Το κοριτσάκι που έπαιζε με τις φίλες της κρυφτό και μπερλίνα στις αλάνες του Αγίου Λουκά στα Πατήσια, με το ταλέντο, την τσαχπινιά και τον αυθορμητισμό της κατάφερε να αναδειχθεί ως η καλύτερη «μαμά» της ελληνικής τηλεόρασης.
Μπορεί μέσα από τα σίριαλ και τις επιθεωρήσεις η Μάγδα Τσαγγάνη να έχει σκορπίσει απλόχερα το γέλιο, όμως η ζωή της μόνο στρωμένη με ροδοπέταλα δεν ήταν. Για πρώτη φορά η αγαπημένη ηθοποιός αποκαλύπτει τα όσα έζησε όταν διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος.
Τι κάνετε αυτή την περίοδο;
«Είμαι πάρα πολύ καλά και είμαι χαρούμενη-προς το παρόν- γιατί, έκλεισα 10 χρόνια».
10 χρόνια από τι;
«Ήταν 9 Ιουνίου του 2009 όταν χειρουργήθηκα με καρκίνο στο στήθος. Δεν το έχω πει πουθενά, αλλά είχα ορκιστεί αν ζω στη δεκαετία να το αποκαλύψω».
Γιατί δεν θέλατε να το πείτε;
«Από εγωισμό. Στη ζωή μου, όσο χρονών είμαι, δεν έχο) κάνει μια εγχείρηση. Όταν λοιπόν είπα σε φίλη μου ότι έχω καρκίνο και θα χειρουργηθώ μου είπε «εσύ; Δεν σε πιστεύω», λες και ήμουν από άλλον πλανήτη. Πιστεύω ότι το έπαθα από υπερβολικό άγχος καθώς λίγο πριν το εμφανίσω έπαιζα σε σίριαλ καθημερινό. Όχι βέβαια ότι φταίει το σίριαλ, γιατί πέρασα τέλεια. Είμαι όμως έτσι από τότε που βγήκα στο θέατρο αγχώδης. Στις πρεμιέρες ήθελα να μην είμαι εγώ, να είμαι η ταξιθέτρια, ή η ταμίας»
Δεν θέλατε να σας λυπηθούν;
« Όχι. Το έκρυβα. Ο Σωτήρης Τζεβελέκος με τη γυναίκα του, που είναι αδερφικοί μου φίλοι το ήξεραν από την πρώτη στιγμή. Και κάποιοι άλλοι συνάδελφοι μου όπως ο Γιάννης Χριστόπουλος και ο Σταμάτης Τζελέπης. Και φυσικά το είπα σε δικά μου πρόσωπα και συγγενείς».
Σε ποιο σίριαλ πρωταγωνιστούσατε τότε;
«Στην «Μαρία την άσχημη», η οποία τελείωσε το 2008 και εμένα μου παρουσιάστηκε το πρόβλημα προς το 2009. Είχα πολύ άγχος, επειδή ήταν καθημερινό. Γι’ αυτό λέω ότι αυτοί που παίζουν σε καθημερινό είναι ήρωες. Το κλίμα ήταν πολύ καλό και όλοι ήταν υπέροχοι».
Πώς ανακαλύψατε ότι είχατε όγκο στο στήθος;
«Είχα διαπιστώσει πως το ένα στήθος χωρίς να έχει ογκάκι πήγαινε από την κάτω πλευρά προς τα πάνω. Λέω «τι είναι αυτό;» και αμέσως πήγα και έκανα μαστογραφία. Εκεί βρέθηκε ο καρκίνος. 4 Ιουνίου έκανα τη μαστογραφία και 9 Ιουνίου χειρουργήθηκα. Ήθελα να φύγει αυτό το πράγμα όσο πιο γρήγορα γινόταν».
Όταν σας είπε ο γιατρός ότι πρόκειται για καρκίνο πώς νιώσατε;
«Επειδή αγαπώ τη ζωή και είμαι ένας άνθρωπος με ζωντάνια και νεύρο, λέω: «Χριστέ μου θα την κάνω την εγχείρηση και θα κάνω τις έξι χημειοθεραπείες που έπρεπε». Σκέφτηκα άραγε θα ζήσω; Έγραφα σε ένα μπλοκάκι τις μέρες που πέρναγαν».
Υπήρξε στιγμή που σας πήρε από κάτω;
«Βεβαίως, φοβήθηκα ότι θα πεθάνω. Έκλαψα πολύ, όταν ήμουν μόνη μου, γιατί δεν ήθελα να με δουν. Μετά από 3-4 χρόνια σκεφτόμουν αν θα ζω και μου έλεγε ο Σωτήρης Τζεβελέκος και η γυναίκα του πως είναι κουτό αυτό που σκέφτομαι. Γιατί οποιοσδήποτε άνθρωπος δεν ξέρει τι θα του συμβεί. Αυτοί που με στήριξαν ήταν η οικογένεια του τεχνικού του Εθνικού Θεάτρου του Μανώλη Τζαμπουνάκη. Αν είχα παιδιά, αν είχα αδέλφια, έτσι δεν θα μου στεκόντουσαν».
Όταν κλαίγατε τι ήταν αυτό που σας έδινε δύναμη;
«Έλεγα πρέπει να είμαι δυνατή γιατί περπατάω, τρώω έχω όρεξη. Πήγαινα κομμωτήριο, βαφόμουν έβαζα το κραγιόν μου. Δεν έβγαινα έξω χωρίς σκουλαρίκια. Δεν άφησα ποτέ τον εαυτό μου παραμελημένο. Τελείωνα τις χημειοθεραπείες, μου έβγαζαν το σωληνάκι και έβαζα τα σκουλαρίκια, το κραγιόν μου και έφευγα. Βαρεμένη τελείως».
Δεν είναι εύκολο όμως για μια γυναίκα να της ανακοινώνουν πως πρέπει να υποβληθεί σε μαστεκτομή…
«Το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσω, γι’ αυτό και είπα στον γιατρό να κάνει ό,τι νομίζει εκείνος. Μετά την επέμβαση ούτε πρήστηκα ούτε τίποτα. Την επόμενη μέρα όταν βγήκα από το νοσοκομείο πήγα κομμωτήριο».
Όταν κοιταχτήκατε στον καθρέφτη μετά τη μαστεκτομή πώς αισθανθήκατε;
«Δεν είχα αλλάξει. Ούτε αδυνάτισα, και δεν είχα την όψη του αρρώστου. Ακόμη και όταν έβαλα περούκα δεν κατάλαβε κανείς τίποτα. Όταν μάλιστα έκανα τις «Επτά θανάσιμες πεθερές» μου λέει η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου «Χριστός και Παναγία. Είναι περούκα αυτό;».
Δεν είναι σοκ να βλέπει κανείς τον εαυτό του χωρίς μαλλιά;
«Δεν με είδα χωρίς μαλλιά. Έχασα πράγματι λίγα μαλλιά, γιατί στο Ιασώ ο γιατρός μου Αντώνης Κεραμόπουλος, τον οποίο στο μυαλό μου τον έχω να κρατά μια χατζάρα και να θερίζει τον καρκίνο, μου έδινε να φοράω μια κάσκα παγωμένη. Αυτή βοηθάει να μην πέσουν τα μαλλιά. Δεν είδα τον εαυτό μου γουλί και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για την ψυχολογία μου».
Λίγο πριν το χειρουργείο τι σκέψεις κάνατε;
«Με βοήθησε πολύ ο Αγιος Νεκτάριος, γιατί εμείς που κρατάμε από την Αίγινα τον έχουμε μέσα μας. Όταν ανέβηκα στο κρεβάτι του χειρουργείου, ένιωθα τόσο δυνατή που είπα ένα ανέκδοτο στον αναισθησιολόγο. Η πίστη και ο Θεός με βοήθησαν και δεν είχα καμία αγωνία. Όταν συνήλθα ένιωθα σαν να μην είμαι εγώ, σαν να ήταν μια άλλη γυναίκα. Αναρωτιόμουν γιατί δεν φοβάμαι παρότι έχω ευαισθησίες».
Κάνατε κάποιο τάμα τότε;
«Στον Άγιο Νεκτάριο. Όταν έκανα χημειοθεραπεία στο υπόγειο του Ιασώ είχα από τη μια μεριά μια φρυγανίτσα και από την άλλη την εικόνα του Αγίου. Προσευχόμουν και ένιωθα να παίρνω δύναμη. Ο Άγιος Νεκτάριος είναι για εμάς ο παππούς μας, ο άνθρωπος μας. ‘Οταν πήγαινα στο μοναστήρι και βλέπω άλλον κόσμο λέω τι θέλουν αυτοί στον παππού μου, μόνο εγώ θα προσκυνήσω».
Η διαδικασία των χημειοθεραπειών πώς ήταν για εσάς;
«Έκανα έξι χημειοθεραπείες. Στην τέταρτη ήθελα μετά τον καφέ να πιω λίγη λεμονίτα και όταν το είπα στο γιατρό μου απάντησε: «Τι λες βρε παιδί μου σε λυπάμαι. Μα είναι δυνατόν να μου λες ότι θες λεμονίτα και οι άλλοι να είναι τάβλα μια εβδομάδα».
Ξοδέψατε πολλά χρήματα για την θεραπεία;
«Ναι, αλλά χαλάλι. Με το νοσοκομείο και τις χημειοθεραπείες πρέπει να πήγε περίπου 15 με 16 χιλιάδες ευρώ, και παραπάνω. Ό,τι είχα και δεν είχα τα έδωσα για να καταπολεμήσω τον καρκίνο και στο σπίτι στην Αίγινα, στο οποίο η οικογένεια Τζαμπουνάκη έκανε χειρονακτική εργασία. Ο πατέρας μου, πάντα έλεγε να μην είμαι τσιγκούνα, αλλά να κάνω τα κουμάντα μου. Δεν έχω πάρει ούτε δάνειο ούτε τίποτα. Έχω το σπίτι στην Αίγινα, το σπίτι του πατέρα μου που μένω και τη σύνταξη μου. Μπορώ να πω πως ζω άνετα».
Υπήρξαν άνθρωποι από τον χώρο τον θεάτρου που σας στήριξαν;
«Ναι, με έπαιρναν τηλέφωνο. Δεν έχω κανένα παράπονο. Ο Σωτήρης Τζεβελέκος μου έκανε πλάκες, γελάγαμε, πηγαίναμε στο «Αυγό του Κόκορα», και ο Σταμάτης Τζελέπης το ίδιο. Έχω και πολλές καλές φίλες εκτός θεάτρου».
Φοβάστε κάθε φορά που πρέπει να κάνετε εξετάσεις;
«Τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Οι πολλές εξετάσεις είναι μια φορά τον χρόνο. Οι αίματος με τους καρκινικούς δείκτες είναι κάθε έξι μήνες».
Μετά από δέκα χρόνια θεωρείτε πως νικήσατε τον καρκίνο;
Πολύ ωραία ερώτηση. Όχι για μένα ο καρκίνος δεν νικιέται. Ή τον προλαβαίνεις τον καρκίνο ή είσαι τυχερός και δεν κάνει μετάσταση. Εμένα μπορούσε μετά από 3-5-6 χρόνια να έχει κάνει μετάσταση, δεν έκανε. Τι θα πει νίκησα; Όχι, ήμουν απλά πολύ τυχερή».
Εκείνη την περίοδο ζητήσατε την βοήθεια τον ψυχολόγου;
«Όταν έκανα την εγχείρηση υπήρχε ψυχολόγος. 1 -2 φορές την είδα και η ψυχολόγος που υπέφερε από ιλίγγους μου λέει να σε έχει ο Θεός καλά , εγώ χρειάζομαι εσένα, όχι εσύ εμένα. Ακόμη και όταν είχα καρκίνο, η ψυχολόγος ζήτησε βοήθεια από μένα. Μου έτυχε αυτός ο καταπέλτης όμως όλα τα υπόλοιπα ήταν μια χαρά. Όταν εξέτασαν την οστική μάζα που συνήθως μετά από μια τέτοια επέμβαση πέφτει, τα αποτελέσματα ήταν τόσο καλά σαν να μην είχα κάνει εγχείρηση».
Αυτό είναι κάτι σπάνιο…
«Είναι μέγα θαύμα, το οποίο και βίωσα. Επίσης μου βγαίνουν όλα τα όνειρα και τα καλά και τα κακά. Είχα δει ότι έβγαινε κάτω από το κρεβάτι ένας σκορπιός και ότι τα χέρια μου από τους αγκώνες και κάτω είχαν γεμίσει μυρμήγκια. Όμως όταν πήγα στο νεροχύτη με το νερό έφυγαν όλα. Αυτό το όνειρο το είδα ένα μήνα πριν κάνω τη μαστογραφία», λέει Χάι.
