Ο ρόλος του Γιάννου, το τέλμα στο οποίο βυθίζεται ο Μιλτιάδης, η απέραντη αγάπη και η τεράστια αγκαλιά που έλαβε από το κοινό τον τελευταίο ενάµιση χρόνο, οι τρεις εβδοµάδες που έφτασε ένα βήµα πριν από το θάνατο, τα περιττά κιλά και το µπούλινγκ, ο COVID-19, οι οικονομικές δυσκολίες αλλά και οι διαφορετικές δουλειές που έχει κάνει στην επαγγελµατική διαδροµή του. Ο Ιωάννης Αθανασόπουλος εξομολογείται τις πιο ουσιαστικές στιγµές της προσωπικής και επαγγελµατικής του διαδροµής στον Γιάννη Βίτσα και το «7 ΜΕΡΕΣ TV», ενώ δεν κρύβει πως ονειρεύεται να έρθουν σύντοµα φωτεινές, όµορφες και ευτυχισµένες ηµέρες.
Ξεκινώ µε την επιστροφή σου στις «Άγριες µέλισσες». Πώς νιώθεις, µπαίνοντας ξανά στη σειρά;
Ο Μιλτιάδης θα αυτοτιµωρηθεί;
Παρακολουθήσατε στο χθεσινό επεισόδιο τον εξορκισμό του. Θεωρεί ότι έχει μπει το κακό μέσα του. Έπειτα απ’ αυτήν τη σκηνή θα πιστέψει ότι είναι καλύτερα. Δεν θα συμβεί ουσιαστικά, όμως. Θα συνεχίσει να βυθίζεται στην άβυσσο, μέσα από το πνεύμα του Γιάννου, που απαιτεί εκδίκηση. Ταλαιπωρείται και βασανίζεται πολύ.
Σε ιντριγκάρει η ανατροπή του σεναρίου;
Με ιντριγκάρει πάρα πολύ. Επειδή τον τελευταίο καιρό διαβάζω διάφορα σχόλια στο twitter, μ’ αρέσει ότι είναι ακραία τα συναισθήματα των τηλεθεατών. Η γλύκα της πρώτης χρονιάς έχει μετατραπεί σε φόβο…
Περίμενες ότι θα λάβεις τόση αγάπη από το κοινό;
Όχι. Είναι πολύ συγκινητική αυτή η αγάπη του κόσμου απέναντί μου, όντας μέχρι πριν από τη σειρά ένας άγνωστος ηθοποιός. Αισθάνθηκα ότι μπήκα στα σπίτια τους και τους συγκίνησα. Δεν υπάρχει πραγματικά πιο όμορφο συναίσθημα απ’ αυτό. Νιώθω ότι ανήκω σε μια μεγάλη κοινότητα ανθρώπων οι οποίοι με αποδέχονται, με αγαπούν και με στηρίζουν. Φαντάζομαι ότι αν τους αρέσω ως ηθοποιός θα με στηρίζουν και στα επόμενα θεατρικά ή τηλεοπτικά βήματα. Δεν περιγράφεται με λέξεις. Νιώθω μια συνεχή ευφορία, η οποία με κάνει να επιδιώκω να μοχθώ με ακόμη περισσότερο πάθος γι’ αυτό το επάγγελμα. Αισθάνομαι ότι έχω ανθρώπους, άγνωστους φίλους, παντού, οι οποίοι με στηρίζουν.
Στην ηλικία των έξι είχες ένα ατύχηµα. Έπεσες από ένα πεζούλι του τόπου που έκανες διακοπές σε ένα γκρεµό και έµεινες για τρεις εβδοµάδες σε κώµα.
Ναι. Ήταν το καλοκαίρι πριν ξεκινήσω να φοιτώ στο δημοτικό σχολείο. Παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια εκπομπή με μονομάχους και πίστεψα ότι θα μπορούσα να ισορροπήσω σε μικρές επιφάνειες. Έτσι προήλθε δυστυχώς το ατυχές γεγονός. Με ασθενοφόρο με οδήγησαν στο νοσοκομείο του Αγρινίου, αλλά επειδή ήταν πολύ σοβαρή η κατάστασή μου έπρεπε να νοσηλευτώ στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας. Σκέψου ότι ένα φέρι μποτ έκανε τη διαδρομή Αντιρρίου -Ρίου μόνο με το ασθενοφόρο μέσα, προκειμένου να εισαχθώ όσο το δυνατόν πιο άμεσα στο νοσοκομείο. Ήμουν για τρεις εβδομάδες διασωληνωμένος, σε κώμα. Οι γιατροί είχαν πει στους γονείς μου: «Ή θα μείνει φυτό ή θα πεθάνει».
Σώθηκες από θαύµα, ουσιαστικά.
Ναι. Σώθηκα από θαύμα. Ξύπνησα τον Δεκαπενταύγουστο. Από τότε έχω τεράστια πίστη μέσα μου. Έχω ένα δικό μου Θεό που προσεύχομαι κάθε βράδυ.
Σε επηρέασε το ότι ολοκληρώνοντας το σχολείο βίωσες µπούλινγκ για τα κιλά σου.
Όταν έδινα Πανελλήνιες, εξαιτίας του άγχους είχα φθάσει 100 κιλά. Δεν με επηρέασε ουσιαστικά μέχρι να δώσω τις εξετάσεις. Είχα αφεθεί ολοκληρωτικά. Μέσα σε εννέα μήνες είχα πάρει 25 κιλά. Αισθανόμουν στο περιθώριο. Ένιωθα πως οι άλλοι με κοιτούσαν και με κορόιδευαν εξαιτίας του ότι ήμουν παχουλός. Επειδή όμως είμαι στρατιώτης και είχα ασχοληθεί με τον αθλητισμό, μέσα σε έξι μήνες κατάφερα να τα χάσω. Δεν μπορώ να σου κρύψω πως ήμουν πολύ περήφανος γι’ αυτό το γεγονός.
Αντιλαµβάνοµαι ότι τελευταία η δεκαετία, µέχρι να έρθουν οι «Άγριες µέλισσες» και να βγάλουν στο φως το ταλέντο σου, ήταν δύσκολη.
Ανήκω δυστυχώς στην άτυχη γενιά που έχει περάσει τη δεκαετή κρίση με πολλά σκαμπανεβάσματα και τώρα ήρθε ο COVID-19 και ολοκληρωτικά μας αποτελείωσε. Ήταν πιο δύσκολο, υπό την έννοια πως όταν δεν είσαι αναγνωρίσιμος δουλεύεις σε πιο μικρά θέατρα και ομάδες και οι συνθήκες εξ αντικειμένου είναι διαφορετικές. Τα χρήματα σίγουρα δεν είναι τα ίδια. Αναγκάστηκα να δουλεύω και αλλού. Είναι ένα ατυχές φαινόμενο οι ηθοποιοί να υποχρεούνται αναγκαστικά να κάνουν και άλλα πράγματα. Οπότε και εγώ ανήκω σ’ αυτήν την κατηγορία.
Τι άλλες δουλειές έχεις κάνει;
Έχω δουλέψει σε τηλεφωνικό κέντρο ως εξυπηρέτηση πελατών, ως μπάρμαν, ως σερβιτόρος, ως υποδοχή και τα τελευταία τρία χρόνια ως ρεσεψιονίστ σε ινστιτούτο ομορφιάς.
Εκεί όπου και σε «βάπτισαν» Ιωάννη!
Ναι! Ήμουν στο Κολωνάκι, στο κέντρο της Αθήνας, και οι πελάτισσές μας ήταν λίγο εξεζητημένες, με εκλεπτυσμένο γούστο. Οπότε συνεχώς μου έλεγαν: «Δεν σου πάει το Γιάννης. Να χρησιμοποιείς το Ιωάννης». Έτσι συνέβη η αλλαγή την τελευταία πενταετία.
Τι ονειρεύεσαι να έρθει στη ζωή σου;
Ονειρεύομαι όμορφες, φωτεινές στιγμές και ημέρες και όχι το αβέβαιο σκότος που βιώνουμε τους τελευταίους οχτώ μήνες. Επιθυμώ επίσης να έρθουν, είτε στο θέατρο είτε στην τηλεόραση είτε στον κινηματογράφο, ρόλοι που θα με εξελίξουν κι άλλο και θα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Αντιστεκόµενοι στις δύσκολες συνθήκες, την προηγούµενη Κυριακή παρουσιάσατε διαδικτυακά ζωντανά την παράσταση «Αρίστο»
Ήταν μια ιδέα του Γιώργου Παπαγεωργίου, ο οποίος σκηνοθετεί τον «Αρίστο», που παρουσιάζεται για τέταρτη χρονιά, επειδή οι συνθήκες ήταν άρτιες και επέτρεπαν η παράσταση να βγει σε live streaming. Το εγχείρημα πέτυχε.
Η ιστορία πραγματεύεται τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του λεγόμενου και φερόμενου ως δράκου του Σέιχ Σου, στη Θεσσαλονίκη. Η Φιλαρέτη Κομνηνού, ο Γιάννης Λιάκος και εγώ υποδυόμαστε διάφορους ρόλους. Είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί είχα δει την παράσταση πέρυσι ως θεατής και είχα ολοκληρωτικά εντυπωσιαστεί. Σκεπτόμουν ότι θα ήταν μεγάλη τύχη να παίξω σ’ αυτό το έργο και το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε. Συνυπάρχω με αυτούς τους υπέροχους ηθοποιούς, αλλά και τον Γιώργο Παπαγεωργίου ο οποίος είναι γενναιόδωρος και δοτικός άνθρωπος.
