“Δεν πρέπει να λυγίσουμε μαμά. Ο μπαμπάς ήθελε να μας βλέπει πάντα να χαμογελάμε. Να είμαστε αισιόδοξοι, να κοιτάμε μπροστά». Με μάτια κόκκινα από το κλάμα, τα δυο αγγελούδια του Κώστα Ευριπιώτη, ο Αδαμάντιος και ο Ίωνας, δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι δεν θα ξαναδούν το χαμόγελό του, δεν θα ξανακούσουν τις λέξεις «παιδιά μου», που εκείνος συνήθιζε να λέει νύχτα μέρα. Ζούσε για τα παιδιά του.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Espresso και τον Νίκο Νικόλιζα, αν και τον τελευταίο χρόνο όλα τα ΜΜΕ είχαν εστιάσει στην αρρώστια του ηθοποιού, εκείνος ζούσε ένα παράλληλο δράμα, που κανείς εκτός από τους πολύ δικούς του ανθρώπους, δεν γνώριζε.
Πριν από δυο χρόνια έφυγε από την ζωή ο πατέρας του, Ανάργυρος, ενώ έναν χρόνο αργότερα έχασε και τη μητέρα του, Βασιλική.
Όλη η οικογένεια έμενε στην Καλαμάτα και ο Κώστας βρισκόταν πολύ συχνά στο πατρικό του σπίτι, εκεί όπου μεγάλωσε. Αυτές οι δυο απώλειες σημάδεψαν τον σπουδαίο κωμικό και τις κουβαλούσε μέσα του, όπως και αυτοί του αδελφού του, Αδαμάντιου, το όνομα του οποίου έδωσε στον γιο του, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 17 ετών, υποστηρίζει το ίδιο ρεπορτάζ.
