«Δηλαδή, η Ρίκα είχε παραιτηθεί; Που ήταν μια γκομενάρα δύο μέτρα, φουλ στη ζωή, με όρεξη, τσαμπουκά και θέληση;»
Στη Ρίκα Βαγιάνη αναφέρθηκε η Μανίνα Ζουμπουλάκη, σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Down Town και τον Πάνο Ζόγκα.
Πώς σου ήρθε η ιδέα να γράψεις ένα βιβλίο με ηρωίδα μια 82άχρονη;
Νομίζω από κρίση ηλικίας και κρίση πανικού. Δηλαδή, άνθρωποι της γενιάς μου, που είναι από 50 μέχρι 65, ξαφνικά αρρωσταίνουν και πεθαίνουν. Και το μεγάλο σοκ ήταν πέρσι με τη Ρίκα Βαγιάνη, που ήταν πιο μικρή από μένα, νομίζω 52 ή 54, και πέθανε. Ήμασταν μια παρέα με τη Γαλήνη Τσεβά, τη Ρένια Λουιζίδου και τη Ρίκα Βαγιάνη και πηγαίναμε για ποτά, κάναμε βόλτες, κουτσομπολεύαμε, τσακωνόμασταν και όλο αυτό, τα ξενύχτια, τα τηλέφωνα, οι βόλτες, μου φαινόντουσαν και μου φαίνονται ακόμα σαν χτες. Όταν αρρώστησε η Ρίκα, λέγαμε: «Εντάξει τώρα, ρε παιδί μου. Σιγά, θα το ξεπεράσει». Δεν πέρναγε καν από το μυαλό μας ότι θα πεθάνει η Ρίκα. Λέγαμε: «Αρρώστησε, θα γίνει καλά, δεν είναι τίποτα». Ε, όταν πια το πράγμα έφτασε στο ότι θα πέθαινε πέρσι από τον Μάιο και μετά που αρχίσαμε να το καταλαβαίνουμε, να το συνειδητοποιούμε- δεν μπορούσα να το διαχειριστώ.
Δεν ξέρω, ρε παιδί μου, μαύρισα, θύμωσα, ακινητοποιήθηκα. Και γενικά τον θάνατο δεν μπορώ να τον διαχειριστώ. Και έτσι κάθισα και έγραψα γι’ αυτό το θέμα για να το ξορκίσω. Δηλαδή, σκεφτόμουν πως ξαφνικά η δική μου γενιά πάει προς τα εκεί. Τελειώνουμε. Έπρεπε κάτι να κάνω για να μην κρατάω τον θυμό μέσα μου. Δηλαδή, λέμε τα επιφανειακά: «Γερνάω, να φτιάξω το μάτι μου, την κοιλιά μου που κρέμασε, να κάνω ένα botox» και διάφορες τέτοιες μικρολεπτομέρειες που μας ρίχνουν και δεν κοιτάμε τα καλά. Ποια είναι τα καλά; Ότι το πρωί που πεθαίνει η καλύτερη σου φίλη, εσύ σηκώνεσαι και πίνεις έναν καφέ και κάνεις ένα τσιγάρο και συνεχίζεις. Έτσι μου ήρθε η ιδέα. Το ότι ζούμε είναι κάτι πολύ σημαντικό που το ξεχνάμε.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν πεθαίνουν;
Όχι, μωρέ, απλώς σου λέω αυτά τα κλισέ που ακούμε από παντού. Δηλαδή, αυτό που λένε πως συνήθως αρρωσταίνεις και πεθαίνεις μόνο όταν εσύ παραιτείσαι, μου φαίνεται τόσο ανόητο. Αυτά που λένε οι νεογκουρού ότι «εμείς δημιουργούμε τις αρρώστιες μας και σκέψου θετικά», μου φαίνονται ανοησίες και βλακείες, ειδικά όταν βρίσκομαι σε ένα νεκροταφείο. Δηλαδή, η Ρίκα είχε παραιτηθεί; Που ήταν μια γκομενάρα δύο μέτρα, φουλ στη ζωή, με όρεξη, τσαμπουκά και θέληση; Που αγαπούσε τρελά τον γιο της και ήθελε να είναι συνεχώς παρούσα στη ζωή του; Ποιος είχε παραιτηθεί; Ή ο Θέμος είχε παραιτηθεί; Κανένας δεν είχε παραιτηθεί από αυτούς.
