγια που μίλησε για την μητέρα της: «Βρήκα αυτό το σημείωμα που μου είχες αφήσει, πάνε πολλά χρόνια.. (Σκάλιζα τις φωτογραφίες σου στα μπαουλάκια, που άνοιγες σε κάθε επισκέπτη σχεδόν υποχρεώνοντάς τον να τις δει. Δεν θα έβλεπε τις φωτογραφίες με τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου και τις εκδρομές σου? Αλίμονο.. Ήθελε-δεν ήθελε..)
Δεν το θυμόμουν αυτό το σημείωμα. Ποια ήταν η Δήμητρα ? Και τι γλυκό φτιάξατε τελικά? Απ’ αυτά με την πολλή ζάχαρη που δεν μου αρέσουν καθόλου;; Α ρε μαμά… Τώρα έφυγες ξαφνικά αλλά δεν θα ξαναγυρίσεις να σε δω, να σε μαλώσω που δεν τρως, που καπνίζεις πολύ, που αγχώνεις τον μπαμπά…
Σ’ ευχαριστώ για τα 54 χρόνια αγάπης και αφοσίωσης. Σ’ ευχαριστώ που ήσουν πάντα τόσο δοτική, μέσα το κέφι και τη χαρά. Δεν ξέρω αν υπέφερες σιωπηλά ποτέ, δεν κατάλαβα τι σκέψεις κυρίευαν το όμορφο ξανθό κεφάλι σου τον τελευταίο καιρό που είχε θολώσει η μνήμη σου, δεν ξέρω τι έβλεπαν το υπέροχα γαλάζια μάτια σου(τα έδωσες στον Νίκο την μεγάλη αδυναμία σου, δεν πειράζει, χαλάλι..) Δεν μας επιτρέψει ποτέ να σε δούμε στεναχωρημένη.
Μαμά, με πήρε τηλέφωνο η Αλεξία από την Θεσσαλονίκη, κλαίγοντας. Θα σου πω αυτολεξεί τι μου είπε: “Να ξέρεις ότι δεν ήταν μόνο δική σου μαμά αλλά και μαμά όλων των παιδιών της γειτονιάς, εκεί στον Ταξιάρχη. Μας φρόντιζε, μας τάιζε, μας έλεγε αστεία, όσο κουρασμένη κι αν ήταν. Πονάμε όλοι. Κι εσύ με τον Νίκο να είστε περήφανοι που είχατε τέτοια μάνα, όπως ήταν κι εκείνη πάντα περήφανη για σας.”
Θυμάσαι που μου έλεγες πως, όταν με θήλαζες , υπήρχαν γυναίκες στην κλινική, που δεν μπορούσαν να θηλάσουν τα μωράκια τους και τα πήρες και τα θήλασες εσύ? Πόσο μαμά, σε πόσα παιδιά?? Ήσουν η χαρά μας, το κέφι μας, η γοργόνα μας. Βρήκα εκείνο το μαύρο μακο φορεματάκι που φορούσες συνέχεια και το ‘σφιξα πάνω μου. Μύριζε μαμά.. Όλα εδώ μέσα μυρίζουν μαμά… Εδώ μέσα στην ψυχή μας εννοώ… Στο καλό μανούλα μας… Έφυγες χαρούμενη που τα παιδιά σου ήταν τόσο δεμένα και αγαπημένα. Κι έτσι θα είμαστε πάντα. Εμείς θα ακούμε το τραγούδι σου, το “Ένα όμορφο αμάξι με δύο άλογα” και θα σε έχουμε πάντα εικόνα να χορεύεις φοξ ανγκλέ με τον μπαμπά και να σας αποθεώνουμε…»
