Κι όταν όλα αυτά θα έχουν σταματήσει κι εμείς θα ήμαστε πάλι στην κανονικότητα μας θα πάω στην μαμά μου, θα την πάρω αγκαλιά και θα την πνίξω στα φιλιά μιας και το παράπονο της είναι ότι πρέπει να με πιάσει τρέλα, ή να φύγω ταξίδι για να τα κάνω όλα αυτά.
Όλες αυτές τις αγκαλιές και τα φιλιά που εγώ θεωρώ δεδομένα.
Το ίδιο θα κάνω και στην γιαγιά μου.
Θα τους ζητήσω συγγνώμη που ήμουν τόσο σίγουρη για την ζωή μας και πώς τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει σε ένα λεπτό μέσα.
Θα πω στον μπαμπά μου σ´αγαπώ όταν τον δω και δεν θα το γράφω μόνο σε μηνύματα.
Θα πηγαίνω πιο συχνά στον παππού μου ακόμα κι αν είμαι κουρασμένη μετά από δέκα ώρες δουλειά.
Θα είμαι με τους φίλους μου όπως πριν και δεν θα χρειαστεί ούτε μια φορά να παρεξηγηθούμε όταν όλο αυτό περάσει.
Μετά από όλο αυτό που συμβαίνει τίποτα δεν θα είναι ίδιο.
Ούτε καν εμείς.
Θα είμαι ευγνώμων που έχω στην ζωή μου τους ανθρώπους μου.
Θα είμαι ευγνώμων για όλα όσα έχω.
Θα είμαι ευγνώμων που θα κοιτάω τον ήλιο πάλι και τα μάτια μου θα κλείνουν από την ζεστασιά.
Θα είμαι ευγνώμων που καμιά βροχή δεν θα με τρομάζει και κανένας κεραυνός δεν θα με κάνει να κρύβομαι.
Θα είμαι ευγνώμων που τα λουλούδια θα ανθίζουν και θα μοσχοβολάνε.
Που τα πουλάκια θα κελαηδούν και που ο ήχος της θάλασσας θα είναι πάντα παρέα μου.
Θα είμαι ευγνώμων που θα νιώθω ακόμα.
Θα είμαι ευγνώμων για εκείνα που κατάφερα κι ας μην είναι τόσα όσα θα ήθελα.
Θα έχω πάντα στο μυαλό μου ότι αυτό που πέρασα μου έδωσε ένα μάθημα.
Να ζω την ζωή μου.
Να ζω τους ανθρώπους μου.
Να ζω το σπίτι μου.
Να ζω και να μαθαίνω όσο θα ζω πώς τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Ούτε η υγεία, ούτε οι άνθρωποι μας.
Όλα χάνονται σε ένα μόλις λεπτό.
Κι όλα κερδίζονται στο ίδιο.
Συντάκτης: Μαρία Χριστίνα Σωτήρου
