Πριν λίγες εβδομάδες η κόρη της έγινε δύο χρόνων. Η Ζέτα Δούκα είναι μια ευτυχισμένη μαμά με τον Μιχάλη Χατζηαντωνά να την στηρίζει σε όλα. ΟΙ δυο τους απολαμβάνουν την κάθε στιγμή με την μικρή τους Θάλεια και ζουν στιγμές απόλυτης οικογενειακής ευτυχίας. Για το πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητά της μετά τον ερχομό της μικρής η αγαπημένη πρωταγωνίστρια μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή της. Η ηθοποιός έδωσε συνέντευξη στο Plan Be και την Μαρία Λυσάνδρου και αναφέρθηκε, ανάμεσα σε άλλα, στη μητρότητα και τις εκπομπές στην κρατική τηλεόραση.
Λίγο κλισέ η ερώτηση, αλλά θα την κάνω: Η μητρότητα άλλαξε καθόλου τον τρόπο σκέψης σου; Έχεις αντιληφθεί λίγο διαφορετικά τον κόσμο και τον εαυτό σου, μέσα από το παιδί;
Οπωσδήποτε, οπωσδήποτε! Κατ’ αρχάς, αυτό το δημιούργημα που λέγεται «άνθρωπος» είναι τέλειο. Το ανθρώπινο μυαλό, ο ανθρώπινος οργανισμός είναι ένα αριστούργημα, είναι η τέλεια μηχανή! Αυτό, λοιπόν, το αντιλαμβάνεσαι βλέποντας τον άνθρωπο από τη στιγμή της γέννησής του και παρακολουθώντας το πώς εξελίσσεται. Είναι πολύ μεγάλο μάθημα, ούτως ή άλλως.
Δεύτερον, καταλαβαίνεις και εσύ, ως άνθρωπος, τι δουλειά έχεις κάνει με τον εαυτό σου, βλέπεις ότι οι αντοχές σου και οι δυνάμεις σου είναι παραπάνω από όσα εσύ θεωρούσες ότι διαθέτεις. Επίσης, έχω μάθει να είμαι υπομονετική και να δέχομαι πράγματα, τα οποία προηγουμένως δεν μπορούσα να δεχτώ με τίποτα!
Όπως;
Ας πούμε το ότι δεν είμαι τέλεια. Η τελειομανία ήταν κάτι το οποίο με διακατείχε από μικρή – πάντα κυνηγούσα αυτό το ουτοπικό πράγμα: το να είσαι η τέλεια μαθήτρια, η τέλεια μάνα, η τέλεια κόρη, η τέλεια φίλη, η τέλεια επαγγελματίας… Δεν γίνεται αυτό. Και η στιγμή που το καταλαβαίνεις είναι σπαρακτική. Δεν είναι εύκολο να αντιληφθείς και να αφομοιώσεις το γεγονός ότι δεν είσαι τέλειος, και ότι δεν πειράζει!
Για τον ρόλο της Μαίρης Χρονοπούλου που υποδύεται στην παράσταση «Γοργόνες και Μάγκες»
Φέτος είχε έρθει να δει την παράσταση και η Μαίρη Χρονοπούλου, της οποίας τον ρόλο υποδύεσαι.
Να σου πω ότι και η κυρία Χρονοπούλου ήταν πολύ διστακτική όταν ήρθε, ήταν πολύ επιφυλακτική…
Γιατί αυτό;
Κατ’ αρχάς, από τότε που έμαθε ότι η ταινία θα μεταφερθεί στο θέατρο, δεν έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό. Έδειξε επιφύλαξη, με την έννοια της ανησυχίας: «Πώς θα ανέβει κάτι τόσο επιτυχημένο κινηματογραφικά, πώς θα γίνει εκεί;». Ένας πολύ καλός της φίλος, ο Μάκης Δελαπόρτας, ο οποίος είναι και εξαιρετικός άνθρωπος, της είπε «Έλα να το δούμε και μετά το κρίνουμε…». Αυτό είναι πολύ σημαντικό: δεν μπορείς να κρίνεις κάποιον πριν τον δεις. Είναι ανοησία!
Η κυρία Χρονοπούλου είναι ένας πολύ έξυπνος και ακριβοδίκαιος άνθρωπος, γι’ αυτό και συμφώνησε. Ήρθε, λοιπόν, να το δει και βγήκε κατενθουσιασμένη. Είπε, μάλιστα, ότι υπήρχαν και σκηνές στο θεατρικό έργο που ήταν ακόμα καλύτερες και από το κινηματογραφικό.
Εσύ πώς ένιωσες, γνωρίζοντας ότι σε παρακολουθούσε η κυρία Χρονοπούλου; Πώς είναι να κάθεται από κάτω ο άνθρωπος, ο οποίος είχε πρωτοπαίξει –και χαρακτηρίσει– τον ρόλο που υποδύεσαι;
Είχα πολύ μεγάλη αγωνία… Είναι πολύ μεγάλο πράγμα! Τρέφω πολύ μεγάλο σεβασμό και αγάπη προς τους ανθρώπους που, ουσιαστικά, με μεγάλωσαν μέσα από τις ταινίες ή τα θεατρικά. Από παιδί παρακολουθούσα θέατρο και κινηματογράφο, και όλους αυτούς τους ανθρώπους τους θεωρώ θρύλους, κάτι άπιαστο, τεράστιο!
Τη Μαίρη τη Χρονοπούλου δεν την είδα μόνο ως Φλώρα στο κινηματογραφικό έργο, ως τον άνθρωπο που ερμήνευσε τον ρόλο που έπαιζα. Δεν μπήκα στη διαδικασία σύγκρισης, ούτε κόπιας, εξαρχής – αυτό θα ήταν ανοησία και προσβλητικό, και για την κυρία Χρονοπούλου και για μένα. Ένιωσα ότι είχα από κάτω έναν θρύλο και ήθελα να βγει ευχαριστημένη από αυτά που θα έβλεπε. Δεν ήθελα να την απογοητεύσω.
Είσαι ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει αρκετά στην τηλεόραση – και ως πρωταγωνίστρια σε σειρές, αλλά και ως παρουσιάστρια σε διάφορες εκπομπές. Σε ποια φάση βλέπεις να βρίσκεται η ελληνική τηλεόραση αυτή την περίοδο; Είναι σε μια διαδικασία να επανακάμψει ή έχουμε δρόμο ακόμα;
Είμαι ο πλέον αναρμόδιος άνθρωπος να μιλήσει για την τηλεόραση, με την έννοια ότι δεν παρακολουθώ στενά τι γίνεται. Ωστόσο, κάποια βήματα σε σχέση με τη μυθοπλασία, σε σχέση με αυτά που και εμείς οι ηθοποιοί μπορούμε να υποστηρίξουμε, αρχίζουν και γίνονται ξανά. Φαίνεται ότι οι παραγωγοί, τα κανάλια αρχίζουν σιγά-σιγά να παίρνουν αποφάσεις σε σχέση με τη δημιουργία νέων σειρών.
Από εκεί και πέρα, ναι, συμφωνώ ότι η τηλεόραση δεν έχει καλό επίπεδο τώρα πια. Όλο αυτό το πράγμα με τα reality και την κλειδαρότρυπα, το να παρακολουθείς οι άνθρωποι τι θα φορέσουν, πώς θα ερωτευτούν, τι θα μαγειρέψουν… Έχουμε λίγο ξεφύγει. Μέσα σε αυτά υπάρχουν και κάποια προϊόντα καλά δομημένα που μπορείς να τα παρακολουθήσεις. Υπάρχουν, όμως, και κάτι άλλα…
Ενδεχομένως αυτά να είναι και η εύκολη λύση…
Είναι και η εύκολη λύση, είναι φθηνές παραγωγές.
Θεωρώ ότι η τηλεόραση είναι ένα μέσο, το οποίο έχει πολύ μεγάλη δύναμη ακόμα. Μπαίνει στα σπίτια των ανθρώπων – και μην κοιτάς μόνο την Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα. Δες και λίγο παραέξω: είναι η συντροφιά κάποιων ανθρώπων, γι’ αυτό και οφείλουμε όλοι μας να την κάνουμε καλύτερη.
Εγώ προσπαθώ να κάνω μία εκπομπή ανάλογη με εκείνη που είχα κάνει παλαιότερα, λίγο πιο εμπλουτισμένη στο καλλιτεχνικό και κοινωνικό επίπεδο. Ήταν, μάλιστα, να την κάνω με την ΕΡΤ.
Μιλάμε για την εκπομπή που θα βλέπαμε από την ΕΡΤ2;
Ναι. Αφορούσε στη θεματολογία μου, έτσι μου είχε γίνει μια πρόταση. Τελικά δεν προέκυψε, γιατί είχε κάποια διαφωνία το κανάλι με την παραγωγό.
Ωστόσο, ήταν μια εκπομπή που θεωρώ ότι είχε να προσφέρει στη σημερινή εποχή. Αυτό το θέμα, το καλλιτεχνικο-κοινωνικο-πολιτιστικο-ιατρικο-ψυχολογικό, είναι σημαντικό ως πρόταση πια.
Εφόσον δεν “ευδοκίμησε” τελικά η συνεργασία με την ΕΡΤ, υπάρχει περίπτωση να δούμε την εκπομπή κάπου αλλού;
Το προσπαθώ. Υπάρχει μια κατάθεση πρότασης από μία εταιρεία παραγωγής σε κάποια κανάλια και εύχομαι να ευοδωθεί. Είμαι πολύ ανοιχτή σε κάτι τέτοιο, γιατί με ενδιαφέρει αυτή η θεματολογία και πιστεύω ότι μπορώ να την κάνω και καλά.
Δεν είμαι παρουσιάστρια, ούτε προσπαθώ να μπω στο πλαίσιο αυτό. Επειδή, όμως, ως άνθρωπο με ενδιαφέρουν πολύ τα θέματα αυτά, νομίζω ότι μπορώ να ταυτιστώ με τον άνθρωπο που θα παρακολουθεί την εκπομπή και να ρωτήσω αυτά που εκείνος θα ήθελε να ρωτήσει έναν συνεντευξιαζόμενο.
