Δεν είναι όλοι άνθρωποι ίδιοι, δε γίνεται όλοι να έχουμε την ικανότητα να κρύψουμε το πώς αισθανόμαστε. Η ηθοποιία σε επίπεδο τέχνης είναι ταλέντο, η υποκρισία όμως και τα εξαναγκασμένα ψεύτικα χαμόγελα είναι ένα «ταλέντο» που είναι πέρα των δυνατοτήτων ενός μεγάλου ποσοστού ανθρώπων. Τα συναισθήματα τους προβάλλονται με προτζέκτορα στο πρόσωπο τους και τα φρύδια, η φωνή, τα μάτια και το στόμα αποτελούν τα ειλικρινή εκφραστικά τους εργαλεία. Η ειλικρίνεια τους παρεξηγήσιμη μα εξαιρετικά ασυνήθιστη, όχι όμως κακοπροαίρετη ούτε κρύβει κάποια αγένεια επιτηδευμένη. Δεν θέλουν να σου τη πουν για όσους δε το κατάλαβαν.
Είναι αυτά τα παιδιά τα ειλικρινή, τα έξω καρδιά που δε φοβούνται να δείξουν τα συναισθήματα τους στον άλλο και δε πρόκειται να το έχουν «ραμμένο» μόνο και μόνο για να μην νιώσει προσβεβλημένος από το ύφος τους καθώς εκφράζουν την ειλικρινή τους άποψη.
Και είναι αυτό το αθώο που τους χαρακτηρίζει, αυτή η αγνή καρδιά είναι που δεν αντέχει το λάθος, την αδικία, την υποκρισία και φωνάζει, αφήνει κουφούς αυτούς που είναι κοντά, εκνευρίζει εκείνους που νομίζουν ότι θέλει να τους επιβληθεί και συνεχίζει με ακατέβατα decibel μέχρι να ακουστεί σε όλους και παντού.
Μα αυτό είναι η ανοιχτή καρδιά και η παιδικότητα που εύκολα παρεξηγείτε όταν πια η φωνή είναι στη διαπασών. Δεν αντέχουν λέει να φωνάζει κανείς, ξεπερνάνε τα όρια της ευγένειας. Πρόβλημα μεγάλο λέει να τα λένε όλα όπως είναι χωρίς κανένα ενδοιασμό, γuμνή αλήθεια.
Κατευθείαν γίνονται το επίκεντρο. Το κουτσομπολιό μόνο αρνητικά φορτισμένο.
Ποιος έχει το θάρρος να βρεθεί αντιμέτωπος με την αλήθεια, με μια ειλικρινή άποψη; Όλοι γλείψιμο θέλουν, ψεύτικη ευγένεια, ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικη ιδεολογία, ψεύτικα κομπλιμέντα. Κι όμως τόσος πολύς κόσμος που προτιμά, ζητιανεύει το όμορφο ψέμα.
Κι έτσι καταλήγουμε με μια σύγχρονη κοινωνία που αποτελείται από δειλούς, πνευματικά ανεπαρκείς να επιχειρηματολογήσουν έναντι της θρασύτητας που πιστεύουν πως χαρακτηρίζει έναν ειλικρινή άνθρωπο και προτιμούν την ψεύτικη εγκράτεια. Μα φυσικά τους κατακλύζει ο φόβος. Γιατί οι λέξεις έχουν δύναμη, είναι δύναμη είναι ένα όπλο που σκοτώνει, πληγώνει, ανασταίνει, διδάσκει και επηρεάζει βαθιά. Έτσι ο άνθρωπος τη φοβάται την αλήθεια, προσπαθεί να της κρυφτεί.
Η δικαιοσύνη και η αλήθεια προκαλούν φόβο και ό,τι το κάνει αυτό η κοινωνία το καταπνίγει.
Καταλήγουμε λοιπόν στη σιωπή. Τελικά ο αληθινός σταματάει να μιλάει. Και φυσικά ο λόγος που φτάνουμε εκεί είναι η επιβίωση σε μια κοινωνία δήθεν “ηθοποιών” , που λίγοι είναι αυτοί που είναι ο εαυτός τους.
Και η ίδια η ζωή τους προλαβαίνει, μεγαλώνουν και κουράζονται να αποδείξουν πως είναι αληθινοί και όχι κακοί.
Γραφει η Αγάπη Μποστανίτη
Πηγή: loveletters.gr
