Καράβια πάνε κι έρχονται στης Σμύρνης το λιμάνι. Έχεις ακούσει ποτέ τη γιαγιά σου να το λέει; Ε, κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Πάνε κι έρχονται. Τίποτα δεν είναι μόνιμο σε αυτή τη ζωή. Το «για πάντα» δεν υπάρχει κι όλα είναι προσωρινά. Ακόμα κι αυτοί που έρχονται με διάθεση για να μείνουν, κάποια στιγμή θα φύγουν, ακόμα και χωρίς να το θέλουν.
Το ερώτημα είναι άλλο, όμως. Πόσες φορές έκατσες και σπατάλησες χρόνο και δάκρυα για άτομα που δεν ανήκαν πια στη ζωή σου; Για άτομα που επέλεξαν από μόνα τους να εξαφανιστούν. Έτσι ξαφνικά όπως ήρθαν, έτσι ξαφνικά έφυγαν κιόλας. Κι έμεινε στο σκοτάδι η λάμψη απ’ το πυροτέχνημα, ίσα για να σου θυμίζει ότι κάτι υπήρχε κάποτε εκεί. Όσο κι αν τους ήθελες εκεί, ό,τι και αν έκανες για να τους κρατήσεις, για να τους πείσεις να μείνουν, αυτοί επέλεξαν να απουσιάζουν απ’ την καθημερινότητά σου. Κι εσύ στενοχωρήθηκες, θύμωσες και πληγώθηκες με τη φυγή τους. Αν η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα της αρχής είναι πολλές χαμένες στιγμές, τότε λυπάμαι, αλλά πρέπει να ξεκολλήσεις.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν «πολύ» μέσα τους. Κανένας δεν είναι για λίγα. Όλοι μπορούν να δώσουν, αρκεί να το θέλουν. Όσοι φεύγουν, επομένως, δεν είναι ότι δεν μπορούσαν να σου δώσουν παραπάνω. Απλώς δεν ήθελαν. Επέλεξαν να σου δώσουν «λίγο» κι εξαφανίστηκαν στην πορεία. Γιατί να κάθεσαι και να αναλώνεσαι σε ανθρώπους που δεν ήσουν η επιλογή τους;
Όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, ο χρόνος σου σε αυτόν τον πλανήτη είναι προκαθορισμένος. Και δεν είναι άπλετος. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια, δυστυχώς. Οπότε εκμεταλλεύσου τον χρόνο σου, σταμάτα να στενοχωριέσαι για τους απόντες και ξεκίνα να περνάς καλά με τους παρόντες στη ζωή σου.
Πέρα από αυτούς που επέλεξαν να φύγουν, υπάρχουν κι αυτοί που επέλεξαν να μείνουν. Μπορεί να είναι λιγότεροι, αλλά, πίστεψέ με, είναι πολύ σημαντικότεροι. Είναι αυτοί που στάθηκαν δίπλα σου στα δύσκολα και σε βοήθησαν να παραμείνεις όρθιος. Μπορεί να είναι οι φίλοι σου, η οικογένειά σου, ένας σύντροφος, οποιοσδήποτε. Άνθρωποι που νοιάζονται για σένα και σε εκτιμούν.
Σου δείχνουν καθημερινά το ενδιαφέρον τους με την παρουσία τους. Κάνουν πράγματα για σένα, προσπαθούν. Παρά τα δικά τους προβλήματα και τις ανησυχίες, βρίσκουν τον χρόνο να ασχοληθούν και μαζί σου, σε μία καθημερινότητα απαιτητική. Εκεί που οι άλλοι δεν έβρισκαν λίγο χρόνο για σένα μια στο τόσο, έρχονται αυτοί και στον χαρίζουν άπλετα και συνέχεια, όχι αραιά και πού όπως οι προηγούμενοι.
Συνήθως, αυτούς τους ανθρώπους που είναι παρόντες τους θεωρούμε δεδομένους και δεν τους υπολογίζουμε όπως τους πρέπει. Ως άνθρωποι, συνηθίζουμε να καθόμαστε και να μετράμε τι χάσαμε και ποτέ τι έχουμε κερδίσει. Είναι πολύ κρίμα και γι’ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και για μας, γιατί χάνουμε την ουσία. Κι η ουσία είναι ότι χώρο στο μυαλό και στην καρδιά σου πρέπει να έχουν μόνο όσοι τον διεκδικούν. Μην κρατάς με το ζόρι μια θεσούλα σε κάποιον. Όποιος θέλει θα σου χτυπήσει από μόνος του την πόρτα.
Όταν καταφέρεις να ανοίξεις τα μάτια σου και να δεις καθαρά αυτούς που μένουν γύρω σου, τότε θα καταλάβεις την αξία τους κι ίσως να νιώσεις πραγματικά ευτυχισμένος. Μέχρι τότε, τα μάτια σου θα είναι θολά απ’ τα δάκρυα που σπαταλάς για ανθρώπους που είναι μακριά σου και κάνουν τη ζωή τους.
Τον κόσμο μας τον φτιάχνουμε μόνοι μας και τον φτιάχνουμε με αυτούς που είναι εδώ. Οι υπόλοιποι, αυτοί που επέλεξαν να φύγουν, ας πάνε να φτιάξουν το δικό τους. Αρκεί να είναι σε κάποιον άλλο γαλαξία, μερικά έτη φωτός μακριά απ’ το δικό μας.
Συντάκτης: Ελένη Κυδωνιάτη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή: pillowfights.gr
