Είναι πλέον πολλά τα πρωτόγνωρα πράγματα που αναγκαστήκαμε να κάνουμε λόγω πανδημίας… Τόσα, που δεν ξέρει από που να ξεκινήσει κανείς. Κάποια από τα πιο δυσάρεστα για τους γονείς μικρών παιδιών είναι και η αποχή από την παιδική χαρά και ο περιορισμός στις συναντήσεις τους με άλλα παιδιά – εκτός από την περίοδο που πήγαν σχολείο. Μετά από τόσο καιρό όμως, αρχίζει και γίνεται λίγο βαριά αυτή η αφύσικη απομόνωση. Αυτό το συναίσθημα εκφράζει και αυτή η μαμά που νιώθει άσχημα για τα αυστηρά όρια που έχει θέσει στην κοινωνικοποίηση του παιδιού της.
«Ειλικρινά, δεν βλέπω την ώρα να τελειώσει όλο αυτό που ζούμε και να επιστρέψουμε στους κανονικούς ρυθμούς μας. Όχι τόσο για μένα, αλλά για το κοριτσάκι μου που νιώθω ότι μαραζώνει κλεισμένο μέσα, να μη βλέπει κανέναν παρά μόνο τους παππούδες και τα ξαδερφάκια του.
Ναι, δεν βλέπει κανέναν, Δηλαδή, δεν βλέπει άλλα παιδάκια. Και εντάξει, στην πρώτη φάση της πανδημίας ήταν πολύ μικρή ακόμα και λέγαμε δεν πειράζει. Πόσο θα κρατήσει σκεφτόμασταν; Κι όμως! Να που πάει για ενάμισι χρόνο και η μικρούλα μας έγινε 2 χρονών και δεν ξέρει πως είναι να παίζεις στην παιδική χαρά με τα άλλα παιδάκια.
Τι να κάνω όμως; Δεν έπρεπε να βλέπει και τους παππούδες που ο ένας, μάλιστα, διατρέχει και άμεσο κίνδυνο αν συμβεί κάτι;
Ήταν δίκοπο μαχαίρι αυτή κατάσταση και το ξέραμε. Αλλά λέγαμε που θα πάει, θα επιστρέψουμε σιγά σιγά στην κανονικότητα. Έλα όμως που στη γειτονιά μας κανείς γονιός δεν φοράει τη μάσκα όπως πρέπει και τώρα που άνοιξαν οι παιδικές χαρές είναι όλοι ο ένας πάνω στον άλλον. Είναι σωστό να ξεχυθούμε κι εμείς έξω κι ότι βρέξει ας κατεβάσει ενώ μέχρι τώρα προσέχαμε ευλαβικά; Δεν είναι κρίμα να γίνει κάτι και να νοσήσει ένας από μας ή – Θεός φυλάξοι – κάποιος από τους παππούδες που δεν έχουν εμβολιαστεί ακόμα;
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ ακόμα να αλλάξω τακτική γιατί φοβάμαι και δεν εμπιστεύομαι ούτε τους φίλους που λένε πως προσέχουν. Αφού ξέρω ότι πηγαίνουν σε μέρη με πολύ κόσμο και βλέπουν φίλους τους που αμφιβάλλω αν νοιάζονται να προστατέψουν τους άλλους. Πώς να τους εμπιστευτώ μετά εγώ;
Έλα όμως που είμαι μάνα και οι ενοχές έχουν αρχίσει να με ζώνουν σαν τα φίδια. Βλέπω το μικρούλι μου που χαζεύει τα αλλά παιδάκια όταν βγαίνουμε καμια βόλτα και κρατιέμαι να μην το ξαμολήσω να πάει να παίξει, να χαρεί και να γελάσει χωρίς περιορισμούς. Αλλά μετά σκέφτομαι τους δικούς μας και κάνω την καρδιά μου πέτρα. Μικρή είναι, λέω, δεν θα θυμάται τίποτα από όλα αυτά σε λίγο καιρό.
Αλήθεια το λέω, μόλις ξεμπερδέψουμε με τον ιό ή εμβολιαστούμε κι εμείς, θα οργώσουμε τις παιδικές χαρές και τους παιδότοπους, μέχρι να βαρεθεί να παίζει και να γνωρίζει παιδάκια όπου πάμε.
Θέλω τόσο πολύ να της χαρίσω τις πιο όμορφες στιγμές και τα πιο χαρούμενα παιδικά χρόνια που θα κάνω τα πάντα για να τα έχει. Όχι από ενοχές, αλλά επειδή της αξίζει, όπως αξίζει σε όλα τα παιδάκια. Ειδικά σε όσα πέρασαν αυτούς τους δύσκολους μήνες κλεισμένα στο σπίτι επειδή εμείς, οι γονείς τους, δεν θέλαμε να δώσουμε μια κλωτσιά και να χύσουμε την καρδάρα με το γάλα.
Και υπόσχομαι να τα έχει και να μην περάσει ποτέ ξανά στη ζωή της τέτοια μαυρίλα και απομόνωση…»
