Ο ξαφνικός θάνατος της Ζωής Λάσκαρη στις 18 Αυγούστου συγκλόνισε όλη την Ελλάδα και βύθισε στο πένθος τον καλλιτεχνικό κόσμο. Η οικογένειά της, όμως, είναι εκείνη που ζει τον πραγματικό πόνο από την απώλεια της δικής τους Ζωίτσας.
Η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου, στην πρώτη της συνέντευξη μετά τον θάνατο της πολυαγαπημένης της μητέρας, μιλά για το πώς είναι οι πρώτες μέρες χωρίς την Ζωή Λάσκαρη αλλά ξεκαθαρίζει και το τοπίο, όσον αφορά σε αυτά που γράφονται για το πως πέθανε.
«Μου φαίνεται τόσο δύσκολο το “ταξίδι” αυτό που ξεκίνησε από την μέρα που “κοιμήθηκε”, αλλά με τον τρόπο της μου δίνει μια δύναμη να προχωρήσω μπροστά και αυτό είναι που με κρατάει όρθια. Ελπίζω στο πέρασμα του χρόνου να απαλύνει αυτός ο πόνος της απώλειας. Μου λένε πως όλα τα γιατρεύει ο χρόνος. Μια τέτοια πληγή ξέρω πως δεν θα γιατρευτεί, αλλά ξέρω πως εκείνη δεν θα ήθελε να με βλέπει να είμαι χάλια. Με εμψύχωνε κάθε φορά που δεν πήγαινε κάτι καλά και μου έλεγε να κοιτάζω μπροστά», ανέφερε χαρακτηριστικά στην εφημερίδα «Real Life» η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου
«Ναι, έχασα την μάνα μου, αλλά έχω τον μπαμπάκα μου, την αδερφή μου την Μάρθα, την ανιψούλα μου την Ζένια που είναι μεγάλο κορίτσι πια… Έχω τους φίλους μου, άτομα που με αγαπούν. Σκέψου να ήμουν μόνη… Θα ήταν τραγικό. Κι απ’ την άλλη, έζησα τόσα πολλά με την μαμά μου. Μια ολόκληρη, υπέροχη ζωή με αγάπη και φροντίδα. Με αγκαλιές, φιλιά, ταξίδια, γέλια… Άλλοι δεν τα έζησαν αυτά. Θα ήμουν αχάριστη αν δεν το σκεφτόμουν αυτό. Με “πλούτισε” η μαμάκα μου – μέχρι το τέλος ήταν πάντα μια ορθάνοιχτη αγκαλιά» συνεχίζει και συγκινεί.
Μάλιστα, η κόρη της Ζωής Λάσκαρη, ξεκαθάρισε πως η Ζωή Λάσκαρη δεν έπασχε από Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ), όπως γράφτηκε: «Δεν έπασχε από τίποτα. Δεν είχε ΧΑΠ. Ήταν μια χαρά. Απλώς κοιμήθηκε… Είναι δυνατόν να φεύγει ένας άνθρωπος και να αρχίζει όλη αυτή η γελοιότητα τύπου “έπασχε από ΧΑΠ” και “τι κρύβεται πίσω από αυτό”; Η γυναίκα είχε τον ωραιότερο θάνατο. Κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε ποτέ. Γιατί δεν το σέβονται αυτό; Γιατί θέλουν να θορυβήσουν για άλλη μια φορά για εκείνη; Γιατί; Ας αφήσουν ήσυχη την ψυχούλα της… Ας την αφήσουν ήσυχη».
«Μη σταματάς. Ποτέ. Αγάπα, Εκφράσου, δημιούργησε, κινήσου, γέλασε και νιώθε τι θες και δεν θες. Και κάν’ το. Ζήσε. Μη στέκεσαι στην άκρη βλέποντας την ζωή να περνά. Χόρεψε μαζί της. Ασ’ τη να σε πάει, ξέρει αυτή» θυμάται η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου να της λέει η μητέρα της.
