Η Μαρία έχει πάντα ένα τεράστιο ζεστό χαμόγελο, χαμόγελο στα μάτια, στο πρόσωπο, στη ψυχή. Είναι πολύ κοινωνική, επικοινωνιακή και πάντα πρόθυμη να γεφυρώσει τις διαφορές των άλλων ή και ακόμα να δώσει τη ζωή της για έναν συγγενή ή τα αγαπημένα της πρόσωπα.
Ταξίδευε από τότε που ήταν δυο ετών στους σκοτεινότερους δρόμους της ταλαιπωρίας και του πόνου, ατελείωτες ώρες ως το ξημέρωμα, όμως το πρωί μπορούσε να δει τον ήλιο κατάματα, να νιώσει τη ζεστασιά του και να συνεχίζει να χαμογελά…
Η ίδια η Μαρία Μανάκου περιγράφει τη ζωή της..
«Γεννήθηκα στις 25/5/1985 στη Νότιο Αφρική. Η μητέρα μου είναι Κύπρια και ο πατέρας μου είναι μισός Έλληνας και μισός Αφρικανός. Έχω ακόμη μια μικρότερη αδελφή και από το 1987 ζούμε μόνιμα στη Κύπρο.
Ήμουν ένα υγιέστατο παιδάκι και πολύ ζωηρό. Δυστυχώς όμως, όταν έγινα δυο ετών, μου συνέβη ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα…
Περπατούσαμε μαζί με την μητέρα μου και ήμασταν στο πεζοδρόμιο. Με κρατούσε από το χέρι αλλά κάποια στιγμή της ξέφυγα και έτρεξε στο δρόμο. Περνούσε ένα αυτοκίνητο και με χτύπησε. Όλα έγιναν μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα…
Αμέσως με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Χρειάστηκε να χειρουργηθώ και να νοσηλευτώ για αρκετό καιρό.
Οι γονείς μου νόμιζαν ότι θα γίνω εντελώς καλά αλλά δυστυχώς, οι γιατροί τους ανακοίνωσαν ότι μείνω παραπληγική.
Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχει, να παίζει στην αυλή… Θυμάμαι όμως όταν έγινα 10 ετών, τότε ήταν που άρχισα να νιώθω πολύ άσχημα. Οι δυσκολίες έμοιαζαν με κόλαση, μια καθημερινή κόλαση. Θυμάμαι επίσης πόσο κλειστός χαρακτήρας ήμουν. Μετά τα 18 άλλαξα, έβγαινα περισσότερο έξω και έβλεπα τον εαυτό μου να γίνεται όλο και πιο κοινωνικός. Όταν τελείωσα το σχολείο, σπούδασα γραμματειακά. Ασχολούμαι με το μπάσκετ, το χειρίλατο (ποδήλατο ειδικό για άτομα με αναπηρία) και με τον χορό.
Ήξερα από πολύ μικρή ότι την αναπηρία δεν μπορείς να την ξεπεράσεις. Τη ζεις κάθε μέρα. Απλά μαθαίνεις, ζεις και συμβιβάζεσαι μαζί της. Παλιά είχα πει στον εαυτό μου: «ή φουντάρεις ή βγαίνεις στη ζωή». Επέλεξα να βγω στη ζωή!!! Επίσης, πάντα έμαθα να λέω: «δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά δεν θέλω». Έχω φίλους και βγαίνω συχνά έξω. Κάνω όνειρα και πάντα χαμογελώ! Αγαπώ τη ζωή και τους ανθρώπους.
Παρακαλώ όλους τους ανθρώπους που έτυχε να βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις με μένα, να βγαίνουν, να κάνουν φίλους και να βρουν ένα χόμπι να ασχολούνται. Μόνο έτσι θα νιώθουν όμορφα. Να χαμογελούν και να κοιτούν, να χαίρονται τον ουρανό και τον ήλιο γιατί μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή μας δύναμη και αισιοδοξία!».
