Έχεις παρατηρήσει μερικές φορές που αποφασίζεις να κάνεις μια αγορά, για παράδειγμα ένα αμάξι, και πριν το αγοράσεις σκέφτεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό να το οδηγεί. Σκέφτεσαι τα ταξίδια που θα κάνεις με τη παρέα σου ή τις στιγμές που θα βάζεις μουσική και θα απολαμβάνεις την βόλτα.
Έρχεται η στιγμή της αγοράς, βγαίνεις στον δρόμο και το πρώτο πράγμα που βλέπεις, είναι άλλα τόσα ίδια μοντέλα εκεί έξω και σκέφτεσαι: – Πώς και δεν τα είχα παρατηρήσει τόσο καιρό;
Μπορεί πάντα να γνώριζες ένα άτομο, αλλά να μην του είχες δώσει αρκετή σημασία και από τη στιγμή που επικεντρώθηκες πάνω του, δεν μπορείς να το βγάλεις από το μυαλό σου. Από το πρωί μέχρι το βράδυ σκέφτεσαι τα ωραία μάτια, τα ωραία χείλη και εκείνο το χαμόγελο, ένα χαμόγελο που θα ξεχώριζες ανάμεσα σε χίλια άτομα. Και ξαναγυρνάς στην ίδια ερώτηση: – Πώς και δεν την/τον είχα παρατηρήσει τόσο καιρό;
Είναι μια στιγμή, μία σκέψη, ένα άρωμα, μια εικόνα που θα σε κεντρίσει και θα σου αποσπάσει τη προσοχή. Και είναι εκείνη η ώρα που θα πρέπει να αποφασίσεις το πώς θα κινηθείς. Είναι το ρίσκο που πρέπει να πάρεις και να κυνηγήσεις αυτό που θέλεις, ή να το κρύψεις βαθιά μέσα σου και να έρχεται στην επιφάνεια κάθε τόσο, για να σε κάνει χάλια ψυχολογικά. Έχεις τη δύναμη να ακολουθήσεις το δρόμο που εσυ θέλεις, απλά παίρνεις το προβολέα και φωτίζεις εκεί που θέλεις, δίχως δισταγμούς και απλά πας.
Παναγιώτης Στάθης
