Έφυγα κι αυτήν την φορά το ταξίδι μου θα είναι διαφορετικό. Θα έχει το κόκκινο της ψυχής μου και την μοναξιά του πόνου μου. Την αδυναμία και την δύναμη της αγάπης μου.
Συγνώμη, που είμαι αυτή που είμαι. Συγνώμη, που δεν είμαι άλλη. Συγνώμη, που είμαι τόσο ”λίγη”, ώστε να με ξεχάσεις. Συγνώμη, που το πολύ μου δεν φάνηκε. Συγνώμη, που η καρδιά μου έχει άλλο χτύπο. Συγνώμη, που η ψυχή μου μετράει αλλιώς τις λέξεις, τα αισθήματα, τις πράξεις. Συγνώμη, που ό,τι με αγγίζει διαπερνά το βλέμμα μου και φτάνει στο μεδούλι της ψυχής μου. Συγνώμη, που ο πόνος μου δεν είναι ίδιος. Συγνώμη, που η ευαισθησία μου δείχνει αδυναμία. Συγνώμη, που σαν τέτοιος άνθρωπος αγαπάω μοναδικά.
Έφυγα για μένα κι ας μην το κατάλαβες. Γιατί στον εαυτό μου θέλω να λέω μόνο αλήθειες. Κι η αλήθεια είναι ότι η αδιαφορία σου με σκότωνε, με μείωνε και δεν μου άξιζε. Και κάθε φορά που σε κοιτάζω, αισθάνομαι ότι έπρεπε να είχα φύγει τότε. Την πρώτη φορά που με πλήγωσες, την πρώτη φορά που έχωσες το μαχαίρι στην καρδιά μου. Τότε θα ‘ταν όλα αλλιώς.
Τώρα έχουνε περάσει αρκετά χρόνια για να σε βγάλω από μέσα μου, αλλά είμαι ήρεμη και κοιτάω τον ήλιο κατάματα. Και κάτι τελευταίο, που θέλω να σου πω. Δεν καψουρεύεις τον άλλο με την αδιαφορία, του μαθαίνεις τι ωραία που είναι η ζωή μακριά του
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
