Όταν γύρισε στη Σκιάθο, ο Ντάνος, οι συντοπίτες του τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα και μια ανοιχτή αγκαλιά.
Η αγάπη για το νησί του είναι απεριόριστη και σκέφτομαι πόσο πιθανό είναι το σενάριο που ακούστηκε έντονα κάποια στιγμή να ασχοληθεί με την τοπική αυτοδιοίκηση και, γιατί όχι, να βάλει και υποψηφιότητα για δήμαρχος. «Δεν είναι μια απλή κουβέντα. Σίγουρα η τοπική αυτοδιοίκηση σου δίνει ένα βήμα, ώστε να βοηθήσεις περισσότερο τον τόπο σου. Θέλει συνέπεια και σοβαρότητα, αλλά προς το παρόν δεν είναι κάτι που το έχω βάλει στις προτεραιότητές μου».
Ο Γιώργος Αγγελόπουλος μεγάλωσε στο κέντρο της πόλης του νησιού. «Θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζουμε με τους φίλους μου στα σοκάκια και να έχουμε την ελευθερία που σου δίνει η επαρχία» λέει. Παρ’ όλα αυτά, τα χρόνια της νιότης δεν ήταν ρόδινα, αφού ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή όταν ο Γιώργοςβρισκόταν σε πολύ νεαρή ηλικία. «Σε ηλικία 14 ετών έχασα τον πατέρα μου και ξαφνικά απέκτησα ευθύνες, έπρεπε να στηρίξω την οικογένειά μου και τον αδελφό μου. Οι δυσκολίες είναι μεγάλη “προίκα” και σε κάνουν πιο δυνατό. Μέσα από ζόρικες καταστάσεις έμαθα να επιβιώνω παντού» τονίζει. Ως μαθητής ήταν καλός, μέχρι και τη δευτέρα λυκείου που έπιασε δουλειά σε φούρνο. «Ξεκινούσα δουλειά στις 02.00 τα ξημερώματα. Τελείωσα κανονικά το σχολείο, απλά δεν κατάφερα να γίνω γιατρός, κάτι που ήθελα πάρα πολύ. Ήθελα να γίνω παιδίατρος. Ήταν από ένα από τα όνειρά μου, το οποίο εξαιτίας των καταστάσεων δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω». Η μητέρα του, Ράνια Αγγελοπούλου, ήταν πάντα δίπλα στα παιδιά της και τα μεγάλωσε με αξιοπρέπεια. «Ποτέ δεν ήμουν “μαμάκιας”, αλλά πάντα την αντιμετώπιζα με σεβασμό. Στην εφηβεία τής έκανα λίγο δύσκολη τη ζωή, αλλά δεν την εξέθεσα ποτέ. Από πιτσιρικάς κέρδισα την εμπιστοσύνη της» λέει στο People, ενώ παράλληλα περιγράφει και τη σχέση με τον αδελφό του, Χάρη. «Ο αδελφός μου ήταν πάντα θαυμάσιος χαρακτήρας και έχουμε εξαιρετικές σχέσεις. Έχει δύο παιδάκια. Όταν γεννήθηκε ο γιος του, ήμουν στο Survivor και το χειμώνα θέλω να τον περάσουμε όλοι μαζί και να κερδίσουμε το χρόνο που έχασα μακριά τους».
«Έχω μάθει να είμαι πιο σκληρός με τον εαυτό μου»
Από 14 ετών μέχρι σήμερα έχει κάνει πάρα πολλές δουλειές, που τον ωρίμασαν. Τα χέρια του Γιώργου«έπιαναν» με ό,τι κι αν ασχολήθηκε όλα αυτά τα χρόνια. «Έχω δουλέψει μπογιατζής, μαρμαράς, μπάρμαν σε νυχτερινά μαγαζιά και γενικά έχω κάνει πολλά ακόμα επαγγέλματα. Σίγουρα όλες οι δουλειές έχουν το ρίσκο τους, αλλά δεν απέτυχα σε κάποιο επαγγελματικό μου βήμα. Υπήρξαν περίοδοι που είχα λεφτά στα χέρια μου, και στιγμές που είχα ελάχιστα χρήματα και δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Ποτέ μου, όμως, δεν ήταν προτεραιότητά μου τα χρήματα. Μου αρέσει, όμως, να περνάω καλά με τους φίλους μου. Θυμάμαι πως το πρώτο πεντακοσάδραχμο που μου έδωσε η μητέρα μου το ξόδεψα σε σουβλάκια με τους κολλητούς μου. Μου αρέσει να μοιράζομαι πράγματα με τα αγαπημένα μου πρόσωπα» λέει γελώντας.
Σε ηλικία 19 ετών ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα, με σημαντικούς σταθμούς τον Αθλητικό Σύλλογο Ρόδου, τον Ολυμπιακό Βόλου και τον Εθνικό Αστέρα Καισαριανής. Μια σειρά, όμως, από τραυματισμούς θα τον αναγκάσει να σταματήσει. «Στενοχωρήθηκα, αλλά με τον καιρό συνειδητοποίησα πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα, ξεκίνησα την καριέρα μου σε σχετικά μεγάλη ηλικία, αλλά δεν μου έχει μείνει κανένα απωθημένο από τότε. Έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό». Το ποδόσφαιρο τελείωσε για εκείνον το 2010. Επτά χρόνια μετά, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. «Πλέον ζω στην Αθήνα και το πρόγραμμά μου είναι γεμάτο. Κοιμάμαι αργά και ξυπνάω νωρίς, καθώς έχω πολλές συναντήσεις επαγγελματικής φύσης. Θα βρίσκομαι στην Αθήνα σίγουρα μέχρι τα Χριστούγεννα. Η αλήθεια είναι πως μου λείπει η Σκιάθος, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και το ψάρεμα». Στο παρελθόν έχει ζήσει για έξι χρόνια στην Αθήνα, στην περιοχή του Ελληνικού και στο Αττικό Άλσος, ενώ τώρα διαμένει σε διαμέρισμα στο Κέντρο.
