Ζούμε καθημερινά με ελπίδα, την ελπίδα ότι θα πετύχουμε κάποιον στόχο, ότι θα πάνε καλύτερα τα πράγματα, ότι θα κερδίσουμε αυτό που τόσο επιζητούμε. Η ελπίδα είναι αυτή που δίνει μορφή στα όνειρά μας, μας δίνει το κουράγιο να συνεχίσουμε να ζούμε.
Η ελπίδα μπορεί μερικές φορές να γίνεται μια παγίδα όταν τελικά χάνουμε το σήμερα, το τώρα και τις τόσες όμορφες εικόνες από την καθημερινότητά μας. Ελπίζοντας πολλές φορές και περιμένοντας κάτι να αλλάξει, προσπερνάμε στιγμές με τους αγαπημένους μας, ξεχνάμε όλα όσα έχουμε κατακτήσει και στο τέλος δεν απολαμβάνουμε τα όσα πολύτιμα έχουμε. Ζούμε κάποιες φορές δύσκολες στιγμές και συνθήκες, περνάμε από διάφορα στάδια για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε την κάθε κατάσταση. Κάνουμε απολογισμούς και βγαίνουμε άλλοτε χαμένοι και άλλοτε κερδισμένοι. Οι ελλείψεις μεγενθύνονται, η θλίψη το ίδιο, ό,τι κρύβαμε φανερώνεται πια καθαρά και ερχόμαστε αντιμέτωποι με όσα νομίζαμε ότι είχαμε ξεπεράσει και θεραπεύσει. Φτάνουμε σε ένα σημείο που ακροβατούμε και δυσκολευόμαστε να περάσουμε στην απέναντι όχθη.
Σε μία πρωτόγνωρη δύσκολη κατάσταση έχουμε να διαχειριστούμε πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Θλίψη για κάτι που χάνουμε, μια απώλεια, θυμό για όσα δεν είναι στο χέρι μας και στον δικό μας έλεγχο. Αγωνία άγχος και αβεβαιότητα για ένα αύριο χωρίς γνώριμες εικόνες.
Το πρώτο βήμα είναι να αποδεχτούμε και να αφήσουμε να νιώσουμε όλα αυτά τα συναισθήματα. Δεν χρειάζεται να τα κρύψουμε και να τα διώξουμε αλλά να τα αποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε τους εαυτούς μας. Να μας επιτρέψουμε να τα νιώσουμε και να επιτρέψουμε και στους άλλους να τα μοιραστούμε και να μας παρηγορήσουν. Όπως δεν υπάρχει μοναξιά στη χαρά, δεν υπάρχει μοναξιά και στη λύπη.
Σε δύσκολες καταστάσεις δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειοι, ισορροπημένοι. Μπορούμε να κάνουμε λάθη και μπορούμε να μην είμαστε προσαρμοστικοί πάντα και σε κάθε κατάσταση. Χρειάζεται μόνο περισσότερο από ποτέ να κατανοήσουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας και να δώσουμε χρόνο και χώρο σε μας και όσους αγαπούμε.
Αυτό που θα μας πάει ξανά μπροστά μετά από κάθε δύσκολη συνθήκη είναι η ελπίδα και αυτήν δεν πρέπει να τη ξεγράφουμε και να την ξεχάσουμε. Είναι αυτή η βαθιά ανάγκη για να συνεχίσουμε να ζούμε, να ονειρευόμαστε ξανά. Είναι η ελπίδα που υπάρχει γύρω μας, στη φύση που ξαναγεννιέται, στην καλοσύνη, στην ανθρωπιά, στην γενναιότητα των ανθρώπων που συνεχίζουν να ελπίζουν και πολεμούν. Η ελπίδα είναι ανάγκη, όπως είναι και η ζωή.
Μπορούμε να κρατήσουμε την ελπίδα μας και να της δίνουμε πνοή κάθε μέρα με την ευγνωμοσύνη μας για όσα έχουμε. Να θυμόμαστε πως μετά από κάθε βροχή βγαίνει ο ήλιος, μετά από την Σταύρωση έρχεται… η Ανάσταση!
Συγγραφέας: Μαρία Μπαλάση
