Ονειροπόλοι.
Οι άνθρωποι που συνεχίζουν να πιστεύουν στα όνειρά τους.
Οι άνθρωποι εκείνοι που δεν θα προδώσουν ποτέ την παιδικότητά τους. Κουβαλούν σε όλη τη διάρκεια της ζωή τους, άλλωστε, την αφέλεια εκείνων των χρόνων.
Ξεχωριστοί και ξεχωριστά χαμένοι.
Χαμένοι σε όνειρα, σε σκέψεις.
Χαμένοι στην αναζήτηση του κόσμου που έπλασαν όταν ήταν παιδιά ακόμη.
Απόμακροι, μελαγχολικοί.
Ζούν και πεθαίνουν μέσα σε μια νύχτα.
Άλλοτε πάλι περιμένουν κλαίγοντας, να τους λυτρώσει η χαραυγή και να ξαναγεννηθούν σαν το Φοίνικα από τις στάχτες τους.
Αγαπούν την περιπλάνηση, την ελευθερία.
Στην καθημερινότητά τους, πατούν πάντοτε στις μύτες των ποδιών.
Φορούν το άβολο κουστούμι της πραγματικότητας στην οποία τους «τοποθέτησαν» και κινούνται αθόρυβα ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους.
Συνεχώς αλλάζουν,
συνεχώς αναρωτιούνται,
συνεχώς ταξιδεύουν
και συνεχώς ερωτεύονται.
Δεσμεύονται… μάλλον δεν δεσμεύονται. Ο περιορισμός είναι φόβος γι’ αυτούς.
Αν τύχει να τους περιορίσεις θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να διαφύγουν.
Συχνά αποκλίνουν από τον «κόσμο των πολλών».
Δεν αντέχουν τη μια διάσταση των πραγμάτων.
Δεν αντέχουν τη μονοδιάστατη λογική της μάζας.
Έχουν μια αντιληπτική ικανότητα που διαφοροποιείται από αυτή του μέσου ανθρώπου.
Τοποθετούν μπροστά σε ότι κάνουν την ταμπέλα «ρομαντισμός».
Δεν είναι από εκείνους που περιφέρουν τις ανασφάλειές τους, όπως άσκοπα περιφέρουν
τις σάρκες τους.
Θα τους δεις να φεύγουν. Φεύγουν συνέχεια.
Φεύγουν απ’ ότι δεν τους γεμίζει, απ’ ότι δεν τους πληρεί συναισθηματικά.
Όταν αποφασίσουν να μείνουν όμως, το κάνουν με όλο τους το είναι, με όλη τη μαγεία που τους διακρίνει.
Ονειροπόλοι.
Οι άνθρωποι που πηγαίνουν κόντρα σ’ όλους εκείνους τους ονειροκτόνους της εποχής μας. Οι άνθρωποι που προτάσσουν την άμετρη δύναμη της αγάπης για τα όνειρά τους και γίνονται η ελπιδοφόρα ρωγμή της «σιωπής» στην οποία ζούμε.
Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής
