Φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Δείπνο». Η Κατερίνα Λέχου υποδύεται την Κλερ, την πιο άγρια από όλους, εκείνη που θα φτάσει και στη σωματική βία υπερασπιζόμενη την άποψη της.
«Προσπαθώντας να τη δικαιολογήσω σκέφτομαι πόσοι γονείς θα έλεγαν, “εντάξει, το παιδί μου χτύπησε κάποιον με αυτοκίνητο κι έφυγε. Τι να κάνω τώρα, να πάρω την αστυνομία ή να μην πάρω; Τι έχει να τρα-βήξει το παιδί μου; Μήπως να το αποσιωπήσω; Ξέρεις, ο μύθος της λέαινας μάνας δεν είναι και τόσο μύθος”».
Η ίδια τα έχει χαμένα με τη βία που παραμονεύει στους δρόμους, εκεί που δεν το περιμένεις και από ανθρώπους που δεν περιμένεις ότι θα γίνουν βίαιοι.
«Τις προάλλες στο φανάρι έγινε κάτι που δεν το πίστευα. Βγήκε ένας τύπος από τη θέση του οδηγού στο μπροστινό αυτοκίνητο και πήρε μανιασμένος στο κυνήγι τον έντρομο άνθρωπο που πήγε να του καθαρίσει το τζάμι. Άφησε το αυτοκίνητο ανοιχτό, έκλεισε την κίνηση και κυνηγούσε φωνάζοντας τον άτυχο καθαριστή. Λεν ήταν απαραίτητα τρελός ή φασίστας αυτός που το έκανε αυτό, ποιος ξέρει τι μέρα περνούσε, τι του είχε συμβεί!
Βγαίνεις από το σπίτι σου να κάνεις μια δουλειά και πέφτεις συνέχεια πάνω σε εμπόδια και αυτό σε φορτώνει και μπορεί να φτάνεις να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στο τέλος της μέρας. Ζούμε τιάρα φύσει. Τίποτα δεν μας ηρεμεί, έχουμε καταντήσει να τρέχουμε να κρυφτούμε στο σπίτι μας, το κάστρο μας. Όμως δεν είναι έτσι το φυσιολογικό; Το φυσιολογικό είναι να μπορείς να βγεις να περπατήσεις στην πόλη σου. Στην Αθήνα έχουν μείνει μόνο τρεις-γειτονιές, που μπορείς να βγεις να κάνεις έναν περίπατο. Ο φόβος είναι χειρότερος από το μί¬σος, γεννά επιθετικότητα, κάνει τον άνθρωπο απρόβλεπτο, επικίνδυνο».
Τι μπορεί να είναι αντίδοτο στο φόβο;
«Η πίστη. Η πίστη είναι ανάγκη, είναι κάτι που ξεπηδάει από μέσα σου, ξεχειλίζει. Είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση η ανάγκη να πιστεύεις. Δεν σου μιλάω για την Εκκλησία, σου μιλάω για την ουσία του πράγματος και στην ουσία νομίζω ότι πρέπει πάντα να δίνεις μία ευκαιρία. Μόνο αυτό». Βία υπάρχει παντού γύρω μας, σε διάφορες μορφές, κρυμμένη, λεκτική, στα social media («με χαλάει η ανωνυμία και η αυθαιρεσία», λέει η Κατερίνα), ακόμη και στο θέατρο», λέει η ηθοποιός στο Marie Clair.
