Η νέα ανάρτηση της παιδιάτρου Κοσμαρίκου Αλεξάνδρα Παιδίατρος μας αφυπνίζει για μία ακόμη φορά… Τα παιδιά δεν είναι απλά μία ακόμη υποχρέωση που πρέπει να διεκπεραιώσουμε. Τα παιδιά ζουν στον όμορφο, ονειρεμένο κόσμο τους και μας καλούν να συμμετέχουμε κι εμείς!
Μα, αλήθεια, πού χάθηκε η παιδικότητά μας; Πότε συμβιβαστήκαμε τόσο πολύ; Μήπως ήρθε η ώρα να δώσουμε προτεραιότητα στην ψυχή και όχι μόνο στο σώμα των παιδιών; Εάν το παρακάτω κείμενο σας θυμίζει κάτι από τον εαυτό σας, απλά αναρωτηθείτε…
«Ξύπνα αγάπη μου, πρέπει να πάμε στο σχολείο»
«Μαμά, είδα ένα υπέροχο όνειρο!»
«Α, καλά, θα μου το πεις μετά, φάε το πρωινό σου τώρα»
«Μαμά, όταν γυρίσω από το σχολείο θα με βάψεις σαν την καλή μάγισσα;»
«Εντάξει. Τελείωνε με το χυμό σου όμως»
«Μαμά κοίτα, έτσι όπως με χτένισες μοιάζω με το μικρό πρίγκιπα!»
«Όντως. Είσαι έτοιμη;»
«Μαμά, αυτό το σύννεφο μοιάζει με ένα αμάξι με ρόδες από γκλίτερ»
«Τι όμορφο! Τα έβαλες όλα στην τσάντα;»
«Μαμά, όταν γυρίσω θα πάμε στο πάρκο;»
«Θα δούμε. Άντε, χτύπησε το κουδούνι. Γεια σου αγάπη μου, θα τα πούμε μετά»
Κάποια πρωινά με απεχθάνομαι γιατί είμαι τόσο κρύα και βαρετή. Θα ήθελα να είμαι πιο χαλαρή, αλλά το άγχος να προλάβω όλες τις υποχρεώσεις μου με μετατρέπει σε ένα ζωντανό «πάμε, πάμε, πάμε»…
Προσπαθώ με κάθε τρόπο να «απολογηθώ» το απόγευμα, αλλά δεν παύω να διερωτώμαι: άραγε, πότε χάθηκε ο τελευταίος κόκκος της μαγικής σκόνης; Αν ψάξω καλά, ίσως κάτι να βρω βαθιά μέσα στις τσέπες μου…
Τα παιδιά γεννιούνται πασπαλισμένα με τη μαγική νεραϊδόσκονη, γεννήθηκαν για να πετούν ψηλά και να βλέπουν τον κόσμο με φακούς από ουράνιο τόξο. Εμείς οι ενήλικες με όλα τα «πάμε, γρήγορα, άντε, προχώρα», τα κρατάμε από τους αστραγάλους και τα εμποδίζουμε να πετάξουν.
Πρέπει να είναι πολύ καταπιεστικό για τα παιδιά να συναναστρέφονται με εμάς τους γονείς: όταν χτυπάει το ξυπνητήρι και αρχίζουμε το τρέξιμο, ξεχνάμε όλη τη μαγεία.
*To κείμενο υπογράφει η παιδίατρος Κοσμαρίκου Αλεξάνδρα Παιδίατρος
